Δεν ξέρω πως να το εξηγήσω, αλλά μερικοί άνθρωποι γίνονται άνθρωποί μας για πάντα.
Είτε ζουν χιλιόμετρα μακρυά μας, είτε κοντά μας.
Είτε μας εγκατέλειψαν, είτε τους εγκαταλείψαμε.
Είτε μας πρόδωσαν, είτε τους προδώσαμε.
Είτε επικοινωνούμε μαζί τους, είτε όχι.
Είτε αλλάξαμε λέξεις πικρές σε μια δύσκολη στιγμή, είτε όχι.
Τους έχουμε στο μυαλό μας, στην έννοια μας, στην ψυχή μας, στην καθημερινότητά μας, όπου κι’ αν βρίσκονται.
Ακόμη κι’ αν είναι με άλλο ταίρι ή μόνοι τους.
Εμείς είμαστε εκεί νοερά δίπλα τους.
Τούς λέμε ”καλημέρα” κάθε πρωΐ και ”καληνύχτα” κάθε βράδυ.
Πολλές φορές πέρα από κάθε λογική.
Αλλά ποιός χρειάζεται να συμβουλεύεται τη λογική του μετά τα πρώτα -ήντα?
Ο χρόνος μας λέει:
” Είμαι μαζί σου μόνο όταν αναγνωρίζεις τα συναισθήματά σου.
Και τα χαϊδεύεις.
Και τα αποδέχεσαι.
Χωρίς θυμό.
Όχι σαν πληγή.
Όχι σαν απώλεια.
Απλά σαν κάτι δικό σου, που το έζησες στην ώρα του, που το απόλαυσες όσο ήταν πραγματικά δικό σου.
Μην είσαι αχάριστος.
Σκέψου αυτούς που δεν γνώρισαν ποτέ την χαρά ενός δυνατού έρωτα ”.
Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου.
Νοιώθω πλήρης.
Από αγάπες που χάθηκαν, αλλά υπάρχουν.
Από φωνές που έσβησαν, αλλά τις ακούω.
Από φιλιά που απομακρύνθηκαν, αλλά τα νοιώθω υγρά στα χείλη μου.
Από κορμιά που ανήκουν αλλού, αλλά χαϊδεύω το σχήμα τους δίπλα μου.
Και ευγνώμων νοιώθω.
Χωρίς θυμό για κανέναν.
Μόνο με ευχές, να είναι καλά, όπου κι’ αν βρίσκονται.
Οι άνθρωποι που αγάπησα ή (και) με αγάπησαν και τους σκέπτομαι, οξυγόνο της ζωής μου και δρόμος ανοιχτός για τις χαρές των επόμενων χρόνων.
Τι θα έκανα χωρίς οι αισθήσεις μου να χαϊδεύουν τις αισθήσεις τους?
Ναι, κάποιοι άνθρωποι μένουν για πάντα δικοί μας.
