Οι οφειλές του δημοσίου προς τον ιδιωτικό τομέα ξεπερνούν τα 6 δις ευρώ.
Επιχειρήσεις κλείνουν ή φεύγουν από την Ελλάδα αδυνατώντας ν’ αντεπεξέλθουν στο ληστρικό φορολογικό κι ασφαλιστικό σύστημα, στη γραφειοκρατία, στην περιρρέουσα κουλτούρα ποινικοποίησης του κέρδους.
Η απλή –και μόνο- λογική καταδεικνύει το πρόβλημα.
Προσέξτε:
1 – Η ιδιωτική επιχείρηση αναλαμβάνει το επιχειρηματικό ρίσκο με δικά της χρήματα.
Το δημόσιο χρησιμοποιεί τα δικά μας για να παριστάνει τον επιχειρηματία.
2 – Η ιδιωτική επιχείρηση στοχεύει στην ελαχιστοποίηση του λειτουργικού κόστους.
Το δημόσιο, τη μεγιστοποίηση, για ψηφοθηρικά οφέλη.
3 – Η Ιδιωτική επιχείρηση σχεδιάζει με ορίζοντα δεκαετιών.
Το δημόσιο με ορίζοντα εκλογών.
4 – Η ιδιωτική επιχείρηση προσλαμβάνει αξιοκρατικά εκείνους που έχουν δυνατότητες και γνωρίζουν τη δουλειά.
Το δημόσιο προσλαμβάνει εκείνους που γνωρίζουν τον βουλευτή.
5 – Η ιδιωτική επιχείρηση απολύει όποιον δεν παράγει ή δεν αποδίδει.
Στο δημόσιο ακόμη κι ο πιο ανίκανος δεν απολύεται. Συνήθως γίνεται συνδικαλιστής.
6 – Η ιδιωτική επιχείρηση λαμβάνει άμεσα αποφάσεις και τις υλοποιεί πάραυτα.
Το δημόσιο χρειάζεται χρόνια.
7 – Η ιδιωτική επιχείρηση λογοδοτεί στους πελάτες της.
Το δημόσιο πουθενά και σε κανέναν.
8 – Η ιδιωτική επιχείρηση προσβλέπει στον ανταγωνισμό και βελτιώνεται μέσω αυτού.
Το δημόσιο είναι μονοπώλιο κι απεχθάνεται οιαδήποτε μεταρρύθμιση, τον
εκσυγχρονισμό και την τεχνολογία.
9 – Η ιδιωτική επιχείρηση αν έχει ελλείμματα κλείνει.
Το δημόσιο απλώς θα επιβάλλει σε όλους μας νέους φόρους.
Υπάρχουν πολλά που μπορεί να παραθέσει κάποιος. Να γεμίσει σελίδες ολόκληρες.
Η ουσία είναι ότι η προπαγάνδα δεκαετιών της Αριστεράς αλλά και η ψηφοθηρική νοοτροπία της Δεξιάς, δημιούργησαν στην ελληνική κοινωνία την κουλτούρα του κρατισμού.
Δημιουργήσαμε ένα κράτος αντιπαραγωγικό κι αναποτελεσματικό.
Παρ’ ότι αυτό χρεοκόπησε, δεν θέλουμε να το αλλάξουμε.
Εμμονικά και καταστροφικά. Τόσο για όλους μας όσο και για την Ελλάδα.
Αντιστεκόμαστε σε κάθε εκσυγχρονισμό, σε κάθε αλλαγή που οφείλουμε να κάνουμε.
Ψηφίζουμε εκείνους που ιδεοληπτικά επιθυμούν τη διαιώνιση της στασιμότητας και του κρατικού … ιμπεριαλισμού!
Κι ύστερα ζητάμε δανεικά για να συντηρούμε τη μούχλα….
Θα σκεφτούμε άραγε λογικά και με πολιτικό ρεαλισμό κάποια στιγμή;
