Οι μεταλλάξεις του Τσίπρα στη διαδρομή του από την Αθήνα μέχρι τις Βρυξέλλες ή άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες είναι παροιμιώδεις.
Άλλα λέει κι υποστηρίζει στο εσωτερικό, πλειστάκις με υψωμένη γροθιά ως επαναστάτης της Λατινικής Αμερικής της δεκαετίας του εξήντα.
Κι άλλα λέει κι υποστηρίζει στο εξωτερικό, ως γνήσιος και προσαρμοστικός χαμαιλέων.
Στην πρόσφατη σύνοδο του συμβουλίου της Ευρώπης, ο Τσίπρας εμφανίστηκε ως ένας υπέρ το δέον Ευρωπαϊστής που σκέφτεται κι οραματίζεται τον μέλλον της Γηραιάς Ηπείρου.
Έπιασε α λα μπρατσέτα τον Μακρόν, τον Γιουνγκέρ, τον Ραχόι κι όποιον άλλον γνήσιο Ευρωπαϊστή έβλεπε και τους έλεγε πόσο ανυπομονεί να τοποθετηθεί κοινός υπουργός Οικονομικών, να ενοποιηθούν οι τράπεζες και λοιπά ελπιδοφόρα.
Αμέσως μετά, στη συνέντευξη τύπου, εμφανίστηκε πιο φεντεραλιστής κι απ’ τον αείμνηστο Μιχάλη Παπαγιαννάκη.
Ποιος; Ο Τσίπρας! Που έκανε μέχρι κι αχρείαστο δημοψήφισμα για να σπρώξει τη χώρα εκτός Ευρώπης!!!
Ποιος; Ο Τσίπρας! Που φώναζε στη Μέρκελ «go home madame» κι ότι θα παίζει τα νταούλια για να χορεύουν οι… τοκογλύφοι!
Ποιος; Ο Τσίπρας! Που συγκυβερνά με τους εκφραστές του ευρωσκεπτικισμού.
Κι ενώ στο εξωτερικό παρουσιάζεται σφόδρα ευρωπαϊστής και επιθυμών την ολοκλήρωση κι ενοποίηση της οικονομίας της Ευρωζώνης, στο εσωτερικό δεν κάνει το παραμικρό για να εφαρμόσει επιβεβλημένες μεταρρυθμίσεις, ούτως ώστε η Ελλάδα να πορευθεί σε στέρεο υπόβαθρο αναπτυγμένης Δυτικής χώρας κι οικονομίας. Δεν κάνει το παραμικρό να περιορίσει τον επάρατο κρατισμό που ως καρκίνος σαπίζει την Ελλάδα, δεν κάνει το παραμικρό να ιδιωτικοποιήσει την οικονομία και να προσαρμόσει σημαντικούς θεσμούς (Παιδεία, Δικαιοσύνη κλπ) στα ευρωπαϊκά πρότυπα και δεδομένα.
Ενώ στο εξωτερικό εμφανίζεται υπάκουος ακόλουθος, ακόμη και δουλικός απέναντι σε ξένους ηγέτες, στο εσωτερικό το παίζει κοκοράκι έτοιμο για καυγά και διχασμό.
Στο εξωτερικό δημιουργεί εικόνα πιο Ευρωπαίου από τον… Μητσοτάκη ενώ στο εσωτερικό και για τις ισορροπίες του κόμματός του θυμάται συχνά το σφυρί και το δρεπάνι!
Χαμαιλέων!
