Κι άλλο χρυσό στο μπάσκετ.
Δέκα έφτασε στο ευρωπαϊκό στερέωμα η Ελλάδα.
Οκτώ με τις μικρές εθνικές ομάδες και δυο (1987, 2005) με τη μεγάλη επίσημη αγαπημένη.
Εθνικό μας άθλημα το μπάσκετ.
Κι είναι βέβαιο ότι ο Νίκος Γκάλης –που τη ημέρα του τελικού γιόρταζε τα 60 χρόνια του- θα πρέπει να είναι υπερήφανος για αυτόν τον θεμέλιο λίθο που έβαλε βαθιά και στέρεα στο ελληνικό μπάσκετ. Που δημιουργεί πλέον τη δική του μεγάλη σχολή, αναδεικνύει συνεχώς σπουδαίους παίκτες κι εξάγει προπονητές…
Η αλήθεια είναι ότι το ελληνικό μπάσκετ πρωτίστως είναι οι εθνικές ομάδες και δευτερευόντως οι σύλλογοι. Οι εθνικές ομάδες, που όλες μα όλες, αποτελούν μονιασμένες οικογένειες ανθρώπων που περνούν καλά μαζί και έχουν οικοδομήσει αιώνιες φιλίες.
Το βλέπουμε αυτό στα πρόσωπα των αθλητών, στις κινήσεις τους, στους τρόπους που συμπεριφέρονται, στην άμιλλα που επιδεικνύουν ακόμη και στους πανηγυρισμούς τους.
Υπάρχει σπουδαιότερη μεγαλοσύνη από αυτή που επέδειξε προχθές ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος; Όταν τη στιγμή της απονομής –μαζί με τους συμπαίκτες του- τράβαγαν έναν εργάτη του μπάσκετ , τον Δημήτρη Καρβέλα, για να σηκώσουν μαζί του έπαθλο;
Υπάρχει μεγαλύτερο – και άκρως εποικοδομητικό- δέος από το να γνωρίζουν αυτά τα παιδιά πως τη φανέλα που φορούν την έχουν φορέσει ο Γκάλης, ο Γιαννάκης, ο Διαμαντίδης, ο Παπαλουκάς, ο Σπανούλης κι όλοι οι μεγάλοι; Κι αυτό το δέος να μετατρέπεται σε ευθύνη και σεβασμό;
Όμως, μισό λεπτό.
Ξέρετε ότι η πλειονότητα αυτών των παιδιών δεν παίζουν καλά καλά όλο το χειμώνα στις ομάδες τους;
Κι ότι κάθε καλοκαίρι είμαστε μπροστά στο ερώτημα για ποιον λόγο συμβαίνει αυτό;
Για ποιον λόγο δεν παίζουν ο Χαραλαμπόπουλος ή ο Λούντζης στον Παναθηναϊκό;
Ή για ποιον λόγο ο Μουράτος δεν είχε θέση στον Ολυμπιακό;
Για ποιον λόγο ο Χρηστίδης βρίσκει ελάχιστη συμμετοχή στον Άρη;
Για ποιον λόγο ο άλλος ψηλός, ο Καρράς, που στο κάτω κάτω της γραφής είναι παίκτης ομάδας της Α2 (Δούκας), είχε μέσο όρο συμμετοχής ΜΟΝΟ 2 λεπτών στην ομάδα του;
Κι άντε, να δεχθούμε ότι στον Παναθηναϊκό και στον Ολυμπιακό που κυνηγάνε κάθε χρόνο τεράστιες διακρίσεις, είναι δύσκολο να στηριχτεί η πιτσιρικαρία.
Μα όλες οι άλλες ομάδες;
Αυτούς τους παίκτες –είτε διαθέτουν μεγάλο ταλέντο είτε λιγότερο- δεν μπορεί να τους έχεις τον χειμώνα στο ψυγείο… Ούτε μπορεί να τους καταπίνει η ανθρωποφαγία των τίτλων…
Ειλικρινά δεν μπορώ να κατανοήσω για ποιον λόγο ο Άρης, ο ΠΑΟΚ, η ΑΕΚ, το Ρέθυμνο, ο Πανιώνιος, το Λαύριο, τα Τρίκαλα, με μικρούς προϋπολογισμούς, δεν δίνουν χώρο σ’ αυτά τα παιδιά.
Τι κερδίζουν, επί παραδείγματι, βγαίνοντας τρίτοι, τέταρτοι, πέμπτοι με τους αμφιβόλου προέλευσης ξένους;
Γιατί δεν επενδύουν στο ελληνικό στοιχείο; Με λίγα, πλην σίγουρα χρήματα; Και μάλιστα με εγγυημένη μεταπωλητική αξία; Να θυμηθούμε και τα πιο παλιά προς επίρρωση; Έχασε ο Ηλυσιακός ή ο Πανιώνιος από τον Περπέρογλου; Έχασε η Νήαρ Ήστ και το Μαρούσι από τον Καϊμακόγλου; Ο Πανιώνιος από τους Παππά και Γιάνκοβιτς; Το Μαρούσι από τον Αγραβάνη; Το Κολλέγιο από τον Παπαπέτρου;
Ας γυρίσουμε στα σημερινά παιδιά.
Τώρα, έχουν την τιμητική τους. Πρωτοσέλιδα, δημοσιότητα ολίγων ημερών, εκδηλώσεις θαυμασμού και παραδοχής.
Όμως, εδώ είμαστε κι εδώ θα είστε. Σε λίγους μήνες οι περισσότεροι θα βιώσουν και πάλι τη μοναξιά των πάγκων ή των ολιγόλεπτων συμμετοχών.
Μη βιαστείτε να πείτε ότι δεν είναι έτσι.
Ίσως εσείς είστε πρώτοι και καλύτεροι που θα γκρινιάζετε και θα κράζετε διοικήσεις ή θα ζητάτε επί πίνακι κεφαλές προπονητών αν χρησιμοποιηθούν αυτά τα παιδιά αλλά χαθούν στόχοι.
Όμως, ξαναλέω: Αυτά τα παιδιά πρέπει να παίζουν. Μόνο μέσα από το παιγνίδι –και τις ήττες- θα γίνουν πιο μεγάλα. Μόνο μέσα από το παιγνίδι θα βελτιωθούν.
Κι εκτιμώ ότι καλά θα κάνει ο Παναθηναϊκός που θα δώσει με δανεισμό –όπως λέγεται- τον Χαραλαμπόπουλο ή και τον Λούντζη. Να παίξουν και να επιστρέψουν πιο ώριμοι και ολοκληρωμένοι. Πολύ καλά έκαναν οι «πράσινοι» κι έδωσαν και τον Κόνιαρη. Που μέσω των παιγνιδιών που πήρε, είδαμε πως εξελίχθηκε…
Όμως, για να δούμε το θέμα σφαιρικά, πρέπει να πούμε ότι η μη συμμετοχή των μικρών σε ομάδες με υψηλούς στόχους και διακρίσεις δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο.
Σε καμιά ομάδα από τις λεγόμενες πρωτοκλασάτες της Euroleauge παίζουν παίκτες κάτω των 20 ετών. Πλην του Ντόνσιτς (Μπαρτσελόνα) που είναι το Νο1 του ντραφτ του 2018 και του Ζίζιτς (Τσιμπόνα) που εφέτος πάει ΝΒΑ.
Επιπλέον, να θυμίσουμε ότι ο Διαμαντίδης κι ο Παπαλουκάς έπαιξαν στα 25 τους σε ψηλό επίπεδο, ο Σπανούλης στα 23, ενώ ακόμη κι ο Παπανικολάου βρήκε θέση στον Ολυμπιακό από τις συγκυρίες (αποχώρηση Άντερσον και τιμωρία Γκρέι). Οι δε Μάντζαρης και Σλούκας, ας μη ξεχνάμε ότι έπαιξαν από την επιμονή των Αγγελόπουλων στους ερυθρόλευκους και σε πείσμα των προθέσεων του Ίβκοβιτς.
Άρα, Κόνιαρης, Χαραλόμπουλος, Λούντζης, Δίπλαρος, Καρράς, Μουράτος έχουν χρόνο για να βρουν όσα ονειρεύονται…
