Μαθητικές Θεατρικές παραστάσεις χωρίς θεατές..Γιατί;

Σήμερα πήγα με τους μαθητές μου στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, όπου ανέβαινε η παράσταση των μαθητών του 1ου Γυμνασίου Αλεξάνδρειας  « Οδυσσέα γύρισε σπίτι» του Ιάκωβου Καμπανέλη.

Είναι η δεύτερη μαθητική παράσταση που είδα τη φετινή χρονιά και σε μικρό  χρονικό διάστημα. Δεν θα σταθώ πολύ στα δύο αυτά έργα ούτε στον «Οδυσσεβάχ», ούτε  σε αυτό που παρακολουθήσαμε σήμερα,   ούτε στις ερμηνείες των παιδιών και των δύο θεατρικών ομάδων που αποδείχτηκαν υπεράνω των προσδοκιών μου,  καθώς πραγματικά δεν ένιωσα στιγμή πως έχαναν σε υποκριτική τα παιδιά.

Θα περιοριστώ σε μερικές γραμμές για όλα αυτά,  γιατί θέλω να αναφερθώ σε κάτι που πραγματικά στενοχώρησε και τους μαθητές μου και εμένα. Και δεν ήταν οι μοναδικές παραστάσεις στη Στέγη.. Παραστάσεις ανέβασαν και άλλες μαθητικές ομάδες με δύσκολα έργα και καταπληκτικά κουστούμια, που ΔΥΣΤΥΧΩΣ δεν μπόρεσα  και εγώ να τις παρακολουθήσω όλες.

Όλες οι παραστάσεις ήταν δύσκολες για μαθητές  και μέσα σε αυτές και οι δύο που παρακολούθησα, με τις προσωπικές πινελιές των παιδιών και των καθηγητών  που τις στήριξαν τόσο σκηνοθετικά, όσο και στην κατασκευή των σκηνικών και του θεατρικού σεναρίου ..Η σημερινή μάλιστα επισημάνθηκε από τους καθηγητές πως θα ήταν δυσκολονόητη για τα παιδιά μου, καθώς πάνε Ε τάξη, αλλά τολμώ να πω πως, όχι μόνο -κυριολεκτικά -καθηλώθηκαν στην καρέκλα τους και δεν ακουγόταν τίποτα, αλλά και επιστρέφοντας στο σχολείο συζητούσαμε το νόημα του έργου που έγραψε ο Καμπανέλης..Δυσκολονόητο μπορεί να ήταν εξαιτίας του λεξιλογίου πού ήταν πραγματικά ανώτερο της ηλικίας τους, αλλά τελικά τα παιδιά σε εκπλήσσουν πολλές φορές και καταλαβαίνουν τα πράγματα και τα νοήματα μέσα από τις κινήσεις ή τα συμφραζόμενα. Ακόμα και από τις έννοιες που παρουσιάζονται.

Αυτά όμως για τα δύο έργα..Ναι, λίγα λόγια, γιατί θέλω να πω όχι ένα αλλά πολλά ΜΠΡΑΒΟ  στα παιδιά. Σε όλα τα παιδιά όλων των θεατρικών ομάδων που παρουσίασαν τα έργα τους στην Στέγη και που δεν είχα ΔΥΣΤΥΧΩΣ  την ευκαιρία να τα δω όλα.

Ένα μεγάλο μπράβο που ξεδίπλωσαν το ταλέντο τους σε ένα άδειο θέατρο…

Ένα μεγάλο μπράβο που δεν τα έχασαν από τη μη προσέλευση του κόσμου…

Ένα μεγάλο μπράβο που δεν έκαναν πίσω και δεν αρνήθηκαν να παίξουν, που δεν στενοχωρήθηκαν για τα ελάχιστα άτομα που ήταν στις παραστάσεις τους και αν στενοχωρήθηκαν δεν το έδειξαν. Το αντιμετώπισαν όμως σαν επαγγελματίες, ανεβαίνοντας και δείχνοντας τον καλύτερό τους εαυτό στη σκηνή…

Ένα μεγάλο μπράβο που στο τέλος χαμογελούσαν ευτυχισμένα σε όλους μας…

Ένα μεγάλο μπράβο που στάθηκαν στο ύψος τους ενώ ΕΛΑΧΙΣΤΟΙ ήταν εκεί   για  να χειροκροτήσουν την προσπάθειά τους…

Αλήθεια γιατί; Γιατί τόσο μικρή έως καθόλου η προσέλευση;  Αν ήταν με χρηματικό κόστος θα πηγαίναμε πολλά σχολεία και πολλά τμήματα..Γιατί;  Μέχρι και οι μαθητές μου στενοχωρήθηκαν πολύ για αυτό που είδαν  και η στενοχώρια έγινε λύπη, γιατί κατά την αποχώρησή μας και  αμέσως μετά το τέλος της πρωινής παράστασης ακολουθούσε άλλη μία και είδαν πως δεν είναι κανένας εκεί για να χειροκροτήσει τα παιδιά που θα έπαιζαν μετά. Μάλιστα μου ζήτησαν να μείνουμε να δούμε και εκείνη την παράσταση,  για να μην παίξουν για τον.. «κανένα»  τα παιδιά την παράστασή τους..

ΓΙΑΤΙ δεν είμαστε εκεί δίπλα από τα παιδιά μας που κάνουν προσπάθειες να φέρουν μοναδικές και δύσκολες παραστάσεις εις πέρας προάγοντας πραγματικά πολιτισμό, καθώς το θέατρο είναι κομμάτι του πολιτισμικού μας είναι; Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει να μην έχουν θεατές οι μαθητικές παραστάσεις..Και αυτό είναι λυπηρό πραγματικά. Είναι όλες  ανοιχτές παραστάσεις, χωρίς αντίτιμο, για όλους τους δημότες των πόλεων όπου παίχτηκαν και παίζονται και είναι  μια προσφορά ψυχής και καρδιάς από αυτούς τους μικρούς μαθητές «ηθοποιούς». Προσπάθεια και αγώνας  είναι για αυτά τα παιδιά που  περιμένουν να ανταμοιφθούν  μόνο με ένα χειροκρότημα. Μαθητές που κάνουν τα μαθήματά τους και μετά δίνουν χρόνο από το χρόνο τους για να μάθουν ένα ρόλο, να ενταχθούν και να συνεργαστούν σε μια ομάδα για να προσφέρουν σε όλους μας μερικές ώρες θεάτρου και πάντα με πληρωμή λίγο από το δικό μας χρόνο και το χαμόγελό μας..

Σήμερα παρακολούθησα ,ναι, μια υπέροχη παράσταση για άλλη μια φορά με τους μαθητές μου, καθώς προσπαθώ να  τους φέρνω όταν έχω την ευκαιρία κοντά στο θέατρο και σήμερα χειροκρότησα για άλλη μια φορά  μαθητές και μαθήτριες για ό,τι χάρισαν σε εμάς, όμως  πραγματικά  σήμερα έφυγα πιο προβληματισμένη από ποτέ. Πού είμαστε όλοι μας όταν τα παιδιά μας έχουν ανάγκη ;