Η επέτειος του Πολυτεχνείου, 45 χρόνια μετά το γεγονός, παραμένει επίκαιρη, ζωντανή και συμμετοχική. Είναι μια επέτειος που αντιστέκεται να “μπει στο μουσείο”.
Το νόημά της παραμένει ακόμη και για τα μικρά παιδιά καθαρό, δεν το μπερδεύουν με κάτι άλλο. Οι νέοι, παρότι γεννήθηκαν δεκαετίες μετά, το συμμερίζονται και τους συγκινεί. Δεν θα κατανοήσουμε αυτή τη ζωντανή συλλογική μνήμη, αν δεν την σκεφθούμε ως απόρροια του βιωματικού χαρακτήρα που είχε, τόσο η ίδια η εξέγερση όσο και η συμμετοχή στις επετείους τα επόμενα χρόνια.
Το Πολυτεχνείο είναι κατεξοχήν παράδειγμα στο οποίο το πολιτισμικό επικαθορίζει το πολιτικό. Το κύριο διακύβευμα το 1973 ήταν η διεκδίκηση της ελευθερίας απέναντι σε ένα αυταρχικό καθεστώς συμμόρφωσης και επιτήρησης.
Το πολιτικό πλαίσιο έχει αλλάξει, αλλά η διεκδίκηση της δημοκρατίας ως πολιτισμικής πρακτικής στην καθημερινή ζωή παραμένει ακέραιη. Είναι αυτή η διεκδίκηση που συνδέει το χθες με το σήμερα και συνεχίζει να δίνει νόημα στη συμμετοχή στη γιορτή του Πολυτεχνείου.
