«Μαζί με τον Αλέξη μέχρι τέλους», δήλωσε ο πολύς Πάνος Καμμένος.
Εδώ, δηλαδή, έχουμε να κάνουμε με έναν έρωτα μεγάλο.
Που ξεκίνησε στις πλατείες με τους ένδοξους αντιμνημονιακούς αγώνες και δείχνει ν’ αντέχει στον χρόνο και μ’ όσα περνά. Αφού πάμπολλα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ γκρινιάζουν αλλά μπροστά στην εξουσία και τη νομή της δεν βγάζουν άχνα δημοσίως.
Για να λέμε την αλήθεια, δεν μάθαμε κάτι νέο από την εξομολόγηση του προέδρου Πάνου.
Άλλωστε ο έρωτας κι ο βήχας δεν κρύβονται.
Τον έρωτά τους τον εξομολογούνται από εκείνο το βράδυ στο Ζάππειο, που μόλις ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα των εκλογών έτρεξε ως Μπολτ ο Καμμένος ν’ αγκαλιάσει τον Αλέξη, μη τυχόν και προλάβει άλλος…
Όμως, είναι αληθινός έρωτας που απλώς επιβεβαιώθηκε; Ή πρόκειται περί ενός μηνύματος του προέδρου Πάνου στον πρόεδρο Αλέξη, μη τυχόν και τον απατήσει; Ενός μηνύματος, δηλαδή, ότι αν δεν βαδίσουν μαζί θα πέσει;
Και γιατί στέλνει τώρα αυτό το μήνυμα ο πρόεδρος Πάνος;
Επειδή σήμερα ανοίγει η συζήτηση στη Βουλή για την εξεταστική που ζητά η αντιπολίτευση για το θέμα των συνομιλιών του με τον ισοβίτη ναρκέμπορο.
Κι επειδή όλες αυτές τις τελευταίες ημέρες ακούγονταν κάποιοι ψίθυροι πέριξ της Βουλής. Ότι μερικοί βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ –προφανώς από ενδιαφέρον για την υστεροφημία του κυβερνητικού τους εταίρου- δεν θα είχαν αντίρρηση να γίνει αυτή η εξεταστική.
Άρα, το «μαζί μέχρι τέλους» μπορεί να είναι και ζήτηση νέας κάλυψης. Ή και απαίτηση νέας κάλυψης. Ή και προειδοποίηση ότι αν αυτή δεν συμβεί, τότε η κόλαση είναι κοντά…
Πάντως, αναρωτιέμαι τι θα συμβεί αν έρθουν στην δημοσιότητα –λέω αν- ακόμη πιο οφθαλμοφανή στοιχεία για την ανάμειξη του προέδρου Πάνου στην υπόθεση αυτή. Αν ανοίξουν κινητά, αν βγουν οι συνομιλίες με τον ισοβίτη, αν επεκταθεί η έρευνα με τον λιμενικό που ήταν διαμεσολαβητής, αν, αν, αν…
Συνεπώς, ναι μεν έρωτας, αλλά και μπόλικο συμφέρον.
Κράτα με να σε κρατώ…
Κάτι ακόμη: Είναι τόσο συνεκτικός κρίκος η εξουσία και η νομή της, ώστε κανένας από τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ δεν λέει δημόσια όσα λέει off the record για την παρά φύση συνεύρεση.
Κι αν ήταν ανίερη και παρά φύση – όπως έλεγαν ή κραύγαζαν- η συμπόρευση Νέας Δημοκρατίας και ΠαΣοΚ (που στο κάτω κάτω της γραφής είναι φιλοευρωπαϊκά κόμματα και εκπροσωπούν την αστική τάξη) τότε τι είναι η σημερινή της Αριστεράς με την ψεκασμένη Δεξιά;
Μπορεί κάποιος ν’ απαντήσει άραγε;
