Με αφορμή τον πρώτο γύρο των εσωκομματικών εκλογών του ΠαΣοΚ, σκεφτόμουν ότι αυτό το κόμμα πέρασε σε φάση αυτοκαταστροφής από τη στιγμή που πήρε τα ηνία του ο Γιώργος Παπανδρέου. Δεν είναι μόνο οι καταστροφικές πολιτικές του που επιδείνωσαν τα ήδη επιβαρυμένα ταμεία του κράτους. Ούτε ότι είχε ήδη συζητήσει με τον Στρος Καν, όπως αποκαλύφθηκε αργότερα, το ενδεχόμενο να τεθεί η Ελλάδα υπό τη σκέπη του ΔΝΤ . Δεν είναι καν ότι ως πρωθυπουργός έφερε στο δημόσιο βίο πρόσωπα που είναι αμφίβολο –όπως ο ίδιος άλλωστε αν είχε άλλο επίθετο- αν θα μπορούσαν να διοικήσουν περίπτερο. Ούτε ότι ως πρωθυπουργός τριγυρνούσε την υφήλιο και έλεγε ότι η Ελλάδα είναι διεφθαρμένη χώρα κι οι Έλληνες σπάταλοι και κλέφτες!
Μοιραία αυτό το κόμμα εκφυλίστηκε, ειδικά από τη στιγμή που αναγκαστικά θίχτηκαν τα παρανοϊκά κεκτημένα που το ίδιο απλόχερα είχε προσφέρει (από τα λεφτόδεντρα) σε μεγάλα τμήματα της κρατικοδίαιτης ή μη κοινωνίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ του λαϊκισμού, του κρατισμού προσέφερε γέφυρες κατά της… Δεξιάς, του… ταξικού και παραδοσιακού εχθρού. Μεγάλα τμήματα του πληθυσμού μετακινήθηκαν προς τα εκεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ των μεγάλων κι ανέξοδων λόγων και ανερμάτιστων υποσχέσεων, μάζευε κατά ριπάς κόσμο. Η Κουμουνδούρου πυροβολούσε διαρκώς τη Χαριλάου Τρικούπη. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρωτοχαρακτήρισε τότε το ΠαΣοΚ και τα στελέχη του ως… λαμόγια, ως …γερμανοτσολιάδες και για εκείνους έστηνε κρεμάλες.
Όμως, στο ΠαΣοΚ δεν πήραν χαμπάρι… Όταν ο Βενιζέλος ανέλαβε και κατάλαβε τι συμβαίνει, όταν όσοι δεν πήγαν ΣΥΡΙΖΑ αδυνατούσαν ακόμη και να βγουν από τα σπίτια τους, είχε αρχίσει η κατρακύλα. Το ΠαΣοΚ είχε στοχοποιηθεί, ποινικοποιηθεί και τελικά …υποκατασταθεί.
Κι ύστερα, όσοι έμειναν, όσοι ανέβηκαν τον Γολγοθά τους, έδιναν αγώνα επιβίωσης. Αλλά, πυροβολούσαν λάθος. Στοχοποιούσαν τη Νέα Δημοκρατία την ώρα που ήταν σαφές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ο «εχθρός». Έδιναν μάχες για να πείσουν ότι δεν είναι ουρά κανενός. Ποιοι; Εκείνοι που πολιτικά είχαν λάβει σωστές αποφάσεις για τη χώρα, με πρώτιστες τη συγκυβέρνηση με τη ΝΔ που έβαλε τις μεγάλες βάσεις σωτηρίας της Ελλάδας, αλλά και με τη στάση τους στο γελοίο δημοψήφισμα που αναίτια προκήρυξε ο ΣΥΡΙΖΑ και δίχασε τους Έλληνες. Έτρεμαν στη σκέψη μη τους πούνε ουρά της Νέας Δημοκρατίας ή μη… προοδευτικούς.
Κι εκεί έχασαν τη μπάλα. Ειδικά αφότου ο Μητσοτάκης κέρδισε την κούρσα ηγεσίας στο κόμμα του. Από τη μια είχαν ν’ αντιμετωπίσουν τον φρέσκο κι ειλικρινή πολιτικό λόγο και από την άλλη… την αναγκαιότητα ….προοδευτικών μετώπων με τον Τσίπρα, τον Σκουρλέτη, τον Βαρουφάκη και τον Παππά!
Ενώ ο Μητσοτάκης δεν μίλησε ποτέ για κυβέρνηση συντηρητικών –δηλαδή με τον αχταρμά της Δεξιάς – εκείνοι στο ΚΙΝΑΛ που είχε αντικαταστήσει το …τοξικό ΠαΣοΚ- ήταν εγκλωβισμένοι σε …προοδευτικές συμμαχίες και αναγκαιότητες.
Τη στιγμή που ο Μητσοτάκης έστελνε στην …προοδευτική παράταξη τους εξουσιομανείς της Δεξιάς ή όσους φλέρταραν με αυτήν (ΑΝΕΛ – Δεξιά συνιστώσα και λοιπούς ξέμπαρκους μεμονωμένους) και δημιουργούσε μεταρρυθμιστικό ρεύμα με σύγχρονο λόγο, στο ΠαΣοΚ (ΚΙΝΑΛ) έφταιγε η …Δεξιά, ο… νεοφιλελευθερισμός και η… συντήρηση! Στην πραγματικότητα συντάσσονταν με την συντήρηση , μόνο που αυτή έστριβε αριστερά. Κι ας ήξεραν πια ότι η δημαγωγία κι ο λαϊκισμός είχαν αποτύχει και αποδοκιμαστεί. Κι ας καταλάβαιναν –δεν μπορεί να μη καταλάβαιναν- ότι ο καλύτερος σπόνσοράς τους ήταν κι είναι ο Τσίπρας που πριν τις εκλογές (2019) και κυρίως μετά, βρίσκεται καθηλωμένος φθοράς και αφθαρσίας.
Προσέξτε: Το ΠαΣοΚ, ειδικά επί ημερών Βενιζέλου, ήταν το πρωτοπόρο κόμμα της λογικής όταν οι άλλοι έστηναν ικριώματα και φώναζαν να «καεί το μπουρδέλο η Βουλή» και εκτόξευαν μίσος προς κάθε κατεύθυνση. Κι ήταν απολύτως αυτοκτονικό για το ΠαΣοΚ που λεγόταν πια ΚΙΝΑΛ έστω και το φλερτ πέραν του «μετώπου της λογικής». Έφτασαν στο σημείο να εξοβελίσουν τον Βενιζέλο! Να προβληματίζονται από τα πολιτικά διλήμματα που έθετε ο λαϊκισμός και ν’ αναζητούν το πολιτικό τους μέλλον σε …προοδευτικά μέτωπα με τον … ΣΥΡΙΖΑ και το Βαρουφάκη! Έγιναν από μόνοι τους μικρό κόμμα…
Εξ ου κι ο Μητσοτάκης δημιούργησε τη δική του πλειοψηφία, την επέβαλλε και της εκφράζει. Όποιος και να είναι αντίπαλός του.
Σήμερα, τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ μάχεται εναντίον της κανονικότητας για να επιβιώσει κι επενδύει σε ουτοπικά οράματα και διασπορά μίσους, το ποιος θα είναι ο νέος ηγέτης του ΠαΣοΚ αποτελεί μείζον ζήτημα. Τόσο για το ίδιο όσο και για τη χώρα.
Όμως για να εκπληρώσει ένας εκ των Ανδρουλάκη ή Παπανδρέου το εγχείρημα της κομματικής επιστροφής, θα χρειαστεί μια ολοκληρωτική μεταμόρφωση! Πρώτα του ίδιου… Το απαιτούν πλέον 270 χιλιάδες άνθρωποι που έσπευσαν να είναι παρόντες στις εξελίξεις. Οι οποίοι με την επιλογή τους μάλλον μπέρδεψαν τα πράγματα…
Η αλήθεια είναι ότι ουδείς περίμενε την έκταση της νίκης του ευρωβουλευτή του ΚΙΝΑΛ. Είναι το σαφές φαβορί για την προεδρία, αφού σάρωσε στην Κρήτη
παρότι ο Παπανδρέου διαθέτει εκεί πυρήνες επιρροής, ενώ επικράτησε απέναντί του και στη Θεσσαλία, όπου έχει επίσης εδραιωμένες δυνάμεις. Ταυτοχρόνως κέρδισε σχεδόν καθολικά στη Βόρεια Ελλάδα, όπου ο Ανδρέας Λοβέρδος μετρούσε ισχυρά χαρτιά. Με αυτόν τον τρόπο κάλυψε το κενό του στην Αττική αλλά και σε σημαντικό τμήμα της Δυτικής Ελλάδας και της Πελοποννήσου, όπου ο Γιώργος Παπανδρέου είχε το πάνω χέρι.
Είναι σαφές ότι στο ΠαΣοΚ (κιναλ) αναζητούν τον δικό τους Μητσοτάκη, τον δικό τους Τσίπρα, το δικό τους νέο πρόσωπο. Μόνο που αυτό το πρόσωπο έχει φροντίσει να μην γνωρίζουμε πολλά πράγματα για εκείνο αναφορικά με τις μεγάλες του επιλογές….
Θα δούμε.
