Ζούμε επικές αρνητικές στιγμές, σε έναν αιώνα γεμάτες άγχος, στεναχώρια, ανασφάλεια, χωρίς εργασιακό μέλλον, χωρίς οικογενειακό μέλλον, χωρίς ανάπτυξη, εντελώς στον αέρα, σε έναν αέρα αλλόκοτο που μυρίζει «πόλεμο», που μυρίζει από τα χνώτα των πεινασμένων αστέγων Ελλήνων, που μυρίζει από τον ιδρώτα και τον αγώνα για επιβίωση των προσφύγων.
Ζούμε σε ένα αιώνα που στον αέρα πλανιέται η άρνηση των ιδεών, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της προστασίας του περιβάλλοντος, των δημοκρατικών πολιτευμάτων, της πίστης στον θεό του κάθε λαού… Ζούμε στον αιώνα που η άρνηση είναι το θεμέλιο της ηλιθιότητας.
Πριν από καιρό ο διευθυντής αυτούς εφημερίδας, Λωράν Ζοφρέν, έδωσε τον τίτλο στο κύριο άρθρο αυτούς «Liberation», «Ηλιθιότητα» με πρωτοσέλιδο τίτλο «Ελλάδα εναντίον Ευρώπης – Το δημοκρατικό σοκ» και το άρθρο αφορούσε την «όχι και τόσο ευφυή αντιμετώπιση που επιβλήθηκε στην Ελλάδα από την Ευρωπαϊκή Ένωση και αυτούς πιστωτές» χαρακτηρίζοντας την «ηλιθιωδώς βάναυση».
Τέτοια άρθρα υπάρχουν πολλά και αφορούν την συνέχιση της ίδιας πολιτικής όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά Παγκοσμίως, όμως η πραγματικότητα δεν είναι μακριά, αποδεικνύεται ακριβώς αυτό που χαρακτηρίζεται ως «Στείρα άρνηση, η μέθοδος των ανόητων» με αποτέλεσμα την μη κατανόηση των προβλημάτων που υπάρχουν αλλά και που προκύπτουν ακολουθώντας αυτή την στείρα τακτική.
Η ευθύνη δεν ανήκει μόνο στην κεφαλή, αλλά και στο σώμα, δηλαδή σε όλους εμάς που με τις λάθος επιλογές μας, έχοντας ως κριτήριο επιλογής φανταχτερούς ανθρώπους που παριστάνουν τους έξυπνους τους βάζουμε να διοικούν και να αποφασίζουν για μας και δεν επιλέγουμε αυτούς είναι πραγματικά έξυπνοι γιατί απλά δεν το βροντοφωνάζουν.
Ο Ιβάν Σεργκέγεβιτς Τουργκένιεφ, Ρώσος μυθιστοριογράφος, ποιητής και θεατρικός συγγραφέας, έχει γράψει μια μικρή ιστορία:
«Σε μια πόλη, ζούσε ένας πολύ έξυπνος άνθρωπος, μια μεγαλοφυΐα. Και στην ίδια πόλη, ζούσε ένας ηλίθιος.
Μια μέρα, ο ηλίθιος πλησίασε τον έξυπνο και του ζήτησε να του δείξει έναν τρόπο να γίνει έξυπνος. Ο έξυπνος ρώτησε τον ηλίθιο αν ήθελε να γίνει έξυπνος ή να φαίνεται έξυπνος, επειδή το να γίνεις έξυπνος, είναι μια μεγάλη διαδικασία, το να φαίνεσαι όμως έξυπνος, είναι εύκολο. Ο ηλίθιος απάντησε ότι ήθελε να του δείξει με τον ευκολότερο τρόπο ό,τι χρειαζόταν για να φαίνεται έξυπνος. Δεν ανησυχούσε για το πώς θα γίνει έξυπνος.
Ο έξυπνος σχολίασε ότι με το να γίνει κανείς έξυπνος, υπήρχε πιθανότητα να κάνει λάθη, ενώ με το να φαίνεται έξυπνος, δεν θα μπορούσε να κάνει κανένα λάθος.
Ο ηλίθιος άρχισε να ανυπομονεί και ζητούσε από τον έξυπνο να του δείξει το κόλπο χωρίς άλλη καθυστέρηση. Έτσι, ο έξυπνος του είπε να αρνείται απλώς κάθε τι που ακούει. Αν κάποιος έλεγε, «υπάρχει Θεός», ο ηλίθιος έπρεπε αμέσως να απαντήσει πως δεν υπάρχει.
Ο ηλίθιος ρώτησε τον έξυπνο: «Πρέπει να λέω τέτοια πράγματα, ακόμα κι αν δεν ξέρω τίποτα για το θέμα;»
Ο έξυπνος απάντησε: «Εσύ δε χρειάζεται να σκοτίζεσαι καθόλου για να μάθεις πράγματα. Αν ακούσεις να λένε ότι ο τάδε ζωγράφος ζωγραφίζει καταπληκτικούς πίνακες, εσύ πες απλώς ότι είναι σκέτα σκουπίδια. Ζήτησέ τους να σου αποδείξουν πως είναι καταπληκτικοί! Αν ακούσεις να λένε ότι η μουσική του δείνα είναι ουράνια, εσύ πες ότι τέτοια μουσική παίζουν και στην κόλαση και ζήτησέ τους να σου αποδείξουν πως είναι ουράνια μουσική. Εσύ απλώς να αρνείσαι τα πάντα και αν κάποιος σου εναντιωθεί, προκάλεσε τον να αποδείξει τον ισχυρισμό του.»
Και από εκείνη την ημέρα, ο ηλίθιος άρχισε σιγά-σιγά να γίνεται γνωστός στην πόλη ως έξυπνος. Και όλοι απορούσαν πώς τα είχε καταφέρει!»
Αυτός ο ηλίθιος είναι πολύ γνωστός μας, χαρακτηρίζει τις επιλογές μας, τις επιλογές που έκαναν αυτό τον αιώνα να είναι, «ο αιώνας της άρνησης και της ηλιθιότητας».
