Το χθεσινό γεγονός στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης με την επίθεση τοξικομανούς σε φοιτήτρια της Αρχιτεκτονικής σχολής , ασφαλώς δεν είναι τίποτα περισσότερο από όλα τα θλιβερά που συμβαίνουν καθημερινά στα εκπαιδευτικά μας ιδρύματα. Τα οποία και λόγω του περιβόητου ασύλου έχουν καταστεί εστίες ανομίας και αλητείας. Με τους φοιτητές και τις οικογένειές τους να βιώνουν συνθήκες μόνιμης ανασφάλειας.
Έχουμε αναφερθεί επανειλημμένως στις κυβερνητικές ευθύνες. Μα σήμερα θα μπούμε λίγο πιο «βαθειά» στο ζήτημα των ευθυνών. Σ’ εκείνες που ανήκουν στην ακαδημαϊκή κοινότητα.
Για σκεφτείτε; Πόσοι εξ αυτής έχουν αντιδράσει για τα αίσχη των Πανεπιστημίων; Για τις καταλήψεις, τη βία μειοψηφιών, τη ρυπαρότητα των εγκαταστάσεων; Για τη διακίνηση και πώληση ναρκωτικών; Για το ότι τα Πανεπιστήμια –επαναλαμβάνω και λόγω ασύλου- έχουν γίνει εστίες εμπορίου και δη παράνομου;
Ελάχιστοι! Κι όσοι αντέδρασαν «πλήρωσαν» με ξυλοδαρμό τους, με απειλές για τους ίδιους και τις οικογένειές τους, με κτίσιμο των γραφείων τους.
Η αλήθεια, λοιπόν, είναι ότι οι περισσότεροι βολεύονται με τη σιωπή τους. Επειδή δεν θέλουν να βρεθούν στο κάδρο της αλητείας και των ονομαζόμενων συλλογικοτήτων. Άκουγα προσφάτως την επιεικώς απαράδεκτη απάντηση του κοσμήτορα της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, , «δεν ξέρουμε ποιοι ήταν αυτοί», στην ερώτηση «ποιοι είναι υπεύθυνοι για τα επεισόδια» που έκαναν τη σχολή… Συρία. Άκουγα και την απολύτως αφελή τοποθέτησή του ότι αυτοί που είχαν κάνει κατάληψη στη σχολή του είχαν δώσει το λόγο τους πως δε θα προκαλέσουν προβλήματα στο χώρο».
Μιλάω για αφέλεια για να μη μιλήσω για κουταμάρα και ηλιθιότητα. Πόσοι και πόσοι πανεπιστημιακοί και ακαδημαϊκοί δεν έχουν παρόμοια αντίληψη; Πόσοι και πόσοι ακαδημαϊκοί – και δεν χρειάζονται διαψεύσεις παρακαλώ- έχουν κάνει συμφωνίες με τους αλητήριους για να μη πειράξουν το τμήμα ή το δικό τους domain; Πόσοι και πόσοι είδαν κατεστραμμένες αίθουσες, κλεμμένα υλικά διδασκαλίας;
Ε και; Περνούν μια δυο μέρες κι όλα καλά. Μια μικρή διαμαρτυρία κι επιστροφή στην κανονικότητα και καθημερινότητα. Μέχρι να εισβάλλουν πάλι οι αλήτες, οι χαπακωμένοι κι οι πικραμένοι επαναστάτες με τις κουκούλες…
Κι αναρωτιέμαι. Πού ζουν οι άνθρωποι; Πόσο δημόσιοι υπάλληλοι –με την έννοια της μη ευθύνης- είναι; Πόσο;
Κι όμως. Υπάρχουν τόσα και τόσα πράγματα που θα μπορούσαν να κάνουν οι αξιότιμοι ακαδημαϊκοί μας. Μα δεν θέλουν. Είτε επειδή συντάσσονται με την κυβέρνηση πολιτικά είτε λόγω βολής. Είτε κι εκ των δυο.
Δεν θα μπορούσαν, επί παραδείγματι, οι ίδιοι να κλείσουν τα πανεπιστήμια και να αναγκάσουν την κυβέρνηση και τον κάθε Γαβρόγλου να επέμβουν ουσιαστικά; Μπορούσαν και μπορούν αλλά δεν θέλουν.
Δεν θα μπορούσαν να κινητοποιήσουν την ευρωπαϊκή και παγκόσμια ακαδημαϊκή κοινότητα για τα αίσχη των ελληνικών πανεπιστημίων, ζητώντας συμπαράσταση; Για ν’ αναγκάσουν την κυβέρνηση και τον κάθε Γαβρόγλου να επέμβουν ουσιαστικά;
Δεν θα μπορούσαν στο παραμικρό να καλούν την αστυνομία; Μπορούσαν και μπορούν. Μα δεν θέλουν. Γιατί αν φωνάξουν την αστυνομία να σπάσει το κατάπτυστο πανεπιστημιακό άσυλο θα τους στοχοποιήσουν και θα τους πουν και φασίστες.
Θεωρώ ότι για όσα συμβαίνουν στα Πανεπιστήμιά μας έχει τεράστια ευθύνη και η ακαδημαϊκή τους κοινότητα. Κι αυτή η γνώμη, ας μπει στο τραπέζι για μια μεγάλη συζήτηση. Μπορεί να είναι λανθασμένη. Μπορεί να είναι σωστή. Την εκφράζω γιατί επιτέλους κάτι πρέπει να γίνει… Δεν πάει άλλο…
Πολύ περισσότερο όταν θυμάμαι τη ρήση του Σεφέρη περί ευνουχισμένων διανοούμενων…
