Όταν η κυβέρνηση δια του ανεκδιήγητου υπουργού Παιδείας εξαφανίζει, εξοβελίζει από τα σχολικά βιβλία της ιστορίας τον Παύλο Μελά, βιάζει ενσυνείδητα και την ιστορία και την πατρίδα. Κόβει μια φέτα εθνικής συνείδησης από τις νέες γενιές των Ελλήνων σαν μια φέτα καρπουζιού που πετάμε στα σκουπίδια.
Κι είναι άλλο πράγμα η σωστή διδασκαλία της ιστορίας μας κι άλλο η κατάργησή της. Είναι άλλο πράγμα να μάθουμε ότι κάποιοι ήρωες που τιμούμε δεν ήταν τόσο ήρωες κι άλλο η κατάργηση της ιστορίας και της αλήθειας, όπως εν προκειμένω του Παύλου Μελά. Είναι άλλο πράγμα να παραδεχόμαστε ότι δεν υπήρχε κρυφό σχολειό κι άλλο να παραδίδουμε στην εθνική λήθη το αίμα των Μακεδονομάχων.
Κι ομολογώ ότι με θλίψη δεν ακούω άχνα από την ακαδημαϊκή κοινότητα και την πνευματική ελίτ του τόπου….
Είναι και κρίμα και ντροπή.
Όλων.
Να προσθέσω και κάτι ακόμη που μου θύμισε σήμερα ο Δημήτρης Καμπουράκης, λάτρης της ιστορίας κι εκείνος.
Ότι Κάθε πενταετία-δεκαετία, ανάλογα με την πολιτική συγκυρία και το επίπεδο των σχέσεων με τους γείτονες μας, κόβουμε ένα κομματάκι εθνικής ιστορίας και το στέλνουμε στα αζήτητα. Στηριγμένοι σε μια ανόητη θεωρία που λέει ότι δι’ αυτού του τρόπου παύει να καλλιεργείται το μίσος ανάμεσα σε γειτονικούς λαούς, καταλήγουμε να μετατρέπουμε την διδασκαλία της ιστορίας σ’ έναν χυλό που προκαλεί όχι το ενδιαφέρον αλλά τη απαξία των παιδιών μας.
Αρχίσαμε από την δεκαετία του ’80 τα ΜΟΕ (Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης) με τους Τούρκους κι έφαγε η μαρμάγκα από τα σχολικά βιβλία τον Νικηταρά τον Τουρκοφάγο. Τον κάναμε Νικήτα Σταματελόπουλο κι όταν θα πεθάνει κι η δική μας γενιά θα εξαφανιστεί κι αυτός από την εθνική μνήμη.
Τη δεκαετία του ’90 και του 2000 γίναμε φιλαράκια με τους Βούλγαρους, ρούφηξε η μαύρη τρύπα τον Βασίλειο τον Βουλγαροκτόνο. Αυτός έγινε Βασίλειος Β’ ο Μακεδών και εξαφανίστηκε μέσα στους ατέλειωτους ανιαρούς καταλόγους των Βυζαντινών αυτοκρατόρων.
Τώρα ήρθε η σειρά των Σκοπιανών. Βάλαμε μια υπογραφή στις Πρέσπες και παίρνει την άγουσα προς την ιστορική ανυπαρξία ο Παύλος Μελάς, και οι υπόλοιποι Μακεδονομάχοι.
Αναρωτιέμαι με ποιο ηθικό, πολιτικό, ιστορικό υπόβαθρο κάποιοι μικροί και μοιραίοι πετάνε στον κάλαθο των αχρήστων το αίμα που χύθηκε για την πατρίδα; Και δη στο όνομα μιας θολής φιλίας και… αλληλοκατανόησης των λαών;
Αυτός ο διεθνικός, ακαταλαβίστικος και ψευτοκουλτουριάρικος χυλός που (δεν) μαθαίνουν οι σημερινοί πιτσιρικάδες μας στα σχολεία μας, δεν είναι ελληνική ιστορία. Είναι ο προθάλαμος μιας κοινωνίας ανθρώπων δίχως εθνική ταυτότητα.
Να πούμε και κάτι άλλο; Ποιος ξεφτιλισμένος άπατρις διαθέτει το ηθικό ανάστημα να εξαφανίσει από προσώπου γης φυσιογνωμίες σαν τον Παύλο Μελά; Ποιος;
Κι επαναλαμβάνω. Δεν έχω ακούσει κιχ από τους ακαδημαϊκούς μας. Από τους ανθρώπους του πνεύματος. Που σε άλλες περιπτώσεις είναι λαλίστατοι…
