Βρε τοΛάκη!
Βρε τον Λαζόπουλο!
Βυθισμένος στην αφάνεια βρήκε τρόπο να βγει στη δημοσιότητα. Κι άρχισε να λέει ότι δέχεται μπούλινγκ, ότι οι Γερμανοί τον έδιωξαν από τον ALPHA που εργαζόταν, ότι περνάει δύσκολα, ότι παλεύει να σταθεί όρθιος κι άλλα τέτοια σπαραξικάρδια.
Φυσικά, ούτε αυτός, όπως και πολλοί άλλοι της συνομοταξίας του, μπορεί να κατανοήσει πόσο μεγάλο κακό προξένησε στην ελληνική κοινωνία.
Όχι επειδή στήριξε τις ουτοπίες του ΣΥΡΙΖΑ και της Αριστεράς (αυτό είναι αναφαίρετο δικαίωμά του) αλλά επειδή ο ίδιος δημιούργησε πρότυπα στην κοινωνία. Επειδή ο ίδιος υπήρξε μέγιστος λαϊκιστής με άλλοθι τη σάτιρα! Επειδή ο ίδιος υπήρξε η απόλυτη απόδειξη του «όπου φυσά ο άνεμος». Πότε στην αυλή της Δήμητρας Λιάνη, πότε στασίδι στα κότερα ισχυρών οικονομικών παραγόντων, πότε στην αυλή των …αγανακτισμένων απ’ όπου ξεπήδησε η «Χρυσή Αυγή» κι ο ΣΥΡΙΖΑ. Κι επιπλέον, με απίστευτο δικό του μπούλινγκ, κατάρες κι ισοπέδωση όσων ήταν πολιτικά αντίπαλοι των εκάστοτε φίλων του.
Ιδανικός παραποιητής της αλήθειας, αθλητάμπουρας της υποκριτικής.
Αριστεροχαρούμενος πολυτσεπίτης!
Πώς μπορεί να ξεχνά η νοήμων κοινωνία τι είχε πει με αφορμή (;;;) τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου;
«Δακρυγόνο τα ΜΑΤ; Μολότωφ ο μαθητής! Ο καθείς και τα όπλα του»!
Πώς μπορεί να ξεχνάμε ότι υπήρξε πρωταθλητής της «κατινιάς» που την αυτοαποκαλεί σάτιρα;
Πώς μπορεί να ξεχνάμε ότι οι τότε σύντροφοί του τον αποκαλούσαν (τρομάρα τους) «νέο Αριστοφάνη» κι εκείνος καμάρωνε αυτάρεσκα ως γύφτικο σκερπάνι;
Πώς μπορεί να ξεχνάμε ότι έκανε την κοινωνία να γελά με τον ανάπηρο ή με θύματα πολέμου; Κι όσοι αντιδρούσαμε με την κτηνώδη αυτή εξουσιαστική διαστροφή, λουζόμαστε με χυδαίους χαρακτηρισμούς από την αυλή του;
Πώς μπορεί να ξεχνάμε ότι η σάτιρα που δήθεν έκανε, γελοιοποιούσε τον άνθρωπο, αντί τις συνθήκες στις οποίες ζούσε;
Πώς μπορεί να ξεχνάμε ότι ήταν ένας καλλιτέχνης στείρος από ανατρεπτικές ιδέες και στηρίχθηκε στην φανφάρα και στον κυνισμό;
Πώς μπορεί να ξεχνάμε ότι μπόλιασε μια κοινωνία με τα γούστα της αισθητικής των κοπράνων;
Ότι δεν έθιξε ποτέ ομοίους του;
Κι ότι συστηματικά γελοιοποιούσε τα μικρά κι ασήμαντα «ψώνια»;
Πώς μπορεί να ξεχνάμε ότι ήταν από τους πρώτους που έσπευσε να βγάλει τα εκατομμύρια του εκτός Ελλάδας, τότε στο πρώτο εξάμηνο των παλινωδιών Τσίπρα – Βαρουφάκη;
Στενοχωριέται, λέει, σήμερα ο Λαζόπουλος.
Δεν θα πω αυτό με τη φοράδα στο Γενί Τζαμί.
Μα θα πω ότι οι Λαζόπουλοι δεν πάνε ποτέ χαμένοι.
Ήδη, νέοι κι επίδοξοι καναλάρχες είναι έτοιμοι να του προσφέρουν στέγη για να μη… γίνει ο Μητσοτάκης πρωθυπουργός!
Θα μεταλλαχθεί για μια ακόμη φορά και θα συνεχίσει να κάνει αυτό που ξέρει καλά:
Να χυδαιολογεί και να φαίνεται ότι αυτό είναι το ορθό…
Εξ ου και όλο και περισσότεροι τον αποστρέφονται πλέον.
Εξ ου και η συνεχής αποτυχία του σε ότι καταπιάνεται στο θέατρο.
Οι παλιοί είχαν επινοήσει μια παροιμία που έλεγε «ή παππάς ή ζευγάς».
Ο Λαζόπουλος από κωμικός (έστω και κακός) έγινε πολιτικός. Και μάλιστα του χειρίστου είδους.
Χωρίς ίχνος χαιρεκακίας ισχυρίζομαι ότι δεν μπορεί να μη γνώριζε ότι όλα εδώ πληρώνονται…
