Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι την κάνει!)
Μέρες καραντίνας, μέρες περίεργες
Το χρώμα της καραντίνας είναι κίτρινο. Ένα κίτρινο σημαιάκι σήκωναν τα πλοία που είχαν κάποιον με μεταδοτικό νόσημα και τα παραπλέοντα πλοία καταλάβαιναν ότι δεν έπρεπε να το πλησιάζουν.
Η δική μας καραντίνα ακόμη δεν ξέρω τι χρώμα έχει. Είναι δυσβάσταχτη πάντως, κι ας είναι ακόμη στην αρχή της, ειδικά όταν ο ήλιος λούζει την άδεια πόλη. Η μόνη κιτρινίλα που διακρίνω διαχέεται από μερικά ΜΜΕ, και μερικούς δημοσιογράφους – ευτυχώς λίγους.
Οι μεγάλες αρτηρίες της Αθήνας θυμίζουν μεσημέρι δεκαπενταύγουστου. Αραιά αυτοκίνητα, πάντα με κάποιον «οδηγό του σαββατοκύριακου» που κάνει βλακείες στον άδειο δρόμο…
Λίγοι διαβάτες, κλειστά μαγαζιά, κανά καφέ ανοιχτό μόνο για να πάρει τον καφέ του στο χέρι όποιος αναγκαστικά έχει βρεθεί στο κέντρο.
Οι γειτονιές άδειες, ακόμη κι αυτές που δεν μπορούσες να περπατήσεις από τα τραπεζάκια έξω.
Τη μέρα κάπως αντέχεται η εικόνα. Είπαμε είναι ο ήλιος που φτιάχνει τη διάθεση.
Όταν πέφτει το βράδυ όμως η ερημιά στους δρόμους, τα σβηστά φώτα των κλειστών καταστημάτων και οι διαβάτες που κατά πλειοψηφία κρατούν έναν σκύλο δημιουργούν ένα απόκοσμο σκηνικό.
Ναι, ζούμε σε ένα σκηνικό, παίζουμε σε ταινία, την πιο άγρια της ζωής μας και οφείλουμε να τη βγάλουμε καθαρή.
Οφείλουμε να είμαστε προσεκτικοί, και υπομονετικοί, και να διατηρήσουμε τις δυνάμεις μας γιατί κάποιοι, μπορεί να χρειαστούν τη βοήθειά μας. Δικοί μας άνθρωποι, ή και ξένοι, γείτονες.
Χθες με πήρε τηλέφωνο ένας φίλος, έτσι να δει τι κάνω. Το ίδιο έκανα κι εγώ σε μια φίλη.
Αυτό λέω και στα παιδιά μου. Μένουμε σπίτι αλλά αφήνουμε το μυαλό μας να δουλεύει και να σκέφτεται. Να σκεφτόμαστε τι θα κάνουμε όταν περάσει το κακό, αλλά να σκεφτόμαστε και τους άλλους.
Είναι πιο ενδιαφέρον ένα μυαλό που σκέφτεται και κάτι άλλο πέραν την πάρτη του «φορέα» του.
Στο μπαλκόνι ανθίζουν τα λουλούδια, όπως κάνουν κάθε χρόνο τέτοιες μέρες. Τώρα όμως τα βλέπω με άλλο μάτι. Τα παρατηρώ κάθε μέρα ή πολλές φορές τη μέρα αφού το μπαλκόνι είναι μια καλή βόλτα στις μέρες που ζούμε. Ένα ιδιότυπο time lapse, που δεν το τραβάει καμία κάμερα. Το βλέπω και καταγράφω πώς ήταν μπουμπούκι το πρωί, πώς το μεσημέρι και πώς πέφτει να κοιμηθεί το βράδυ, και πρωί πρωί βγαίνω πάλι να το παρατηρήσω. Ποτέ δεν είχα ανάλογη ευκαιρία (ευτυχώς, αν σκεφτείς γιατί μπορώ να το κάνω τώρα).
Ανησυχία. Όλοι την έχουμε και όλοι φυσικά την εκφράζουμε διαφορετικά. Άλλος φωνάζει γιατί περιμένει στην ουρά έξω από τον φούρνο, άλλος χαμογελάει ευγενικά στον υπάλληλο και τον ευχαριστεί που είναι στο πόστο του για να μας εξυπηρετήσει.
Είναι παράξενες οι μέρες της καραντίνας, κι ας είναι ακόμη στην αρχή της. Το θέμα είναι πώς θα είμαστε εμείς, όταν περάσει το κακό. Γιατί το κακό θα περάσει. Ελπίζω γρήγορα και με το μικρότερο δυνατό κόστος σε ανθρώπινες ζωές και σε χαρακτήρες.
