Έχουμε πει επανειλημμένως ότι η θλιβερός εμφύλιος που προκάλεσε η Αριστερά για να καταλάβει δια της βίας την εξουσία, αποτελεί ακόμη και σήμερα μια πληγή που ρέει πύον. Μια πληγή που δεν έκλεισε ποτέ και εξακολουθεί να σπέρνει σπόρους διχασμού.
Η Αριστερά, μπορεί να έχασε τον πόλεμο που η ίδια ξεκίνησε αλλά τελικά ήταν η νικήτρια στην κοινωνία με τους μύθους που καλλιέργησε.
Φτάσαμε στο σημείο στην Ελλάδα να θεωρούμε τον Κομμουνισμό και τα «παρακλάδια» του… προοδευτικές και… δημοκρατικές δυνάμεις.
Η έκθεση – μουσείο για τον Νίκο Μπελογιάννη που χρηματοδότησε η Βουλή και εγκαινιάστηκε από τον Αλέξη Τσίπρα, θα μπορούσε να αποτελεί μια χειρονομία εθνικής ομφαλοσκόπησης. Θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις ν’ αποτελεί και πράξη συναίνεσης.
Μα μέχρι εκεί.
Ο Μπελογιάννης, ανεξαρτήτως του φριχτού θανάτου του, ήταν ένας άνθρωπος που δια της βίας θέλησε να καταστήσει την Ελλάδα δορυφόρο ενός ανελεύθερου κόσμου, όπως ήταν ο κόσμος του Στάλιν και της Σοβιετικής Ένωσης.
Ο Μπελογιάννης κι οι σύντροφοί του, θέλησαν να καταστήσουν την Ελλάδα Βουλγαρία, Πολωνία, Ουκρανία, Ανατολική Γερμανία, Ουγγαρία και πάει λέγοντας. Χώρες στις οποίες η έννοια της δημοκρατίας και της ελευθερίας ήταν σχεδόν μισό αιώνα πλακωμένες από τα τανκς και τις μπότες της «κόκκινης» δικτατορίας του προλεταριάτου. Κι όταν σήμερα η Βουλή κι ο πρωθυπουργός εξακολουθούν να τον ηρωοποιούν, δεν κάνουν τίποτα περισσότερο από το να διχάζουν και πάλι τον τόπο.
Πολύ περισσότερο, όταν παρουσία του δεύτερου ο Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ πάει και τοποθετεί στην έκθεση το περίστροφο που χρησιμοποιούσε ο Μπελογιάννης –ως επίτροπος του ΚΚΕ- στον εμφύλιο. Δηλαδή, το περίστροφο που χρησιμοποιούσε εναντίον Ελλήνων!
Και κάπου εκεί άρχισε κι ο εμφύλιος ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ αναφορικά με τίνος είναι πιο «δικός» ο Μπελογιάννης.
Από όλη αυτή την ιστορία προκύπτουν και κάποιες απορίες ή ερωτήματα.
Αν, λέμε αν, μια άλλη κυβέρνηση προσκείμενη στην παράταξη που κράτησε την Ελλάδα στον ελεύθερο κόσμο, αποφάσιζε να ιδρύσει ένα μουσείο στη μνήμη του Ζέρβα, του Ψαρρού ή κάτι αντίστοιχο για τα θύματα του Μελιγαλά και των κομμουνιστών, η Αριστερά δεν θα έβγαινε στους δρόμους (παλιά της τέχνη κόσκινο) και θα χάλαγε τον κόσμο γιατί θα διχαζόταν η κοινωνία;
Αν, λέμε αν, ο αρχηγός οποιουδήποτε άλλου κόμματος πήγαινε και έβαζε αυτοπροσώπως σε ένα μουσείο το περίστροφο ενός προσώπου που το χρησιμοποιούσε εναντίον συμπατριωτών του, δεν θα μιλούσαμε όλοι για βαθειά αντιδημοκρατική κι αντιδεοντολογική πράξη;
Και γιατί Μουσείο για τον Μπελογιάννη κι όχι για τον έτερο «ήρωα» της Αριστεράς, τον Πλουμίδη; Έχουν να πουν κάτι περί τούτου οι υποκριτές και καπηλευτές Αριστεροί;
Σημείωση: Το περίστροφο του Μπελογιάννη, το πήγε ο Κουτσούμπας στο μουσείο, έγινε τηλεοπτικό θέαμα και μετά το πήρε πίσω!
Κι έχουν μεγάλη σημασία οι κατηγορίες που εξαπέλυσε εναντίον του ΚΚΕ ο γιος του Μπελογιάννη, ο οποίος δεν πήγε καν στην εκδήλωση.
«Ξέρω καλά ότι η καπηλεία είναι αυτοσκοπός για αυτούς».
Συμπληρώνοντας:
«Εγώ το αντιμετωπίζω το ΚΚΕ σαν εκκλησία, που έχει θεό το Στάλιν, έχει ποίμνιο και προπαντός έχει αγίους, οι οποίοι ανήκουν στην Εκκλησία. Τους μεταχειρίζεται όπως η ορθόδοξη ή η καθολική Εκκλησία ή το Ισλάμ τους μάρτυρες του.
Αυτοί συνεχίζουν αυτό που άρχισε ο Ζαχαριάδης. Τον πατέρα μου φυσικά τον έφαγε, διότι ένα κόμμα σαν και αυτό μισεί τους διανοούμενους. Είναι γνωστό και ο Στάλιν που έστελνε τους διανοούμενους. Με τη λήξη του εμφυλίου έπρεπε -επειδή το κόμμα δεν κάνει ποτέ λάθη, βασική αρχή- να βρει ένα χαφιέ για να φορτωθεί την όλη ιστορία και έτσι βάφτισε τον Πλουμπίδη χαφιέ και να βρει και έναν ήρωα για να έχει το ποίμνιο κάποιον στη φάση της γενικής απελπισίας. Συν ότι είχε και τη γενική αρχή που έχει κάθε δικτατορίσκος ότι κάθε κεφάλι που προεξέχει, το κόβουμε».
Όπως και νάναι, η ουσία είναι ότι ο εμφύλιος παραμένει ζωντανός.
Κι αν θέλουμε κάποτε να τελειώσει, οφείλουμε να μάθουμε ΚΑΙ ιστορία πραγματική, πέραν από μύθους και παραμύθια.
Οφείλουμε κάτι ακόμη: Να προσέχουμε και τις επιλογές και τις κινήσεις μας. Θα βγούμε όλοι ηττημένοι αν επιτέλους δεν σταματήσουμε να βλέπουμε κρυφά, οι μεν προς τον ποταπό ρεβανσισμό κι οι δε επιδεικνύουν την ανήθικη αλαζονεία του νικητή.
Πολύ περισσότερο στις μέρες μας που ήδη η κοινωνία είναι βαθιά διχασμένη …
Σημείωση:
Για το σπίτι του πραγματικού κι ανιδιοτελούς ήρωα Παύλου Μελά που καταρρέει στην Κηφισιά, θα ενδιαφερθεί άραγε κάποιος;
Για το σπίτι –ερείπιο του πραγματικού ήρωα του 1821,Νικηταρά Σταματελόπουλου, θα ενδιαφερθεί η Βουλή του κ. Βούτση;
