Είναι απίστευτη η ανικανότητα κι η σήψη αυτού του ελεεινού κράτους που ματώνουμε όλοι για να συντηρούμε.
Ανίατη αρρώστια.
Κρατικοί μηχανισμοί διαλυμένοι κι ανεπαρκείς (μονίμως), με ελλιπή σχεδιασμό (μονίμως), με πρωτεύουσα την αναξιοκρατία (μονίμως).
Κονδύλια που δεν κατευθύνονται σε προμήθειες μέσων για την καλύτερη λειτουργία του κράτους, αλλά σε προσλήψεις ημετέρων (μονίμως).
Κράτος που όποτε γίνεται η «στραβή», ψάχνεται την τελευταία στιγμή για να δει πώς θα την αντιμετωπίσει.
Δεν μπορώ πια να βλέπω…. δεν μπορώ πια ν’ ακούω αλλά κυρίως να τα σκέφτομαι… πώς το έλεγε ο Σεφέρης; Ευνουχισμένοι κι άλαλοι διανοούμενοι, ευνουχισμένοι κι άλαλοι πολίτες εθισμένοι στην τυραννία του θλιβερού κράτους. Χωρίς καμιά έννοια από κανέναν, χωρίς δικαιώματα, χωρίς πρόνοια… Μόνο να πληρώνουν φόρους!!! Για να συντηρούν το μηδέν!
Βρέχει, χιονίζει, φυσάει η Ελλάδα θρηνεί θύματα.
Πάντα φταίει κάποιος άλλος.
Για τον Πολύδωρα έφταιγε ο στρατηγός άνεμος.
Κι ο Τσίπρας φώναζε για ανικανότητα της κυβέρνησης, ως εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ.
Για τη Δούρου και τις πλημμύρες στη Μάνδρα έφταιγαν τα ακραία καιρικά φαινόμενα.
Για τον Τόσκα, πέρυσι στον Κάλαμο, έφταιγε ο αέρας.
Για τον Τσίπρα χθες έφταιγε το ασύμμετρο φαινόμενο.
Χάος!
Η διαλυμένη Πυροσβεστική, τρέχει φιλότιμα εδώ κι εκεί χωρίς σχέδιο, χωρίς αναφορές, χωρίς αποτελεσματικότητα.
Χρειάστηκαν σχεδόν δέκα (10) ώρες (!!!) από τη στιγμή που εμφανίστηκαν οι πρώτες φλόγες στην Κινέτα, για να υπάρξει δημόσια ενημέρωση. Κι οι πολίτες δεν είχαν καμιά οδηγία με αποτέλεσμα –πλην όλων των άλλων- να εγκλωβιστούν οδηγοί κι αυτοκίνητα μέσα στους καπνούς (τόσο στην εθνική οδό Αθηνών – Κορίνθου όσο και στη Λεωφόρο Μαραθώνος). Ουδείς από τους υπευθύνους σκέφτηκε να διακόψει την κυκλοφορία στην αρχή των διαδρομών.
Έχουμε άρρωστο κράτος.
Με λειτουργούς σε μόνιμο ραχάτι. Να πέφτει ο μισθός κι όλα ας γίνουν στάχτη και μπούλμπερη. Μόνο που τέτοια γίνονται στην πραγματικότητα.
Κουβέντα για τους πυλώνες της ΔΕΗ που αποτελούν κίνδυνο θάνατο για ζωές και περιβάλλον. Κουβέντα για την έλλειψη μέσων κι εξοπλισμού της Πυροσβεστικής.
Κουβέντα για την Αστυνομία των γραφείων κι όχι των δρόμων. Κουβέντα για το ανεπαρκές Λιμενικό (που συνεχώς δια επίσημων ανακοινώσεων μας υπενθυμίζει πόσο σπουδαία κυβέρνηση έχουμε) το οποίο έφτασε στις παραλίες του Νέου Βουτζά και του Ματιού μετά από ώρες προκειμένου να σώσει αποκλεισμένους ανθρώπους. Κουβέντα για την ανικανότητα του Τόσκα που διαλύει καθημερινά τα σώματα ασφαλείας. Κουβέντα για τις ανεξέλεγκτες χωματερές και σκουπιδότοπους με εύφλεκτα υλικά. Κουβέντα για τα αυθαίρετα μέσα στα δάση. Που όποιος τόλμησε ν’ αγγίξει βρέθηκε αντιμέτωπος με την οργή επειδή θέλει να γκρεμίσει το σπιτάκι του φτωχού.
Κι από την άλλη πλευρά, θα πνιγόμαστε σε βροχές και θα καιγόμαστε σε φωτιές, όσο αδυνατούμε να εμπεδώσουμε την αίσθηση της ατομικής ευθύνης. Όσο νομίζουμε ότι το κακό δεν θ’ ακουμπήσει εμάς, όσο διδάσκουμε τα παιδιά μας πως όταν πέφτουν επάνω στην κλειστή πόρτα και κτυπάνε, δεν φταίει η πόρτα αλλά εκείνα, επειδή δεν πρόσεχαν ή δεν προέβλεψαν…
Βρέχει, χιονίζει, φυσάει η Ελλάδα θρηνεί θύματα.
Χωρίς να φταίει κανένας!
Χωρίς να παραιτείται κανένας!
Θα ξεχαστεί κι αυτό. Σε λίγο καιρό. Θα στεγνώσουν τα κροκοδείλια δάκρυα.
Όπως ξεχάστηκε η Ηλεία, η Πάρνηθα, ο Κάλαμος, η Σάμος, τόσα και τόσα δεινά.
Αύριο, μεθαύριο, οι περισσότεροι θα πάνε στα γραφεία τους και θα ξεκινήσουν την οργάνωση του προεκλογικού τους αγώνα με τα πελατάκια τους.
Κι ας έχουν πνίξει ή κάψει αρκετά εξ αυτών…
