Μια κοινωνία διαχωρίζεται σε παραγωγικές ομάδες, οι οποίες είναι και αυτές που την βοηθούν ν’ αναπτυχθεί, να εξελιχθεί και να δημιουργήσει νέους δρόμους και ιδέες. Ηλικιακά, αυτές οι παραγωγικές ομάδες ταξινομούνται σε ένα πλαίσιο το οποίο ξεκινάει από τα 18 χρόνια και καταλήγει κατά μέσο όρο στα 65 χρόνια. Παραγωγική, μπορεί να θεωρηθεί μια ομάδα ανθρώπων που είναι σε θέση να εργαστεί, να δημιουργήσει και ν’αναπτυχθεί κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.
Περιορίζοντας και απομονώνοντας το ηλικιακό πλαίσιο , θα ήθελα ν’αναφερθώ στην παραγωγική δύναμη που προσφέρουν σε μια κοινωνία, οι νέοι, ηλικίας από 18 έως και 40 ετών. Είναι αυτές οι ομάδες ανθρώπων που δημιουργούν νέες ιδέες και σαρώνουν σαν ανεμοστρόβιλος, κάθε παλιό κατεστημένο.
Είναι αυτοί που μπορούν, θέλουν και καταφέρνουν καθημερινά να εργάζονται, με σκοπό όχι μόνο την επιβίωση τους, αλλά και την προσωπική τους ανάπτυξη, εξέλιξη και κατάρτιση. Είναι ομάδες ανθρώπων οι οποίοι κάνουν όνειρα και τα πραγματοποιούν, μέσω των προπτυχιακών και των μεταπτυχιακών σπουδών τους και άλλοι οι οποίοι και χωρίς να έχουν σπουδάσει, καταφέρνουν να εξελιχθούν και να δημιουργήσουν έναν κόσμο πιο κοντά σ’ αυτούς. Παραδείγματα νέων και όχι μόνο, που επιλέγουν ακόμα και σε μια εποχή που πλήττεται από την ανεργία, να προχωρούν μπροστά με μεγάλα βήματα, δουλεύοντας εθελοντικά. Προσφέροντας με αυτόν τον τρόπο, μία ευκαιρία για ένα καλύτερο μέλλον που δεν στηρίζεται μόνο στην χρηματική, αλλά στην ηθική αποζημίωση.
Οι νέοι της χώρας μας είναι πολλοί, που σημαίνει αυτόματα πολλές νέες ιδέες, πολύ όρεξη για δουλειά, ο αριθμός τους όμως δεν σημαίνει τίποτα μπροστά στα τεράστια νούμερα ανεργίας που ταλανίζουν τον τόπο μας.
Όσο και αν δεν θέλουμε να το πιστέψουμε, η ανεργία διώχνει τους νέους από την χώρα μας, διότι όσο μεγάλη κι αν είναι η ανάγκη για προσωπική εξέλιξη, δεν ξεπερνά σε καμία περίπτωση, την ανάγκη για επιβίωση, κι εκεί είναι που υστερεί πλέον αυτός ο τόπος. Το αποτέλεσμα, της μη εκμετάλλευσης αυτών των παραγωγικών πόρων στην Ελλάδα, είναι η διοχέτευση όλης αυτής της ενέργειας των νέων, στην αναζήτηση εργασίας σε ξένες χώρες. Κι αν η αναζήτηση τους έχει αποτέλεσμα, τότε όλη αυτή κινητήρια δύναμη που θα μπορούσαν να προσφέρουν στη χώρα μας, αναλώνεται στην προσπάθεια επιβίωσης τους, για άλλη μια φορά μακριά όμως από την πατρίδα τους. Κι αν επιτύχουν εκεί στους ξένους τόπους, τότε η Ελλάδα θα έχει χάσει για άλλη μια φορά την ευκαιρία να προχωρήσει μπροστά.
Το αναγκαστικό μεταναστευτικό ρεύμα των νέων από την πατρίδα τους στην αναζήτηση κάποιας άλλης… καλύτερης, όλο και αυξάνεται, καθώς πλέον η ελπίδα για ένα οποιοδήποτε “καλό” μέλλον, βρίσκεται εκτός των συνόρων αυτής της χώρας. Ακόμα κι έτσι όμως, η ζυγαριά μεταξύ κέρδους και απώλειας, δεν ισορροπείται για κανέναν, διότι οι μέν νέοι ξαναχτίζουν μια ζωή από τα θεμέλια, αφήνοντας πίσω ότι σημαντικό είχαν και η δέ κοινωνία, καταβροχθίζει με αυτόν τον τρόπο όλη την δύναμη που προσφέρει η νεολαία και που θα μπορούσε να την εκμεταλλευτεί προς όφελος της
Σε μια Ελλάδα που πλέον θεωρείται ευλογημένος όποιος δουλεύει, την στιγμή που οι απολύσεις, τα λουκέτα επιχειρήσεων και ο αριθμός των ανέργων, αυξάνονται κατακόρυφα, στην ίδια Ελλάδα τα κριτήρια επιλογής για όλους μας και για τον καθένα ξεχωριστά, διαμορφώνονται μόνο με έναν κοινό γνώμονα. Καταθέτοντας όλες τις δυνάμεις, τα όνειρα και ότι έχει ο καθένας πολυτιμότερο, βάζουμε όλοι το ίδιο στοίχημα.
Δυστυχώς, αυτό το στοίχημα είναι ΕΝΑ για όλους μας και το κόστος μεγάλο, κι αυτό είναι αν θα καταφέρουμε είτε σαν άνθρωποι, είτε σαν κοινωνία, να επιβιώσουμε.
Καθώς όλα κρέμονται από ένα τεντωμένο σχοινί, ένα μόνο είναι σίγουρο, ότι τουλάχιστον αξίζει να προσπαθούμε όσο μπορούμε και με κάθε μέσο, να μην εγκαταλείπουμε ούτε εμείς την Ελλάδα, ούτε η Ελλάδα εμάς, διότι αν συνεχίσουμε έτσι θα γίνουμε ξένοι μέσα στη χώρα μας.
Κι ας ελπίσουμε, η Ελλάδα μας να γίνει ξανά η χώρα που αγκαλιάζει και προστατεύει τη νεολαία και τους ανθρώπους της.
