Η Εξέγερση του Πολυτεχνείου, το Νοέμβριο του 1973, ήταν η κορυφαία αντιδικτατορική πράξη της ελληνικής νεολαίας, από την οποία ξεκίνησε ουσιαστικά η πτώση της δικτατορίας των συνταγματαρχών. Χρειάστηκε, τότε, η ηρωική δράση των νέων για να τερματισθεί ο αυταρχισμός, η πολιτική βία και η αδρανοποίηση της ελληνικής κοινωνίας.
Η 48η επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου βρίσκει ξανά την κοινωνία μας, όχι σε γύψο αλλά “σε καραντίνα”. Με μια κυβέρνηση που ακολουθεί το δόγμα της επιβολής και του περιορισμού και προάγει στο μέγιστο το αστυνομικό κράτος.
Ένα κράτος, που ενώ εδώ και δεκαετίες υποβαθμίζει τη δημόσια εκπαίδευση, την επιστήμη και τη μόρφωση των πολιτών, που ακολουθεί άκρως αντιεπιστημονικές μεθόδους για την αντιμετώπιση των οικονομικών, περιβαλλοντικών και υγειονομικών προβλημάτων, τώρα επικαλείται την επιστήμη για να πετύχει το εμβολιαστικό του πρόγραμμα.
Ένα κράτος, που ενώ με κάθε τρόπο προάγει την πολιτική αδράνεια, τον απομονωτισμό, τον ανταγωνισμό και τις ατομικές συμβάσεις εργασίας, επικαλείται τώρα την πίστη στα κυβερνητικά πρωτόκολλα και την αλληλεγγύη των πολιτών για να αντιμετωπίσει την υγειονομική κρίση. Το αναξιόπιστο ζητάει την εμπιστοσύνη μας.
Οι νέοι του Πολυτεχνείου του 1973 είχαν δύο όπλα :
πρώτον, ιδιαίτερη ευαισθησία στην αντίληψη του δικαίου και της ελευθερίας μαζί με πηγαίο αυθορμητισμό και διάθεση για συλλογική δράση
δεύτερον, την ικανότητα και τη διάθεση να σκεφτούν και να προσδιορίσουν το κοινωνικό περιβάλλον πέρα από την κατευθυνόμενη πληροφόρηση του καθεστώτος.
Σήμερα, τηρουμένων των αναλογιών, οι νέοι αλλά και όλοι οι πολίτες της χώρας δέχονται μια παρόμοια αλλά πολύ πιο έντεχνη επίθεση. Τα πολιτικά δικαιώματα αφαιρούνται σταδιακά, ώστε να μη γίνονται αντιληπτά, η δημόσια μόρφωση υποβαθμίζεται υπό το πρόσχημα της πανδημίας και της οικονομίας, η τραγική μείωση του εισοδήματος αποδίδεται στα “ξένα κέντρα” και οι περιβαλλοντικές καταστροφές στο τέρας της κλιματικής κρίσης. Οι πολίτες είναι χαμένοι, μονοδιάστατα πληροφορημένοι, “κοιτάζουν τη δουλειά τους”, κάνουν αντίσταση στη λογική και επιλέγουν τους πολιτικούς εκπροσώπους τους μέσα από τα εξαρτημένα ανακλαστικά του φόβου και της υποταγής.
Τιμάμε με όλες τις τιμές τους εξεγερμένους αγωνιστές του Πολυτεχνείου.
Και ελπίζουμε να μη χρειαστούν καινούργιοι ήρωες, καινούργιες ιστορικές στιγμές για να επανέλθουμε στην κανονικότητα της ενεργούς πολιτικής ζωής.
Αλλά αυτό θέλει αρετή και τόλμη. Καθημερινά.
