Με αφορμή ένα απόσπασμα από το ποίημα του Δημήτρη Δημητριάδη ”Μικρές αγγελίες” από την συλλογή ”Άνευ βιογραφικού” που λέει:
«Τόσοι καλοί τρόποι για ένα καλώς ορίσατε.»
Σκέφθηκα, πόσες προσπάθειες κάνουμε χρόνια ολόκληρα για να γινόμαστε αρεστοί ή για να μας αποδεχθούν και αναρωτιέμαι αν αξίζει τον κόπο.
Γινόμαστε συγκαταβατικοί, υπομονετικοί, θέλουμε να διαφωνήσουμε και δεν το κάνουμε φανερά, λειαίνουμε τις γωνίες, θυμώνουμε και δεν το δείχνουμε,μόνο και μόνο για να λένε ”Τι καλό παιδί”.
Ζούμε χρόνια ολόκληρα για την ”καλή έξωθεν μαρτυρία”.
Τόση ανάγκη την έχουμε?
Όμως κάποια στιγμή ανακαλύπτουμε ότι το να είμαστε ο εαυτός μας είναι ότι καλύτερο μπορούμε να προσφέρουμε σε μας και στους άλλους.
Και να θυμώσουμε επιτρέπεται και να διαφωνήσουμε επιτρέπεται και να μην είμαστε πάντα το καλό παιδί επιτρέπεται.
Έχουμε όλες τις ποιότητες μέσα μας και εξαρτάται από τον απέναντι μας ποιά ποιότητά μας θα θωπεύσει για να βγει προς τα έξω.
Άλλωστε δεν μπορεί να είμαστε καλοί με όλους, ούτε να ταιριάζουμε με όλους, ούτε να μας αποδέχονται όλοι.
Μας ενδιαφέρει να μας αποδέχονται αυτοί που έχουν την ποιότητα που μας ταιριάζει.
Και είναι βέβαιο, ότι η επιθυμία μας θα τους έλξει και θα τους φέρει κοντά.
