«Η Ρωμανία κι αν πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο»
Το τέλος του 1921 σφραγίστηκε από τις φοβερές ωμότητες στον μικρασιατικό Πόντο, και ο Βρετανός αρμοστής στην Κωνσταντινούπολη σερ Horace Rumbold πληροφορεί τον υπουργό Εξωτερικών Curzon: «Οι Τούρκοι φαίνεται ότι δρουν βάσει προμελετημένου σχεδίου για την εξόντωση των μειονοτήτων… Όλοι οι άνδρες ηλικίας άνω των 15 ετών της περιφερείας Τραπεζούντος και της ενδοχώρας εκτοπίζονται στα εργατικά τάγματα του Ερζερούμ, Καρς και Σαρήκαμις». Πρόκειται για ένα πρωτογενές έγκλημα, το οποίο δεν έχει συνάρτηση με πολεμικές συγκρούσεις. Εκτιμάται ότι στοίχισε τη ζωή περίπου 326.000-382.000 Ελλήνων κατά την περίοδο 1914-1923. Οι επιζώντες κατέφυγαν στον Άνω Πόντο (στην πρώην ΕΣΣΔ) και μετά τη Μικρασιατική καταστροφή το 1922, στην Ελλάδα.
Η νοσταλγία, η αγάπη για τις χαμένες πατρίδες, η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο πέρασε μέσα στις επόμενες γενιές Ποντίων καθιστώντας τες ένα από τα δυναμικότερα κομμάτια του σύγχρονου Ελληνισμού.
Το 1994 η Βουλή των Ελλήνων έλαβε ομοφώνως την απόφαση να ορίσει τη 19η Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στον μικρασιατικό Πόντο.
Και όπως λέει και ο ανώνυμος ποιητής .
«Η Ρωμανία κι αν πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο»
