Το θυμάμαι σαν να ήταν χθες κι ας πέρασαν ήδη 31 χρόνια. Νεαρός τότε, ήμουν στον δρόμο προς το ραδιόφωνο όταν άκουσα ότι δολοφονήθηκε ο Παύλος Μπακογιάννης από την 17Ν. Θυμάμαι το μούδιασμα στα χέρια που με ανάγκασε να σταματήσω στην άκρη του δρόμου το αυτοκίνητο και ν’ αφεθώ στα σύννεφα της οδύνης. Δίπλα μου σταμάτησαν κι άλλοι… Μάλλον με τα ίδια συναισθήματα…. Ανάψαμε όλοι μαζί τα φώτα των αυτοκινήτων, εκεί έξω από το Δημοτικό θέατρο του Πειραιά! Αυθόρμητο φόρο τιμής στην ψυχή που ανέβαινε στον ουρανό.
Η εποχή ήταν πολιτικά ταραγμένη. Ένταση και σκάνδαλα ήταν η καθημερινότητα της χώρας. Κι ο Παύλος, ο άνθρωπος που είχε καταφέρει την ιστορική προσέγγιση της Δεξιάς με την Αριστερά!
Πέρασαν 31 χρόνια από εκείνη την αποφράδα ημέρα που ο Κουφοντίνας πυροβόλησε πισώπλατα και δολοφόνησε τον Παύλο Μπακογιάννη, ενώ τον βοηθούσαν στην «επιχείρηση» οι Σάββας Ξηρός, Ηρακλής Κωστάρης και στο αυτοκίνητο διαφυγής τους (ένα κίτρινο Σέατ 127 που είχαν κλέψει πριν λίγες ημέρες) ήταν ο Βασίλης Τζωρτζάτος. Παρανοϊκοί αλήτες, τρομοκράτες αριστεροφασίστες!
Τι έγκλημα Θεέ μου! Δολοφόνησαν τον άνθρωπο που μισούσε τους διαχωρισμούς των ανθρώπων αναλόγως των κομματικών τους προτιμήσεων, τον άνθρωπο που μια ζωή αγωνίστηκε για την υπέρβαση των διχασμών.
Εκείνο το ξημέρωμα της 26ης Σεπτεμβρίου 1989, «του ήλιου σβήστηκε το φως», όπως σπαρακτικά του τραγούδησε λίγο μετά η Βίκυ Μοσχολιού, σε μια υπέροχη συναυλία προς τιμή του.
«Η συναίνεση είναι σημαντικότερη από μία εκλογική νίκη-ακόμη κι αυτοδύναμη. Σημαίνει διάλογο, στήριξη από ευρύτερες δυνάμεις της κοινωνίας και συμμετοχή στην κυβέρνηση ανθρώπων ικανών-και πέραν του κόμματος που επικράτησε», έλεγε ο Παύλος Μπακογιάννης.
Κι αυτό το νηφάλιο μυαλό, έφραξαν με αίμα οι σφαίρες του μίσους.
Η σκέψη του σήμερα, είναι πιο ζωντανή και πιο επίκαιρη από ποτέ και τα λόγια του παραμένουν «πυξίδα και οδηγός σε μια εποχή δύσκολη, με μια κοινωνία που αγωνιά για το μέλλον των παιδιών της…
Είναι βέβαιο ότι ο Παύλος Μπακογιάννης σήμερα θα ήταν ένας σπουδαίος ενωτικός κρίκος για την κοινωνία και χαμογελώντας θα μας υπενθύμιζε ότι τα πάντα μπορούν να διορθωθούν και ότι στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα! Ο Παύλος θα μας θύμιζε πόσο σημαντική είναι η ευρωπαϊκή μας παρακαταθήκη, αλλά και η γνήσια φιλελεύθερη ματιά μας στα πράγματα. Θα μας ενθάρρυνε να βάλουμε νέους φιλόδοξους εθνικούς στόχους. Θα μας έλεγε ότι η Δημοκρατία παραμένει ασφαλής μόνον όταν αυτοελέγχεται διαρκώς ως προς την αυθεντικότητα της. Αλλά και όταν επιβεβαιώνει τη χρησιμότητα της για τους πολλούς. Θα επέμενε στην ανάγκη να προτάξουμε ένα κοινωνικό συμβόλαιο και να το προσαρμόσουμε στα δεδομένα της νέας εποχής.
Ο Παύλος ήταν αυτοδημιούργητος. Ξεκίνησε από ένα φτωχό χωριό της Ευρυτανίας για να γίνει σπουδαίος επιστήμονας και άξιος δημοσιογράφος. Ενσάρκωνε την κοινωνική κινητικότητα της μεταπολεμικής Ελλάδας. Ο ίδιος έλεγε και ξανάλεγε ότι χωρίς σκληρή δουλειά δεν πας πουθενά. Και αυτό το έκανε πράξη κάθε μέρα της ζωής του. Ένα παιδί από τη Βελωτά της Ευρυτανίας που έφτασε ψηλά, χωρίς ποτέ να ξεχνά τις ρίζες του.
Κρατάμε πολλά από τον Παύλο Μπακογιάννη. Παρακαταθήκες μοναδικές. Και την μοναδική πίστη του στις δυνατότητες των Ελλήνων να μεγαλουργούν, ακόμη και σε εποχές που οι δυσκολίες φαντάζουν ανυπέρβλητες…. Ας το κρατήσουμε αυτό σήμερα….
