Διάβασα μια συνέντευξη του Ολυμπιονίκη Λευτέρη Πετρούνια, όπου μιλούσε για τις αποτυχίες του «Όχι, οι αποτυχίες μου δεν με αποθάρρυναν Αντίθετα με πείσμωσαν και με έκαναν να βάλω πιό πολύ τα δυνατά μου».
Μ’ έβαλε σε σκέψεις.
Προσπάθησα να θυμηθώ τις δικές μου αποτυχίες.
Άλλες που έκανα γιατί έφταιξα.
Άλλες, γιατί επένδυσα σε λάθος ανθρώπους.
Άλλες, γιατί ήταν λάθος το timing.
Άλλες γιατί ήταν σε λάθος δρόμο η προσπάθεια.
Άλλες, γιατί έφταιγε ο τακτικισμός κάποιων.
Άλλες, γιατί οι κάποιοι είχαν ιδιαίτερες συμπάθειες προς κάποιες.
Άλλες δεν ήταν αποτυχίες, αλλά ατυχίες.
Σε άλλες περιπτώσεις έφταιγε ότι απογοητεύτηκα γρήγορα και τα παράτησα.
Σε άλλες το ότι εμπιστεύτηκα λάθος ανθρώπους.
Σε άλλες γιατί έδωσα δεύτερες ευκαιρίες, εκεί που δεν έπρεπε να δώσω ούτε πρώτες.
Όμως ο απολογισμός λέει:
!. Πήρα πολύ σοβαρά μαθήματα, διαφόρως ειδών και ποιοτήτων.
- Αναγκάστηκα να εξασκηθώ στην υπομονή και στην επιμονή
- Έμαθα να βασίζομαι στις δικές μου ικανότητες.
Και τελικά όλες μου οι αποτυχίες, μόνο μπροστά με πήγαν.
Μπορεί να στενοχωρήθηκα, να έκλαψα, να μην κοιμόμουν, αλλά μόλις επανερχόμουν στο κέντρο μου, όλες οι αποτυχίες έγιναν σκαλιά προς την επιτυχία.
Συμπέρασμα:
Κάθε αποτυχία είναι ένα νέο κίνητρο.
Ένα λάκτισμα για να πας μπροστά…
