Είμαι διαχειρίστρια στην πολυκατοικία.
Χρειαζόμουν μια έγκριση για μιά δαπάνη και ξαφνικά μου ήρθε μια φλασιά.
Για να μην τους ταλαιπωρώ καλώντας τους σε σύσκεψη, με απαρτίες ή πλειοψηφίες,σκέφθηκα να χτυπήσω μία μία τις πόρτες. Δεν το είχα ξανακάνει 17 χρόνια που ζω εδώ.
Και βίωσα μιά τεράστια ευχάριστη έκπληξη. Με τι χαρά με υποδέχτηκαν, πόσα πράγματα με κέρασαν και πόσα καλούδια μου χάρισαν!!!!
Και σκέφθηκα:
Τη γειτονιά σου και τους γείτονές σου, να τους αγαπάς..
Είναι οι καλημέρες και συχνά και οι καληνύχτες σου.
Είναι η πρώτη πόρτα που θα χτυπήσεις όταν βρεθείς σε ανάγκη..
Είναι ο ψιλικατζής και ο φούρναρης, που σε γνωρίζουν και σε χαιρετούν κάθε φορά που θα σε δούν.
Είναι η λαϊκή και οι μανάβηδες της, που σε φωνάζουν να ψωνίσεις.
Είναι η εκκλησία σου που με την καμπάνα της σε ειδοποιεί για ότι χαρούμενο ή λυπητερό συμβαίνει δίπλα σου.
Είναι οι γιορτές των φιλενάδων σου, οι γάμοι των παιδιών τους, οι επιτυχίες των εγγονών τους.
Είναι το γλυκό του κουταλιού που σου χάρισε η Ελένη και τα λεμόνια από την αυλή της που σου χάρισε η Σοφία..
Είναι το κασκόλ που σου έπλεξε η Καίτη στα γενέθλια σου.
Είναι ο ήλιος που μπαίνει από το παράθυρό σου.
Είναι η βροχή που πλένει το πεζοδρόμιο σου.
Και είσαι εσύ, που η ζωή σου θα ήταν διαφορετική αν δεν έμενες εκεί, σ’ αυτή τη γειτονιά που μυρίζει καλοσύνη.
Να την αγαπάς τη γειτονιά σου και τους γείτονές σου.
Δεν είναι δύσκολο.
Ένα χαμόγελο χρειάζεται και ένας καλός λόγος.
Τόσο απλά…
