«Εγώ συλλογίζομαι πώς και γιατί άραγε μιά βροχή να σου θυμίζει τόσα
Πράγματα»
Μαν. Αναγνωστάκης
Πόσα πράγματα άραγε σου θυμίζει η βροχή?
– Τότε που πήγαινες στο δημοτικό με τη σάκα στο χέρι και δεν είχες ομπρέλα, παρά μόνο ένα σκισμένο αδιάβροχο?
– Ή μήπως τότε που είχες πάει εκδρομή με τους γονείς και το ποδήλατό σου, στο χωριό να δεις τη γιαγιά? Έπιασε βροχή, θυμάσαι? Κι’ όταν έπεσες κάτω γέμισαν λάσπες τα γόνατά σου..
– Μήπως σου θυμίζει το πρώτο σου ραντεβού? Που το περίμενες πώς και πώς? Είχες βγει κρυφά. Έπιασε βροχή. Καθίσατε κάτω από ένα δέντρο με πιασμένα αμήχανα τα χέρια. Πως να δικαιολογηθείς στη μαμά σου, για τα αναψοκοκκινισμένα σου μάγουλα και τα βρεγμένα σου παπούτσια?
– Ή μήπως τότε που θα γινόσουν κουμπάρα? Ετοιμαζόσουν ένα μήνα για την μεγάλη μέρα και η βροχή σου χάλασε τα μαλλιά και το καλό σου το φουστάνι. Ένιωσες απαίσια, αλλά ο γάμος έγινε, κι’ εσύ εκείνο το βράδυ γνώρισες τη μεγάλη σου αγάπη…
Γι’ αυτό σου λέω…
Άσε τη βροχή να τραγουδήσει.
Να ακούσεις τον ήχο της. Είναι μέρες που προσπαθεί να σου πει το αφήγημά της.
Άσε να μυρίσει το πεύκο, το γιασεμί, η τριανταφυλλιά.
Άσε τη βροχή να πέσει στα μαλλιά σου, στο κορμί σου, στην ψυχή σου.
Να πάρει την ψυχή σου βόλτα…Να νιώσεις την κάθαρση…
Και τις αστραπές και τις βροντές, μην τις αποφεύγεις. Άστες να υπάρχουν. Την δουλειά τους κάνουν.
Σε ξαφνιάζουν….σε αφυπνίζουν….είναι εδώ για σένα…
