Το 1945, ο Αντώνης Σαμαράκης , στο βιβλίο του «ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΣ» έγραφε:
Ὅταν μπῆκε στὸ καφενεῖο, κεῖνο τὸ ἀπόγεμα, ἤτανε νωρὶς ἀκόμα. ……Παράγγειλε καφέ…..Ἦρθε ὁ καφές. …… ἄνοιξε τὴν ἀπογευματινὴ ἐφημερίδα..Καινούριες μάχες εἶχαν ἀρχίσει στὴν Ἰνδοκίνα. «Αἱ ἀπώλειαι ἑκατέρωθεν ὑπῆρξαν βαρύταται», ἔλεγε τὸ τηλεγράφημα. Ἕνα ἀκόμα ἰαπωνικὸ ἁλιευτικὸ ποὺ γύρισε μὲ ραδιενέργεια.«Ἡ σκιὰ τοῦ νέου παγκοσμίου πολέμου ἁπλοῦται εἰς τὸν κόσμον μας», ἦταν ὁ τίτλος μιᾶς ἄλλης εἴδησης.Ὕστερα διάβασε ἄλλα πράγματα: τὸ ἔλλειμμα τοῦ προϋπολογισμοῦ, προαγωγὲς ἐκπαιδευτικῶν, μιὰ ἀπαγωγή, ἕνα βιασμό, τρεῖς αὐτοκτονίες. Οἱ δυό, γιὰ οἰκονομικοὺς λόγους. Δυὸ νέοι, 30 καὶ 32 χρονῶ. Ὁ πρῶτος ἄνοιξε τὸ γκάζι, ὁ δεύτερος χτυπήθηκε μὲ πιστόλι……..Δὲν εἶχε ἀλλάξει διόλου πρὸς τὸ καλύτερο ἡ ζωή μας ὕστερ᾿ ἀπὸ τὸν πόλεμο. Ὅλα εἶναι, τὰ ἴδια σὰν καὶ πρίν. Κι ὅμως εἶχε ἐλπίσει κι αὐτός, ὅπως εἶχαν ἐλπίσει ἑκατομμύρια ἄνθρωποι σ᾿ ὅλη τὴ γῆ, πῶς ὕστερ᾿ ἀπὸ τὸν πόλεμο, ὕστερ᾿ ἀπὸ τόσο αἷμα ποὺ χύθηκε, κάτι θ᾿ ἄλλαζε. Πὼς θἀρχόταν ἡ εἰρήνη, πὼς ὁ ἐφιάλτης τοῦ πολέμου δὲ θὰ ἴσκιωνε πιὰ τὴ γῆ μας, πὼς δὲ θὰ γίνονταν τώρα αὐτοκτονίες γιὰ οἰκονομικοὺς λόγους, πὼς…….. Ξανάριξε μιὰ ματιὰ στὴν ἐφημερίδα: ἡ Ἰνδοκίνα, ἡ «Κοσμικὴ Κίνησις», τὸ ρεσιτὰλ πιάνου, οἱ δυὸ αὐτοκτονίες γιὰ οἰκονομικοὺς λόγους, οἱ «Μικρὲς Ἀγγελίες»…
ΖΗΤΕΙΤΑΙ γραφομηχανή…….ΖΗΤΕΙΤΑΙ ραδιογραμμόφωνον……ΖΗΤΕΙΤΑΙ τζὶπ ἐν καλῇ καταστάσει…….
Ἔβγαλε τὴν ἀτζέντα του, ἔκοψε ἕνα φύλλο κι ἔγραψε μὲ τὸ μολύβι του:
ΖΗΤΕΙΤΑΙ ἐλπίς
Σήμερα 2018 , πολλά χρόνια μετά …..
Μνημόνια , χρόνια πολλά μέσα στην κρίση, προβλήματα, αδιέξοδα, κρίσεις αρχών- αξιών, φτώχεια, ανεργία, οικονομική ανέχεια, αυτοκτονίες , άστεγοι., πόλεμοι , προσφυγιά ,απειλές Τρίτου Παγκόσμιου πολέμου .
Και εμείς ,όλη η εκπαιδευτική κοινότητα του Ειδικού Αλεξάνδρειας αλλά και όλων των Ειδικών σε όλη την Ελλάδα , ζούμε την κρίση αλλά συγχρόνως βιώνουμε καθημερινά μέσα σε μια «Ανάπηρη» πολιτεία, την Αναπηρία των μαθητών και των μαθητριών μας και η οποία φαντάζει πολλές φορές δυσβάσταχτη, απροσπέλαστη και ανίκητη. Είναι στιγμές που στο μυαλό μας, στα χείλη μας το «Ζητείται Ελπίς» του Σαμαράκη είναι επίκαιρο όσο ποτέ.
Στο Ειδικό Σχολείο Αλέξάνδρειας καθημερινά μικρά και μεγάλα προβλήματα μας κτυπούν την πόρτα . Για τα περισσοτέρα βρίσκουμε τις λύσεις και συνεχίζουμε…..Όμως κάποιες φορές τα προβλήματα είναι πιο μεγάλα και τότε ακούγεται σαν να φωνάζει από μακριά μια φωνή: “Πού είναι η ελπίδα; Απαιτούμε δικαίωμα στην ελπίδα!” .
Και εκεί μέσα στα αδιέξοδα , στις δύσκολες καταστάσεις , στον προβληματισμό το τι κάνουμε , πρόσωπα και φορείς μας δίνουν λύσεις, σκορπίζουν χαρά, γεννούν αισιοδοξία , κάνουν χαρούμενα τα πρόσωπα των μαθητών και των μαθητριών μας . και τότε το ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΣ του Σαμαράκη γίνεται ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΣ.
Οι μαθητές , οι μαθήτριες , οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί του σχολείου μας θέλουμε να ευχαριστήσουμε τους ανθρώπους εκείνους που μας έφεραν την ελπίδα και χάρισαν χαμόγελα στους μαθητές μας .
Θέλουμε να ευχαριστήσουμε τον οικογένεια του κ. Μ . Κ. που προτίμησε την ανωνυμία και την οικογένεια της κ.Ρούλας Χαριτάκη και του κ. Νίκου Τάκη που λειτουργούν στην πόλη της Αλεξάνδρειας το κέντρο Δια Βίου Μάθησης RAM computer , για τη δωρεά σε 2 μαθητές του σχολείου μας 2 αμαξιδίων για να μπορούν να κάνουν την καθημερινότητά τους πιο λειτουργική , πιο όμορφη και πιο ανθρώπινη .
Τους ευχαριστούμε επίσης που μας έδωσαν τη δυνατότητα να νιώσουμε , να πιστέψουμε και να πούμε ότι :
ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΣ
