Να πούμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους:
Αριστερά ή Κεντροαριστερά χωρίς «λατρευτικές» εκδηλώσεις ή ροπή για τον κρατισμό, είναι εκκλησία χωρίς εικόνες.
Από τη στιγμή, λοιπόν, που το ΠαΣοΚ κι η Φώφη Γεννηματά αποφάσισαν να καλέσουν πίσω τους κρατιστές που αυτομόλησαν στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορούν να έχουν θέση στο αύριο της χώρας που είναι επιτακτική ανάγκη να κυβερνηθεί από μεταρρυθμιστικές δυνάμεις που αντιτίθενται στον κρατισμό.
Άρα, η ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς (ουσιαστικά δηλαδή του ΠαΣοΚ) δεν μπορεί να έχει προοπτική πέραν της συντήρησης αξιωμάτων εντός της.
Συνεπώς, εκ των πραγμάτων, μένει άστεγη μια σημαντική μερίδα της κοινωνίας που απεχθάνεται την Αριστερά, ακόμη κι αν αυτή λαμβάνει μετριοπαθή χαρακτηριστικά. Αυτή η μερίδα της κοινωνίας που δεν μπορεί να εκφραστεί ούτε από τη Νέα Δημοκρατία, της οποίας μεγάλο κομμάτι έχει βαθιά συντηρητικά – αντιμεταρρυθμιστικά και εν πολλοίς κρατικίστικα χαρακτηριστικά, παρά την εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της.
Άρα, αυτή η μερίδα της κοινωνίας πρέπει κάπου να στεγαστεί.
Πού;
Η λογική λέει ότι πρέπει να στεγαστούν σ’ ένα νέο κόμμα που θα διαθέτει τα χαρακτηριστικά που δεν καλύπτουν τα υπάρχοντα κόμματα.
Ποιο μπορεί να είναι αυτό;
Όλο το τελευταίο διάστημα η φημολογία κάνει λόγο για νέο κόμμα Βενιζέλου, με τη συνδρομή της Άννας Διαμαντοπούλου και του Σταύρου Θεοδωράκη.
Οι πληροφορίες κάνουν λόγο ότι θα πρόκειται για ένα κόμμα που:
- Θα είναι συνασπισμός Κεντρογενών κομμάτων και κινήσεων που θα διαθέτουν μεταρρυθμιστικό προσανατολισμό.
- Θα είναι ένα κόμμα το οποίο θα μπορεί να είναι αντίβαρο σε κάθε λαϊκίστικη καταφυγή οιουδήποτε κόμματος εξουσίας.
- Θα διαθέτει σαφή πολιτικό λόγο χωρίς τις γνωστές εκθέσεις ιδεών στις οποίες προσφεύγει η Φώφη Γεννηματά.
Από εδώ και κάτω αρχίζουν τα δύσκολα.
Νέες πληροφορίες που κάνουν τον γύρο των δημοσιογραφικών γραφείων αναφέρουν ότι υπάρχουν προβληματισμοί για το συγκεκριμένο εγχείρημα από εκείνους που πρόκειται να ηγηθούν. Είναι προσωπικοί οι λόγοι των προβληματισμών; Είναι πολιτικοί; Ουδείς μπορεί να πει με βεβαιότητα.
Το βέβαιο είναι ότι Βενιζέλος- Διαμαντοπούλου και Θεοδωράκης, αν συνασπιστούν θα δημιουργήσουν σοβαρές παρακαταθήκες για το μέλλον. Αν πορευτούν χωριστά, θα έχουν την τύχη των Μάνου, Μπακογιάννη, Τζήμερου, οι οποίοι στις εκλογές του 2012 κατέβηκαν χωριστά κι έμειναν εκτός Βουλής, παρά το γεγονός ότι διέθεταν κοινά πολιτικά κι ιδεολογικά χαρακτηριστικά και παρά το γεγονός ότι άθροισαν ποσοστό που υπερέβαινε το 6%!
Να πούμε και κάτι ακόμη: Όσο κυοφορείται ότι κυοφορείται κι αναβάλλεται συνεχώς η γέννα, υπάρχει ο κίνδυνος να τους προσπεράσουν οι εξελίξεις…
Ν’ απαντήσουμε και σε δυο ερωτήματα που πιθανόν να προκύψουν σ’ εσένα αναγνώστη διαβάζοντας αυτές τις σκέψεις:
Αν έχεις Κεντροαριστερή καταγωγή θ’ αναρωτηθείς:
Καλά, δεν μπορούν να συμπορευθούν με το ΠαΣοΚ ή όπως αλλιώς θα λέγεται;
Η απάντηση είναι «όχι». Ούτε εκείνοι θέλουν το κρατικίστικο ΠαΣοΚ, ούτε το ΠαΣοΚ θέλει τους μεταρρυθμιστές. Η δε πρόεδρός του, έκανε και κάνει ότι μπορεί στο παρασκήνιο για τους κρατά εκτός των πυλών. Κάτι περισσότερο ξέρει επί τούτου ο Ν. Αλιβιζάτος που τοποθετήθηκε εγγυητής των διαδικασιών προς το συνέδριο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης. Κάτι περισσότερο ξέρει κι ο Λαλιώτης που περί άλλων τυρβάζει κι οραματίζεται με τον Τσίπρα…
Αν έχεις Κεντροδεξιά καταγωγή θ’ αναρωτηθείς:
Καλά, αν κάνουν κεντρογενές μεταρρυθμιστικό κόμμα δεν θα κάνουν ζημιά στη Νέα Δημοκρατία, αφού και από αυτήν θ’ αντλήσουν ψήφους κι ίσως της στερήσουν την αυτοδυναμία;
Η απάντηση είναι «ναι», είναι «ίσως».
Μα αυτό θα είναι όφελος για τον τόπο κι όχι για τη Νέα Δημοκρατία.
Η δε πεποίθηση που έχω είναι ότι κι η Νέα Δημοκρατία, είτε αποσπάσει την αυτοδυναμία είτε όχι, οφείλει να συμπορευθεί κυβερνητικά με ένα τέτοιο κόμμα.
Τι να κάνει, επί παραδείγματι, την αυτοδυναμία με 151 ή 152 βουλευτές όταν οι άλλοι θα είναι στο πεζοδρόμιο;
Ή, ακόμη κι αν δεν αποσπάσει αυτοδυναμία, με ποιον είναι προτιμότερο να διαπραγματευθεί συγκυβέρνηση; Με το ΠαΣοΚ της Φώφης ή μ’ ένα όμορο κόμμα που θα διαθέτει 13 -14- 15 βουλευτές; Όταν μάλιστα θα είναι αναγκαία η ευρύτερη κοινοβουλευτική και κοινωνική στήριξη;
Να το πούμε και πιο παραστατικά; Με ποιον θα προτιμούσε να συγκυβερνήσει η Νέα Δημοκρατία; Με τη Φώφη, τον Γιώργο Παπανδρέου, τον Ρέππα, τον Ξυνίδη και τον Σκανδαλίδη ή με τον Βενιζέλο, τη Διαμαντοπούλου, τον Φλωρίδη και τον Θεοδωράκη;
Συνεπώς, απ’ όποια σκοπιά κι αν το δούμε, η πιθανή δημιουργία αυτού του κεντρογενούς – μεταρρυθμιστικού κόμματος, μόνο οφέλη θα δημιουργήσει στο πολιτικό σκηνικό και στην αυριανή διακυβέρνηση του τόπου.
Αρκεί να υπάρξει τόλμη από εκείνους που πρέπει…
