Ο Μένιος Σακελλαρόπουλος θυμάται αυτούς που μας πήγαν βαρκάδα στο όνειρο και ζωγράφισαν τις μέρες μας…
ΜΙΑ αστραπή είν’ η ζωή μας μα προλαβαίνουμε… Προλαβαίνουμε να μετράμε κλικ ουράνιε θείε Καζαντζάκη, εκείνες τις μοναδικές στιγμές που γίναμε κι εμείς ουράνιοι, εκστασιασμένοι, αλλοπαρμένοι που έλεγες κι εσύ όταν «ζωγράφιζες» με τις λέξεις και τις βούταγες στο μπλε. Τότε –τώρα, πάντα- που ένα ολόκληρο έθνος στεκόταν δακρυσμένο σ’ αυτούς που είχαν τα πινέλα, είχαν τα χρώματα, ζωγράφισαν τον παράδεισο και μπήκαν μέσα! Και πήραν και μας μαζί τους, συνοδοιπόρους σε μια βαρκάδα στο όνειρο, δυνατό κι ανείπωτο, εκεί που όλα φάνταζαν αδύνατα.
Πόσο τυχερή είναι η γενιά μας που έζησε τέτοιους παράδεισους, εκεί που είμαστε ξανά από χτες, ταξιδεμένοι με τη ρακέτα του Στέφανου Τσιτσιπά, του νέου εκφραστή των ονείρων μας. Δεν φτάνουν οι λέξεις, είναι «ασκητικές», φτωχούλικες, ντροπαλές, μπορεί και μουδιασμένες, αμήχανες, ιδρωμένες από το δέος! Δέος. Γιατί ο Στέφανος έκανε μεμιάς δυό πράγματα, πιθανόν χωρίς να γνωρίζει επακριβώς ότι γράφει ιστορία. Πρώτα, συγκλόνισε τον κόσμο με μια αδιανόητη νίκη με μοναδικές προεκτάσεις: έγινε ο μάστερ των μάστερς, όνειρο και θαύμα μαζί. Των μάστερς! Ήταν εκεί, στο Λονδίνο, το Έβερεστ του τένις! Από Ναδάλ και Τζόκοβιτς και Φέντερερ, η αγία τριάδα του αθλήματος, μέχρι Τιμ, Μεντβέντεφ, Ζβέρεφ και Μπερετίνι, οι επτά κορυφές του ιερού βουνού! Κι ο δικός μας, ο Όλυμπος, έγινε η ψηλότερη κορυφή, συγκλονίζοντας τον κόσμο! Γιατί ο ίδιος ήταν συγκλονιστικός, κάνοντας μια υπέρβαση που θα γραφτεί στην ιστορία. Που γράφτηκε δηλαδή, αφού έγινε άνεμος σμιλευτής και νεφεληγερέτης! Μάζεψε το μυαλό και τα θέλω του, πήρε βαθιές ανάσες και δεν καταδέχτηκε να ρωτήσει: «Θα νικήσουμε; Θα νικηθούμε;». Τίποτα. Πολέμησε! Κι εκεί, τυλιγμένος με την ελληνική σημαία, 21 χρονών παλικάρι, όμορφο, δυνατό, με καθάριο πρόσωπο, σκορπούσε δάκρυα στους απανταχού Έλληνες.
Έκανε και κάτι απίστευτα ωφέλιμο ο Στέφανος.
Απέδειξε με τον πιο απλό τρόπο ότι χάνεται μόνο όποιος χάσει τα όνειρά του! Μάθημα προς όλους, μικρούς και μεγάλους. Και μόνο γι’ αυτό, μπήκε –σίφουνας- στο πάνθεον! Μια αστραπή είναι η ζωή μας κι έρχονται οι κεραυνοί για να τη συγκλονίσουν!
Το μυαλό γυρίζει πίσω, τότε που πάλι κάναμε βαρκάδα στο παράδεισο κι ας βούλιαζε το σκαρί κι ας πέφταμε στα νερά. Τότε που οι Έλληνες βγήκαν μαζί αγκαλιά, δεξιοί κι αριστεροί, κόκκινοι και πράσινοι και βένετοι και πλούσιοι και φτωχοί.
*14 Ιουνίου 1987, τελικός ευρωμπάσκετ, Ελλάδα-Σοβιετική Ένωση, τότε που ο Αργύρης Καμπούρης πήρε στις δυνατές πλάτες του όλη την Ελλάδα, με τις δυο βολές (103-101) που μας πήγαν στο όνειρο! Άγιος Ανάργυρος, ο οικοδόμος!
*Ιούνιος 1987 –και χρόνια μετά- τότε που ο Νίκος Γκάλης περπατούσε στον αέρα διασύροντας τους μάγους, τότε που μια πεντάδα Σοβιετικών αδυνατούσε να τον σταματήσει ενώ τον είχε περικυκλώσει! Άγιος Νικ, ο γκάνγκστερ!
*4 Ιουλίου 2004, τελικός Euro Πορτογαλία-Ελλάδα, τότε που ο Άγγελος Χαριστέας ξετίναζε τα δίχτυα με κεφαλιά κεραυνό, υπογράφοντας με όλα τα υπόλοιπα παιδιά ένα από τα μεγαλύτερα αθλητικά θαύματα του κόσμου! Άγιος Άγγελος ο…βύσμα, όπως έλεγαν στα καφενεία!
*24 Σεπτεμβρίου 2005, ημιτελικός Eurobasket στο Βελιγράδι, Ελλάδα-Γαλλία, τότε που ο Δημήτρης Διαμαντίδης με ένα μυθικό τρίποντο, το… βάλτο αγόρι μου, τρέλανε –και παλάβωσε- τον κόσμο! Ο Άγιος Δημήτριος ο μακρυχέρης!
*15 Αυγούστου 2016, Ολυμπιακοί Αγώνες στο Ρίο, τότε που ο Λευτέρης Πετρούνιας γινόταν… βασιλιάς των δαχτυλιδιών, ιπτάμενος βασιλιάς, με μια πλαστικότητα που δημιουργούσε έκσταση! Άγιος Λευτέρης ο… κρίκος!
*24 Ιουνίου 2019, τη νύχτα που η Ελλάδα βούρκωσε βλέποντας τον Γιάννη Αντετοκούνμπο να ανακηρύσσεται MVP στο ΝΒΑ! Εδώ κι αν ξεχείλισαν τα όνειρα! Το «χαμίνι» που νίκησε τη μοίρα του, Άγιος Γιάννης ο… freak!
Αυτό τον άθλο έκανε ο Τσιτσιπάς! Ξύπνησε και φούντωσε μνήμες, έκανε πάλι τον κόσμο να χαμογελάει, του έδωσε δύναμη και πίστη! Γιατί χάνεται μόνο όποιος χάσει τα όνειρά του! Πόσο όμορφα τα χρώματα με τα οποία έβαψε τις μέρες μας…
