Ήταν τη δεύτερη ημέρα των Χριστουγέννων, του 1991 όταν η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο υποστελλόταν στην κόκκινη πλατεία της Μόσχας και περνούσε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας ένα τυραννικό κι αιμοσταγές καθεστώς.
Σαν χθες ήταν, που σχεδόν η μισή Ευρώπη άρχισε ν’ αναπνέει και να γεμίζει τα πνευμόνια με αέρα δημοκρατίας και το πνεύμα ανασύνταξης και δημιουργίας έκανε εμβόλια σε εκατομμύρια ανθρώπους.
Σαν χθες, 26 Δεκεμβρίου του 1991, η ίδια η ζωή κι οι λαοί της Ανατολικής Ευρώπης είπαν όχι στη στυγνή βία και στην καταπίεση.
Κι είναι ακόμη απορίας άξιο, εκατό χρόνια μετά το πραξικόπημα των μπολσεβίκων το 1917, πώς τόσο λίγοι άνθρωποι επέβαλλαν με τη βία τη θέλησή τους στους πολλούς κι ανέτρεψαν την εκλεγμένη κυβέρνηση του Κερένσκι.
Φυσικά, οι Αριστεροί, βάφτισαν το πραξικόπημα των μπολσεβίκων επανάσταση, αλλά η αλήθεια δεν υπάρχει περίπτωση να μην αποκαλυφθεί. Η Ρωσία, τότε, είχε πληθυσμό που υπερέβαινε τα 170 εκατομμύρια οι δε μπολσεβίκοι ήταν δεν ήταν 60-65 χιλιάδες οπλισμένοι σε Μόσχα και Αγία Πετρούπολη. Κι όταν έγιναν εκλογές για την Εθνοσυνέλευση το κόμμα τους έλαβε το 25% των ψήφων. Με αποτέλεσμα, οργισμένος ο Λένιν, να μην επιτρέψει τη λειτουργία της Βουλής.
Κι αυτό οι εν Ελλάδι τιμητές το ονομάζουν δημοκρατία και γι αυτή τη δημοκρατία μάχονται!
Χωρίς Βουλή λοιπόν οι Μπολσεβίκοι, εξαπέλυσαν την τρομοκρατία τους και γέμισαν με αντιφρονούντες τις αχανείς εκτάσεις της Σιβηρίας κι εκατομμύρια φρεσκοσκαμμένους λάκκους με νεκρούς. Μετά δε τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, σκλάβωσαν δια της βίας και των όπλων την Ανατολική Ευρώπη .
Η υποστολή της σημαίας με το σφυροδρέπανο δεν συνοδεύτηκε από επίσημη τελετή, δεν υπήρξε ούτε ένας θεατής του σημαντικού γεγονότος, κανένα εμβατήριο ή πένθιμη μουσική δεν ακούστηκε από κάποια στρατιωτική μπάντα. Η επανάσταση του 1917, ο εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα στους Λευκούς και τους Κόκκινους, η νίκη απέναντι στους Ναζί, η πρόοδος από το άροτρο στην ατομική βόμβα, ο πρώτος άνθρωπος στο Διάστημα, το αρχιπέλαγος Γκουλάγκ, τα άρματα μάχης στη Βουδαπέστη και την Πράγα, το τείχος του Βερολίνου, η επέμβαση στο Αφγανιστάν σκεπάστηκαν από εκείνη τη σημαία με το σφυροδρέπανο που κατέβηκε από τον ιστό του Κρεμλίνου τη νύχτα της 26ης Δεκεμβρίου.
Οι μόνοι που έκλαψαν για το τέλος ήταν μια χούφτα βετεράνοι του Κόκκινου Στρατού, οι οποίοι είχαν συγκεντρωθεί μπροστά από το θέατρο Μπαλσόι φορώντας τα μετάλλια ανδρείας στο πέτο. Οι υπόλοιποι, πολέμιοι και θιασώτες, συμπεριφέρονταν σαν κληρονόμοι ενός πλούσιου θείου χωρίς διαθήκη δίνοντας μια πρόγευση γι’ αυτό που θα ακολουθούσε τα επόμενα χρόνια.
Το πρωί της 26ης Δεκεμβρίου, οι διάδρομοι στο Κρεμλίνο ήταν εντελώς άδειοι. Οι φρουροί ήταν εξαφανισμένοι, το ίδιο και οι γραμματείς από τα γραφεία. Ο μόνος που βρισκόταν στη θέση του ήταν ο Αντρέι Γκρατσόφ, πιστός σύμβουλος του προέδρου. «Θα μείνω εδώ κάνα δυο ημέρες ακόμη, στις 29 Δεκεμβρίου θα παραδώσω το γραφείο στη Ρωσία», δήλωσε ο Γκορμπατσόφ σε μια ομάδα ξένων δημοσιογράφων, μεταξύ των οποίων και οι δύο απεσταλμένοι της εφημερίδας «Λα Ρεπούμπλικα», τους οποίους υποδέχθηκε στο γραφείο του που βρισκόταν στον τρίτο όροφο της πρώην κατοικίας του τσάρου. Ο τελευταίος ηγέτης της ΕΣΣΔ είχε αποφύγει να κατονομάσει τον αντίπαλό του Μπόρις Γέλτσιν σε εκείνη τη συνάντηση. Τα λευκά τηλέφωνα που βρίσκονταν σε ένα άλλο γραφείο πίσω του, δεν χτύπησαν ούτε μία φορά. Σε μια γωνιά το λάβαρο της ΕΣΣΔ βρισκόταν ακόμη στη θέση του. Ο «Γκόρμπι» φαινόταν ήρεμος, παρά το γεγονός ότι λίγες ώρες νωρίτερα είχε παραδώσει τη βαλίτσα με τους κωδικούς των πυρηνικών στον Γέλτσιν, χάνοντας ουσιαστικά ένα από τα πιο ισχυρά σύμβολα της εξουσίας του.
Η τελευταία πράξη του δράματος παίχτηκε την ίδια ημέρα όταν τα μέλη του Ανώτατου Σοβιέτ ψήφισαν τη διάλυση του Σώματος.
Τεράστια περιπέτεια της Ευρώπης και της ανθρωπότητας αυτή. Εκατομμύρια άνθρωποι στιγματίστηκαν, φυλακίστηκαν στα τείχη που υψώθηκαν ανάμεσα στον ελεύθερο κόσμο και στο παραπέτασμα της βίας.
Μα όπως οτιδήποτε δεν καθοδηγείται από τη δημοκρατία, το φως της ελευθερίας και της ατομικής δημιουργικότητας, έτσι και με το κομμουνιστικό καθεστώς διαλύθηκε στα εξ ων συνετέθη… Και δεν διαλύθηκε μόνο ως καθεστώς βίας κι ανελευθερίας. Διαλύθηκε ως θεωρία, ως ιδεολογία. Πήρε μαζί του στα ερείπια τον μαρξισμό, την ουτοπία, την αυταπάτη. Πήρε μαζί του και την ευρωπαϊκή Αριστερά, που στην ελεύθερη Ευρώπη και υπό την προστασία της αληθινής δημοκρατίας εκφραζόταν μέσω του λεγόμενου ευρωκομμουνισμού. Που ανέπτυσσε τη θεωρία ότι είναι δυνατόν να υπάρχει σοσιαλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο. Τι κουταμάρα Θεέ μου! Φυσικά, το πρόσωπο έγινε απάνθρωπο και δολοφονικό το 1968. Όταν στην Πράγα επιχείρησε να εφαρμόσει τον ευρωκομμουνισμό με το ανθρώπινο πρόσωπο ο Ντούμπτσεκ. Είδε κι εκείνος, είδαν κι οι ευρωκομμουνιστές, είδε κι όλη η ανθρωπότητα πόσο ανθρώπινο πρόσωπο είχαν τα τανκς της Σοβιετικής δικτατορίας.
Σαν χθες, λοιπόν. Σαν χθες, το 1991, έπεσε το πιο τυραννικό καθεστώς του 20ου αιώνα. Σαν χθες, νίκησαν οι αξίες του Δυτικού κόσμου. Της φιλελεύθερης δημοκρατίας και της ελεύθερης οικονομίας. Κι έκτοτε, αυτή η πτώση σηματοδότησε τις πορείες των λαών που απελευθερώθηκαν. Ρίξτε μια ματιά στην ανάπτυξη της Πολωνίας, της Ουγγαρίας, της γειτονικής μας Βουλγαρίας, της Ρουμανίας. Δείτε τι συμβαίνει στις πρώην κομμουνιστοσκλαβωμένες χώρες της Βαλτικής. Όλες, μα όλες, ακόμη και με τις αντιφάσεις τους, ζουν καλύτερα, πολύ καλύτερα, πάρα πολύ καλύτερα. Μόλις σε 27 χρόνια από τότε…
Όσο για εμάς; Εμείς προσκολλημένοι στην δήθεν δημοκρατία της Σοβιετίας, φτιάξαμε ένα κράτος με σοβιετικές δομές στην οικονομία… Κι ακόμη θέλουμε να το συντηρούμε…
Κι όχι μόνο αυτό. Επειδή μέσω του αίματος των παππούδων ή των πατεράδων μας δεν μπήκαμε στην τυραννία και δεν ζήσαμε αυτή την τραγική περιπέτεια, δεν έχουμε ακόμη κατανοήσει τι γλιτώσαμε…
Εξ ου και ψηφίζουμε τους νοσταλγούς του σταλινισμού. Ομού, εσχάτως, με τους νοσταλγούς του ναζισμού…
