Χθες βράδυ, πριν αρχίσω να γράφω, σκεφτόμουν τι ήταν αυτό που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση την εβδομάδα που πέρασε. Ήταν μια εβδομάδα μάλλον ρουτινιάρικη πολιτικά. Με τον Τσίπρα να κάνει την τρίχα τριχιά για τα πάντα. Το έχουμε πει. Δεν έχει κανένα, μα κανένα, αφήγημα και δύσκολα θα βρει.
Δυο πράγματα ήταν τα πιο εντυπωσιακά.
Α. Ο Νίκος Φίλης να δηλώνει ότι πρέπει να καταργηθούν οι παρελάσεις. Αλλά να μη μας λέει για ποιον λόγο δεν τις κατάργησε ο ίδιος όταν υπουργός Παιδείας.
Β. Ο Γιάννης Ραγκούσης, να φωνάζει στην προανακριτική της Βουλής για τον Παπαγγελόπουλο ότι … «με τη βία της πλειοψηφίας αποφασίζετε να μετατρέψετε την επιτροπή σε χούντα!», αναφερόμενος σε μέλη της πλειοψηφίας. Προφανώς δεν έχει μάθει ότι βασική αρχή της Δημοκρατίας είναι το γεγονός ότι η πλειοψηφία κυβερνά και η μειοψηφία καταθέτει προτάσεις ή ασκεί έλεγχο. Από πού κι ως πού αποτελεί χούντα μια εκλεγμένη επιτροπή από ένα εκλεγμένο κοινοβούλιο; Μόνο και μόνο επειδή δεν κάνει αυτό που θέλει η αντιπολίτευση;
Αυτός λοιπόν είναι ο εντυπωσιασμός της εβδομάδας. Θα μπορούσαμε να πούμε κι η γελοιότητα της εβδομάδας… Αφού αυτή η κατηγορία του Ραγκούση περί χούντας είναι Ύβρις, επικίνδυνη δημοκοπία και λαϊκισμός του αισχίστου είδους.
Ραγκούσης λοιπόν. Άλλος ένας εξ εκείνων που κληρονόμησε στον δημόσιο βίο ο καταστροφικός για τον τόπο Γιώργος Παπανδρέου. Άλλος ένας εξ εκείνων που εύσχημα δημοσιογράφοι και κοινωνία αποκάλεσαν «κηπουρούς του ΓΑΠ». Όπως ο Δρούτσας, η Μπιρμπίλη, ο Παμπούκης, ο Παπακωνσταντίνου, ο Μπεγλίτης, ο Σπύρος Κουβέλης, ο Πανάρετος και πάει λέγοντας… Όλοι τους βρέθηκαν μετά τον ΓΑΠ στο περιθώριο. Κοινώς εξαφανίστηκαν πολιτικά. Πλην της Μπιρμπίλη που έκανε το deal της ζωής της. Κι από το γυμναστήριο που γνώρισε τον ΓΑΠ βρέθηκε διορισμένη στον ΟΟΣΑ στο Παρίσι με μηνιαίο μισθό άνω των 10 χιλιάδων ευρώ!
Ο Ραγκούσης γνωρίστηκε τυχαία με τον ΓΑΠ. Περίπου στα 2006. Όταν ο ΓΑΠ ήταν φανερό ότι θα έφτανε στην εξουσία. Ο Ραγκούσης έφυγε από το πλευρό του Χρήστου Παπουτσή (του οποίου ήταν προστατευόμενος) και προσκολλήθηκε σ’ αυτό του ΓΑΠ. Κι ο ρέκτης των αιφνιδιασμών και των καινοτομιών ΓΑΠ, έκανε ότι και με τους άλλους κηπουρούς του. Τον φύτεψε και αυτόν στην κεντρική πολιτική ζωή. Αρχικά εκπρόσωπο Τύπου του ΠαΣοΚ (δηλαδή τον μαθαίνει όλη η Ελλάδα από το πουθενά) κι ύστερα Γραμματέα του ΠαΣοΚ, διορισμένο βουλευτή (Επικρατείας) και τελικά υπουργό Εσωτερικών! Κι αμέσως μετά, Υποδομών και Μεταφορών. Δεν τα λες και λίγα από το τίποτα;
Όταν ο ΓΑΠ παραιτήθηκε από πρωθυπουργός μετά τις συνεχείς κι επικές γκάφες του, ο Γιάννης Ραγκούσης άνοιξε νέα περπατησιά. Δίπλα στον Λουκά Παπαδήμο!!! Αναπληρωτής υπουργός Άμυνας!!! Κι ύστερα… χάθηκε! Ώσπου, βρήκε χώρο στον δημόσιο λόγο όταν βγήκε από την πολιτική του ανυπαρξία και έκανε δηλώσεις εναντίον του Αλέξη Τσίπρα! Τον οποίο χαρακτήρισε ως «τον πιο ανέντιμο πρωθυπουργό της μεταπολίτευσης»!!! Κι αμέσως μετά, πάλι στην αφάνεια. Αφού πρώτα επιχείρησε να χωθεί ανάμεσα στους προβληματισμούς της Άννας Διαμαντοπούλου και του Αλέκου Παπαδόπουλου. Απ’ όπου έφυγε όταν διαπίστωσε ότι ουδείς τον παίρνει σοβαρά.
Το 2017, επενδύοντας προφανώς στην εκτίμησή του ότι διαθέτει μεγάλο πολιτικό εκτόπισμα και λαϊκό έρεισμα, έβαλε υποψηφιότητα για τη θέση του προέδρου του ΚΙΝΑΛ. Οι ψηφοφόροι που προσέτρεξαν στην εσωκομματική διαδικασία δεν του αναγνώρισαν όσα ο ίδιος πίστευε ότι διαθέτει. Και του προσέφεραν μετά βίας το 1,2% των ψήφων. Ποσοστό για απόσυρση.
Μα ο Ραγκούσης δεν είναι φτιαγμένος για την πολιτική εξαφάνιση. Επιθυμεί σώνει και καλά να σώσει τον τόπο κι όλους εμάς. Λησμονώντας, λοιπόν, όσα είχε σούρει στον Αλέξη Τσίπρα, προσχώρησε στον ΣΥΡΙΖΑ λίγο πριν τις εκλογές. Άλλωστε εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν ιδιαίτερο πρόβλημα με τις κολοτούμπες… Χώρια που ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν το μοναδικό κόμμα που θα μπορούσε να βρει μια θέση για το αύριο. Όπως κι έγινε αφού εξελέγη βουλευτής στη Β’ Πειραιώς.
Έτσι, από κηπουρός του ΓΑΠ, υπουργός του Παπαδήμου, υποψήφιος πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ, βρέθηκε βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και τώρα κηπουρός του Τσίπρα!
Όλη αυτή η διαδρομή του Γιάννη Ραγκούση δεν μπορεί παρά να γίνεται αντικείμενο πολιτικών και προσωπικών συμπερασμάτων. Πολλά από αυτά δεν χρειάζονται καν κάποια σκέψη…
Μα είναι κοροϊδία και Ύβρις για την κοινωνία να μιλάει ο Ραγκούσης (κι άλλοι από τον ΣΥΡΙΖΑ) για χούντα! Για μια κυβέρνηση που εξελέγη με ποσοστό 40% του ελληνικού λαού.
Ξαναλέω ότι όσα είπε ο Ραγκούσης είναι Ύβρις. Κι ως γνωστόν μετά από αυτήν έρχεται η Νέμεσις. Όπου οι αρχαίοι μας πρόγονοι πίστευαν ότι η αυθάδης και αλαζονική συμπεριφορά, αν επαναλαμβάνονταν οδηγούσαν τελικά στην πτώση και καταστροφή του «υβριστού».
Ο Ραγκούσης αποτελεί ένα απειροελάχιστο πολιτικό μέγεθος. Ένα άδειο πουκάμισο! Το διαπιστώσαμε αυτά τα 13 χρόνια που κινήθηκε πέριξ της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Κι αποτελεί ντροπή για τον Τσίπρα να του επιτρέπει να μιλά για …χούντα μέσα στον ναό της Δημοκρατίας… Όταν όλοι γνωρίζουμε ότι μπορεί η Δημοκρατία να έχει «γκρίζες ζώνες» (με κυριότερη την ανοχή και μεγαλοψυχία προς τον λαϊκισμό, τον καιροσκοπισμό και τα πολιτικά άκρα), αλλά δεν έχει υπάρξει κάτι καλύτερο εδώ και χιλιάδες χρόνια…
