Δύο πράγματα θα πρέπει να συμβαίνουν πλέον για να εκτιμώ και να συμπορεύομαι με κάποιους ανθρώπους:
– Θα πρέπει να συμφωνούν τα λόγια τους με τη στάση τους στη ζωή και
– Θα πρέπει να προσπαθούν να συμπίπτει αυτό που ζουν με αυτό που ονειρεύονται.
Βαρέθηκα τους βερμπαλιστές, τους λογάδες, αυτούς που συνεχώς κάνουν κήρυγμα περί του σωστού και τίποτα από τα σωστά δεν τηρούν στη ζωή τους.
Βαρέθηκα αυτούς που ονειρεύονται κάτι αλλά η ζωή τους είναι εντελώς κόντρα σε ότι ονειρεύονται, γιατί δεν προσπάθησαν ποτέ για να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους.
Βαρέθηκα αυτούς που μόνιμα και σταθερά γκρινιάζουν, χωρίς να αρχίσουν τις αλλαγές πρώτα από τον εαυτό τους.
Βαρέθηκα αυτούς που μόνο να σε κρίνουν ξέρουν, χωρίς ποτέ να κοιτάνε τη καμπούρα τους.
Βαρέθηκα να παρακολουθώ την ανακόλουθη ζωή τους και την ίδια ώρα να επιπλήττουν τη δική μου.
Θέλω αυτός που μου λέει τι να κάνω, να έχει την αντίστοιχη συμπεριφορά και στην καθημερινότητά του.
Θέλω αυτός που με διδάσκει να κάνω ενδοσκόπηση, να έχει κάνει αυτός πριν.
Αυτός που μου μιλάει για αυτογνωσία, να έχει προσπαθήσει για την δική του πριν.
Γιατί οι παρόλες είναι εύκολες.
Οι πράξεις όμως δύσκολες.
Και αν δω τη δική του προσπάθεια, τότε θα τον ακούσω, θα ελέγξω τα λεγόμενά του, και αν μου πάνε θα προσπαθήσω να τα ενστερνιστώ.
Και, γιατί όχι, να τον ονομάσω μέντορά μου.
Να τον σεβαστώ, να τον εκτιμήσω και αν μου πάει να τον αγαπήσω κι’ όλα.
Αλλιώς τα λόγια είναι ”έπεα πτερόεντα”.
