Καθόμουν χθες και διάβαζα από «επαγγελματική διαστροφή», αποφάσεις της κεντρικής διοίκησης/κυβέρνησης της τελευταίας περιόδου που έχουν δημοσιευθεί στο ΦΕΚ. Εκεί βρίσκει κάποιος «λαβράκια» που τις περισσότερες φορές περνούν απαρατήρητα από την κοινή γνώμη.
Ακούστε, λοιπόν, και προσπαθήστε κι εσείς, όπως η ταπεινότητά μου να συγκρατήσετε την οργή σας.
Λίγο πριν αλλάξουμε χρόνο, στις 21 Δεκεμβρίου 2018, δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ (6159/Α) μια συμφωνία ανάμεσα στην κυβέρνηση και την συνδικαλιστική συντεχνία της αυτοδιοίκησης, την περίφημη και πανίσχυρη ΠΟΕ- ΟΤΑ. Μια συμφωνία – συλλογική σύμβαση εργασίας που αφορά τη χορήγηση συνδικαλιστικών αδειών στις στρατιές συνδικαλιστών των ΟΤΑ.
Όποιος τη διαβάσει (άλλο να τη διαβάσετε κι άλλο να σας την περιγράφω)θα συνειδητοποιήσει ότι σ’ αυτόν τον τόπο, εντός και πέριξ του δημοσίου περισσεύει το θράσος. Με τη βούλα της κυβέρνησης. Στην αυτοδιοίκηση γίνεται ένα κανονικό πάρτι κοπάνας. Ουσιαστικά, οι συνδικαλιστές λαμβάνουν άδεια (συνδικαλιστική την αποκαλούν) όποτε θέλει ο καθένας , όσο θέλει ο καθένας και λογαριασμό δεν δίνει πουθενά.
Προσέξτε τι αναφέρει η συμφωνία – συλλογική σύμβαση:
- Ο συνδικαλιστής οφείλει, εφόσον το γνωρίζει (Σ.Σ. !!!!!), να ενημερώνει την υπηρεσία για την απουσία του.
- Ν δεν το γνωρίζει, η απουσία καλύπτεται εκ των υστέρων (Σ.Σ. !!!!) με σχετική δήλωση (Σ.Σ. !!!!).
- Η ενημέρωση της υπηρεσίας δεν έχει την έννοια ότι η αυτή μπορεί να προβεί σε έλεγχο και να αρνηθεί (Σ.Σ. !!!) τη χορήγηση της αδείας.
- Η υπηρεσία δεν έχει δικαίωμα να περικόψει της ημέρες της συνδικαλιστικής άδειας, αφού εξυπηρετούνται οι ανάγκες της (Σ.Σ. !!!).
Καταλαβαίνετε λοιπόν;
Όποτε γουστάρει ο συνδικαλιστής (και είναι χιλιάδες εκ τούτων) πάει στο γραφείο του κι όποτε δεν θέλει δεν πάει. Προφασίζεται μια συνδικαλιστική ανάγκη. Κι αν βαριέται να πάρει τηλέφωνο στην υπηρεσία του για να ειδοποιήσει περί της απουσίας του, δεν πειράζει. Όταν δεήσει να πάει θα κάνει μια απλή δήλωση κι …όλα καλά.
Πού ξέρετε; Μπορεί να ζητήσει και υπερωρίες… Μπορεί και να απεργήσει με αίτημα να ενταχθεί στα βαρέα και σνθυγιεινά….
Δεν θέλω να κάνω κρίσεις. Ειλικρινά δεν ξέρω αν σώζεται αυτός ο τόπος.
Το ζήτημα είναι η κοινωνία πληρώνει αιματηρούς φόρους για να συντηρούνται, κάνοντας πάρτι, οι μεγάλες συντεχνίες του κράτους.
Απλά, όλα αυτά και πολλά άλλα παρόμοια, αποτελούν την απάντηση στο ερώτημα αναφορικά με τους λόγους που μεγάλο μέρος της κοινωνίας εντός και πέριξ του δημοσίου ΔΕΝ θέλουν ν’ αλλάξει το παραμικρό…
