Το δεύτερο σοβαρό επεισόδιο στην περιοχή των Ιμίων αυτή τη φορά μεταξύ των δύο σκαφών του Ελληνικού Λιμενικού και της Τουρκικής Ακτοφυλακής ξαναφέρνει στην επικαιρότητα τις τεταμένες ελληνοτουρκικές σχέσεις, αλλά και τον τρόπο λειτουργίας του ελληνικού και τουρκικού κράτους.
Ενώ η χώρα μας ασχολείται με την λύση ή όχι του σκοπιανού προβλήματος, η Άγκυρα βρήκε ευκαιρία να δημιουργήσει σοβαρό επεισόδιο στο Αιγαίο. Κατά περίεργη σύμπτωση αυτό συνέβη μετά την επίσημη συνάντηση του Ζάεφ με τον Ερντογάν και θα έλεγε κανείς ότι μαζί με την υπόθεση Novartis εκτρέπει την ελληνική κοινή γνώμη από το Σκοπιανό. Ιδανική περίπτωση για την επίλυση των διαφορών Αθήνας και Σκοπίων, μια και τα ΜΜΕ ασχολούνται με την Τουρκία και την Ελβετική Φαρμακοβιομηχανία.
Αλλά ας έλθουμε στο συγκεκριμένο συμβάν στο Ίμια, το οποίο καταδεικνύει για μια ακόμα φορά την πάγια πολιτική της Άγκυρας σε σχέση με την πατρίδα μας. Αυτή συνοψίζεται στη «συνεχή πίεση διπλωματική και στρατιωτική», με σκοπό την επέκτασή της στο Αιγαίο και τη δημιουργία τετελεσμένων γεγονότων με τη χρήση βίας ή απειλής βίας. Η χρονική στιγμή είναι ιδιαίτερα κατάλληλη για την Τουρκία λόγω της δεινής οικονομικής κατάστασης της χώρας μας και της πολιτικής που υιοθετούμε, της «συνεχούς υποχώρησης» και του «κατευνασμού». Η Άγκυρα γνωρίζει πολύ καλά ότι η Αθήνα ποτέ δεν θα τολμήσει να έλθει σε ανοικτή σύγκρουση μαζί της και ότι θα αναγκαστεί να υποχωρήσει, όπως και γίνεται. Επίσης γνωρίζει και την κατάσταση των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας μας. Υλικά και μέσα χωρίς ανταλλακτικά και ασυντήρητα, κανένα σοβαρό πρόγραμμα προμήθειας συγχρόνων οπλικών συστημάτων, περιορισμένη εκπαίδευση, χαμηλή επάνδρωση, ηθικό προβληματικό έως ανύπαρκτο, όλα σχεδόν αποτέλεσμα της οικονομικής εξαθλίωσης της χώρας και της αδιαφορίας όλων των κυβερνήσεων διαχρονικά να επιλύσουν το δημογραφικό πρόβλημα.
Ορισμένοι «στρατηγικοί αναλυτές» υποστηρίζουν ότι η πίεση που εξασκεί η Τουρκία σκοπό έχει την εσωτερική της κατανάλωση και ότι προσπαθεί να αποσπάσει την κοινή της γνώμη από τα γεγονότα στο Αφρίν της Συρίας. Πλανώνται οικτρά. Η πίεση της Άγκυρας στη χώρα μας είναι διαχρονική και εντελώς ανεξάρτητη από το μέτωπο της Συρίας. Όσον αφορά στην εσωτερική κατάσταση στην Τουρκία αυτή προς το παρόν ελέγχεται πλήρως από τον Ερντογάν, ιδίως μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του Ιουλίου του 2016.
Το τελευταίο όμως επεισόδιο στα Ίμια μας έδειξε και μια άλλη πτυχή, του πως αντιλαμβάνεται η ελληνική πλευρά την προάσπιση των εθνικών δικαιωμάτων της χώρας μας. Ενώ το πλοίο της τουρκικής ακτοφυλακής ήταν πλήρως εξοπλισμένο (πυροβόλο Όττο Μελάρα, και διπλά πολυβόλα 22,7 χιλ), το δικό μας, παρά το ότι ήταν σύγχρονο και ταχύτερο, ήταν παντελώς άοπλο. Ακόμα και εάν υποχρεούμαστε από την ΕΕ, που διέθεσε τα κεφάλαια για την αγορά του, να μην έχουμε οπλικά συστήματα, θα έπρεπε για λόγους αυτοπροστασίας να προχωρήσει το Λιμενικό στον εξοπλισμό του. Διαφορετικά δεν θα πρέπει να στέλνει άοπλα σκάφη στο στόμα του λύκου.
Δυστυχώς είναι σχεδόν βέβαιο ότι ο εμβολισμός του ελληνικού περιπολικού ανοικτής θαλάσσης (Γαύδος) από την τουρκική ακταιωρό (UMUT) δεν θα είναι το τελευταίο επεισόδιο μεταξύ των δύο χωρών. Φοβάμαι ότι θα ακολουθήσουν και άλλα σοβαρότερα και δυσκολότερα διαχειρίσημα. Η αύξηση της ισχύος της χώρας μας και η ανάπτυξη ισχυρών συμμαχιών είναι ίσως η καταλληλότερη λύση. Αλλά αυτό απαιτεί ισχυρές και εθνικές κυβερνήσεις, που τοποθετούν το συμφέρον του λαού και του έθνους πάνω από το κομματικό και το προσωπικό.
