Παρατηρώ το τελευταίο διάστημα την εμμονή του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ για την επανεκλογή του Προκόπη Παυλόπουλου στην Προεδρία της Δημοκρατίας κι ομολογώ ότι μου φαίνεται ακατανόητη. Φυσικά, υπάρχουν αίτια γι αυτή τη στήριξη αλλά όλα κινούνται πέριξ της μικροπολιτικής κι όχι της πολιτικής.
Σκέφτομαι ότι ο Αλέξης Τσίπρας μετά τις τέσσερις εκλογικές ήττες του –μα κυρίως μετά από αυτή που έχασε την εξουσία- είναι σαν να βρίσκεται μέσα σε μια φυγόκεντρο μηχανή και περιδινείται. Χωρίς στρατηγική, χωρίς προοπτική, χωρίς δυνατότητα άρθρωσης σοβαρού πολιτικού λόγου.
Προσέξτε: Μόλις προχθές, πήγε στο Πολιτικό Συμβούλιο του ΣΥΡΙΖΑ κι ουσιαστικά είπε όσα λέει εδώ και χρόνια. Τα οποία είτε ήταν ψέματα, είτε ψευδαισθήσεις, είτε τον οδήγησαν στην πολιτική απαξίωση. Ανέφερε μάλιστα ότι … «ο κ. Μητσοτάκης είναι εγκλωβισμένος στις επιλογές και τις αντιφάσεις του». Προφανώς θα κοιτούσε τον εαυτό του στον καθρέφτη. Αφού ακόμη κι αν δεχθούμε ότι ο ισχυρισμός του είναι σωστός ή έχει βάση κι ο Μητσοτάκης είναι εγκλωβισμένος, παραβλέπει κάτι. Ότι ο Μητσοτάκης έχει διεξόδους απόδρασης από τον υποτιθέμενο εγκλωβισμό του. Το έργο του!
Προσέξτε: Ο –υποτίθεται- εγκλωβισμένος κατά Τσίπρα Μητσοτάκης, έκλεισε έξι μήνες στην πρωθυπουργία. Κι ο απολογισμός του έχει ένα τεράστιο θετικό πρόσημο. Μειώθηκε απίστευτα το κόστος δανεισμού της χώρας, μειώθηκε η φορολογία (έχει πολύ δρόμο ακόμη, αλλά έγινε το πρώτο βήμα), μειώθηκε ο ΕΝΦΙΑ (και θα μειωθεί κι άλλο), μειώθηκαν οι ασφαλιστικές εισφορές (χρειάζεται κι άλλο αλλά κι εδώ έγινε βήμα), καταργήθηκαν τα capital controls, εξαγγέλθηκε η αύξηση των συντάξεων, η μείωση της εισφοράς αλληλεγγύης , καταργήθηκε η ντροπή του δήθεν Πανεπιστημιακού ασύλου, δόθηκε ψήφος στους αποδήμους (με πολλές παραχωρήσεις στην Αριστερά χάριν συναίνεσης), προχωρεί η ψηφιοποίηση πολλών γραφειοκρατικών διαδικασιών, διασώζεται (μάλλον) η ΔΕΗ και εμπεδώνεται το αίσθημα της ασφάλειας. Αυτά και πολλά άλλα, ασφαλώς δεν καταδεικνύουν έναν… εγκλωβισμένο Μητσοτάκη…
Προσέξτε: Αντιθέτως, ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει καμιά οδό διαφυγής. Περιδίνηση και τοίχος! Πολύ περισσότερο αφού στο κόμμα του συγκεντρώνει την απόλυτη πολιτική παρακμή και το τοξικό ΠαΣοΚ, ενώ οι όποιες προτάσεις του δεν υιοθετούνται από την κοινωνία. Κι όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις δεν έχουν απήχηση εδώ και τέσσερα χρόνια, από τότε εξελέγη πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας ο Μητσοτάκης.
Προχθές στο Πολιτικό Συμβούλιο του ΣΥΡΙΖΑ ανέφερε (πάλι) ότι ο Μητσοτάκης πρέπει να σταματήσει να ευτελίζει τον θεσμό του ΠτΔ και να εξηγήσει γιατί δεν προτείνει την ανανέωση της πετυχημένης θητείας του Προκόπη Παυλόπουλου». Μα από αυτά τα λόγια του είναι εμφανείς οι αντιφάσεις και τ’ αδιέξοδά του. Ξεχνά προφανώς ότι την ονοματολογία και την προεδρολογία την ξεκίνησε ο ίδιος, απαιτώντας ουσιαστικά την επανεκλογή Παυλόπουλου. Βεβαίως, είναι σαφές ότι το έπραξε με στόχο τα ενδότερα της Νέας Δημοκρατίας και την πρόσκληση τριβών εντός της, αλλά είχαν κι έχουν γνώση οι φύλακες. Άλλωστε τα ίδια είχε κάνει και με τη συμφωνία των Πρεσπών και τους χειρισμούς του.
Ο Τσίπρας, λοιπόν, ξεκίνησε την προεδρολογία. Λαμβάνοντας την απάντηση τότε από τον Μητσοτάκη ότι δεν είναι του παρόντος κι ότι θ’ αποφασίσει στο βουνό, στις χριστουγεννιάτικες διακοπές. Ο Τσίπρας κι ο ΣΥΡΙΖΑ δημιούργησαν την πολιτική παραδοξότητα με την προεδρολογία. Και δη με εριστικό τρόπο.
Προσέξτε κι αυτό: Πιστεύει κάποιος ότι έτσι εριστικά, επιτακτικά κι ετσιθελικά όπως έθεσε ο Τσίπρας το θέμα Παυλόπουλου, πως θα μπορούσε ποτέ να γίνει αποδεκτό; Ακόμη κι αν ο Μητσοτάκης παρέβαινε τις αρχές του (θυμίζω ότι δεν τον είχε ψηφίσει ούτε το 2015) και άλλαζε γνώμη; Ούτε ένας! Άρα (πλην των πολλών άλλων που έχουμε συστηματικά αναλύσει και συζητήσει) κι ο ίδιος ο Τσίπρας «έκαψε» την εκ νέου υποψηφιότητα του νυν προέδρου. Σκεφτείτε μόνο αυτό: Τις ιαχές Τσίπρα ότι … «έσυρε τον πρωθυπουργό στη θέση του»….
Κάτι ακόμη: Ζητά ο Τσίπρας από τον Μητσοτάκη να εξηγήσει για ποιον λόγο δεν επιλέγει πάλι Παυλόπουλο. Μα η απάντηση έχει δοθεί από το 2015. Επιπλέον δε, ο πρωθυπουργός την μόνη εξήγηση που οφείλει να δώσει είναι για ποιον λόγο επιλέγει το πρόσωπο που θα προτείνει.
Πάμε παρακάτω. Προχθές στο Πολιτικό Συμβούλιο του ΣΥΡΙΖΑ αναφέρθηκε και στον εκλογικό νόμο. Τι είπε ο Αλέξης Τσίπρας; Ότι η κυβέρνηση «καταργεί την απλή αναλογική, το πιο δίκαιο εκλογικό σύστημα που αναγκάζει τα πολιτικά κόμματα σε συνεννόηση και προγραμματικές συγκλίσεις».
Προσέξτε: Αμφισβητεί κάποιος σώφρων πολίτης ότι με την απλή αναλογική κατεγράφη μια ακόμη αποτυχία του Τσίπρα;
Προσέξτε κι αυτό: Είναι απίστευτα υποκριτής ο Αλέξης Τσίπρας. Κι αυτό προκύπτει από το γεγονός ότι ΔΕΝ άλλαξε τον εκλογικό νόμο όσο ένιωθε ισχυρός ή τον ευνοούσαν οι δημοσκοπήσεις. Αλλά τον άλλαξε μόλις ο Μητσοτάκης πήρε κεφάλι παντού. Με στόχο να μη του επιτρέψει να κυβερνήσει. Να μη «γίνει ο Μητσοτάκης πρωθυπουργός», όπως φώναζε κι ένας επιφανής επιχειρηματίας της Βορείου Ελλάδος, ταυτισμένος με τον Καμμένο και τον ΣΥΡΙΖΑ…
Η ουσία είναι ότι και στο ζήτημα της απλής αναλογικής ο Αλέξης Τσίπρας κι η Αριστερά βρίσκονται πίσω από την μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας που απαιτεί ισχυρές κι όχι εκβιαζόμενες κυβερνήσεις. Η θέση υπέρ της απλής αναλογικής είναι παντελώς παρωχημένη πια στις σύγχρονες κοινωνίες. Μπορεί να είναι δίκαιο σύστημα αλλά δεν παράγει σταθερότητα, παραγωγικότητα και προκοπή.
Κάτι τελευταίο: Τόσο στο ζήτημα της εκλογής προέδρου όσο και σ’ αυτό του εκλογικού νόμου, ο Αλέξης Τσίπρας βρίσκεται εγκλωβισμένος και μπροστά από τοίχο. Το δε αστείο της υπόθεσης είναι ότι ενώ μιλά «για συγκυρία που απαιτεί εθνική συνεννόηση», ο ίδιος «μπαίνει» στην εθνική συνεννόηση ΜΟΝΟ αν γίνουν αποδεκτές οι δικές του προτάσεις!!!
Ο καθείς μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του…
