Όσο πλησιάζει ο καιρός που ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα προτείνει τον επόμενο πρόεδρο της Δημοκρατίας που θα υποστηρίξει το κόμμα του, τόσο εντείνονται οι κινήσεις παρασκηνίου. Κύκλων, τετραγώνων και λοιπών παραγόντων.
Μάλιστα, προχθές, η εφημερίδα «Παραπολιτικά» ανέφερε ότι ο Αλέξης Τσίπρας θα προτείνει για πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Γιώργο Παπανδρέου, εξίσου
γνωστό και ως ΓΑΠ! Αδιαφορώντας αν ουσιαστικά έχει προτείνει στο πρόσφατο παρελθόν την επανεκλογή του Προκόπη Παυλόπουλου, εξίσου γνωστού κι ως Πάκη!
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Αν εξαιρέσει κάποιος την εκλογή του Χρήστου Σαρτζετάκη στην προεδρία της Δημοκρατίας, το 1985, όλες οι άλλες εκλογές είχαν σε γενικές γραμμές μεγάλο εύρος αποδοχής. Τόσο ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, όσο και οι Κωστής Στεφανόπουλος και Κάρολος Παπούλιας. Υπό προϋποθέσεις κι ανεξαρτήτως του μικρού πολιτικού του βάρους, θα μπορούσε κι ο Προκόπης Παυλόπουλος να έχει λαϊκή αποδοχή αλλά εκείνος προτίμησε να μην είναι πρόεδρος όλων των Ελλήνων με τις πράξεις και τα λόγια του. Και το κυνήγι του… Μινώταυρου.
Ενώ λοιπόν όλοι, από το 1985 και μετά, στάθηκαν ευλαβικά απέναντι στον θεσμό η νέοκομμουνιστική Αριστερά του Τσίπρα χρησιμοποίησε την εκλογή του προέδρου της Δημοκρατίας για κομματικούς σκοπούς. Τόσο το 2014 με την ΜΗ εκλογή του Σταύρου Δήμου, όσο και το 2015 με την εκλογή του Προκόπη Παυλόπουλου. Με την μη αποδοχή του Δήμα οδήγησε τον τόπο σε καταστροφικές εκλογές που όλοι ξέρουμε πια πόσο κόστισαν στη χώρα. Με την δε εκλογή του Παυλόπουλου, επιχείρησε να διεμβολίσει και να πλήξει τη Νέα Δημοκρατία. Δεν το κατάφερε, αφού μόνο μια συνιστώσα συνεργάστηκε μαζί του και μια ομάδα φίλων του προέδρου της Δημοκρατίας που κατέλαβαν μεγάλα υπουργικά κι άλλα αξιώματα.
Την ίδια τακτική ακολούθησε η Αριστερά κι ο Τσίπρας και στο Σκοπιανό.
Πολιτικός σχεδιασμός με όρους κομματικού τακτικισμού κι ωφελιμισμού!
Αντί να επιδιωχθεί σύνθεση και συναίνεση η Αριστερά επιλέγει τη σύγκρουση νομίζοντας ότι θα δημιουργήσει προβλήματα στους αντιπάλους του… Δηλαδή υπονόμευση της δημοκρατίας και των θεσμών της για ίδιο όφελος.
Στην περίπτωση του Γιώργου Παπανδρέου, ο Τσίπρας προφανώς στοχεύει στη δημιουργία προβλημάτων στο ΚΙΝΑΛ. Να το αναγκάσει ή να πάει μαζί του και να στηρίξουν από κοινού τον ΓΑΠ ή ν’ αρνηθεί και να έχει μετά εσωκομματικά προβλήματα, αφού ο Παπανδρέου είναι βουλευτής του… Κι αν πάει το ΚΙΝΑΛ μαζί του, να έχει μετά μικρότερο εύρος αποδοχής η πρόταση της Νέας Δημοκρατίας.
Έτσι, όμως, εμπαίζονται η θεσμοί. Η ίδια η Δημοκρατία. Κι η νοημοσύνη των πολιτών.
Αφού καταδεικνύεται για μια ακόμη φορά ότι η Αριστερά δεν έχει φραγμούς.
Εδώ προκύπτει ένα ερώτημα:
Είναι δυνατόν να βγαίνει στον «αέρα» το όνομα του ΓΑΠ χωρίς ο ίδιος να έχει ερωτηθεί ή να έχει γνώση; Ασφαλώς όχι! Δεδομένου ότι όσο κι αν στέλνει συνεργάτες του στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορεί να παίζει τόσο μικροπολιτικά παιγνίδια. Είναι πρώην πρωθυπουργός και απόγονος μιας πολιτικής δυναστείας που δεν του αρμόζει να χρησιμοποιείται το όνομά του εν αγνοία του.
Προκύπτει κι άλλο ερώτημα;
Είναι δυνατόν να δεχθεί, από την άλλη πλευρά, ο νυν πρόεδρος της Δημοκρατίας να είναι πάλι υποψήφιος χωρίς τη στήριξη και πάλι της Νέας Δημοκρατίας; Του κόμματος πουν ήταν ο πολιτικός του βιότοπος; Φρονώ ότι κάτι παρόμοιο θα ήταν ανοίκειο. Με τις σημερινές συνθήκες. Αφού σε ένα ή δυο μήνες που θα είναι η ανακοίνωση του ονόματος και η εκλογή πολλά μπορούν να έχουν αλλάξει κι οι εξελίξεις να επιβάλλουν άλλες κινήσεις…
Πρέπει να πούμε και κάτι ακόμη.
Το ΠαΣοΚ, με το γελοίο κι αισχρό άδειασμα που είχε κάνει στον Καραμανλή το 1985, έδωσε τα κλειδιά των εξελίξεων στον εκάστοτε πρωθυπουργό. Ο πρόεδρος είναι διακοσμητικός κι έχει τον ρόλο του ενοποιητικού παράγοντα των Ελλήνων. Ούτε ο ΓΑΠ έχει αυτό το χαρακτηριστικό ούτε ο Παυλόπουλος.
Αφού λοιπόν το σύστημα μας είναι πρωθυπουργικό και ταυτοχρόνως με την αλλαγή του Συντάγματος απεμπλέκεται η προεδρική εκλογή από προσφυγή σε εκλογές, όλα είναι στα χέρια του Κυριάκου. Οι δε άλλοι μόνο σε τακτικισμούς και παρασκήνιο μπορούν να επιδίδονται.
Κοντός ψαλμός αλληλούια…
