Όταν ο πρόεδρος της ΕΡΤ Κωνσταντίνος Ζούλας πρότεινε στον Νίκο Πορτοκάλογλου να κάνει μια μουσική εκπομπή, ουδείς μπορούσε να φανταστεί ότι αυτή η εκπομπή, το Μουσικό κουτί, θα απολάμβανε τέτοιας αποδοχής από τους νεοέλληνες. Ο Ζούλας, μπασίστας στα «Αχτύπητα φιλέτα» (ίσως το πιο ονομαστό σχολικό συγκρότημα της χώρας που ιδρύθηκε στη Σχολή Μωραΐτη) είχε ο ίδιος το όραμα της μουσικής εκπομπής που θα γράψει ιστορία.
Όταν ο αρχικά διστακτικός Πορτοκάλογλου συγκατάνευσε τελικά κι όταν η ιδέα άρχισε να κτίζεται τουβλάκι-τουβλάκι, ήταν ξεκάθαρο ότι θα παραχθεί πολιτισμός. Πολύ περισσότερο αφού στις τηλεοπτικές οθόνες δεν θα έβγαινε ο ναρκισσισμός που εξέπεμπαν παρουσιαστές άλλων μουσικών εκπομπών, αλλά και θα εξέλειπε η… πίστα! Πίστα που δυστυχώς προσομοιάζει με τις αντίστοιχες της υπικουλτούρας, του ψεύτικου λαμέ, του απόλυτου φτηνού και της καψουρολαγνείας.
Όταν ξεκίνησε το Μουσικό κουτί, ο τηλεθεατής ένιωσε ότι κάθεται στην πρώτη σειρά μιας συναυλίας. Κάθε εβδομάδα αυτή η συναυλία γινόταν πιο σημαντική. Η ανάταση της ψυχής ήταν το πιο βασικό συστατικό της. Μαζί με το ταξίδι και υψηλής αισθητικής ήχους.
Σ’ όλο αυτό το σκηνικό και το αποτέλεσμα που έφτανε στα σπίτια των νεοελλήνων, πρωταγωνιστές –πλην του Πορτοκάλογλου και της Μόρφη- ήταν οι μουσικοί. Μια απίστευτη ορχήστρα με επικεφαλής τον «μουσίκαρο» Γιάννη Δίσκο, που διασκεύαζε και έπαιζε «παπάδες». Που έπαιρνε τη μουσική πρώτη ύλη και την απογείωνε, τη μεταμόρφωνε με τέτοιο τρόπο, που ούτε οι δημιουργοί φανταζόντουσαν. Χώρια οι επινοήσεις –μουσικές και συνύπαρξης ερμηνευτών- που ήταν σχεδόν πάντα αριστουργηματικές,
Προσέξτε: Ποιος θα φανταζόταν συνύπαρξη Αλκίνοου Ιωαννίδη και Φαραντούρη; Ποιος θα φανταζόταν την ερμηνεία της Μαρίζας Ρίζου στο τραγούδι του Κραουνάκη «Έπεσε έρωτας» και στη συνύπαρξη μαζί του; Ποιος θα φανταζόταν ότι μπορεί ν’ ακούσει ποτέ τον Έρικ Μπάρτον να συνυπάρχει με βαλκανικούς ήχους ερμηνεύοντας το «Don’t Let Me Be Misunderstood»; Ποιος μπορούσε να φανταστεί «παντρέματα» του Μικρούτσικου με τους Beatles; Και πόσα άλλα.
Ναι, δεν υπήρχαν «ντιριντάχτα» και «κορμιά –φωνές», ευτυχώς. Αλλιώς δεν θα μιλούσαμε για αγωγή ψυχής. Αυτό έκανε ο Πορτοκάλογλου, σ’ αυτό πρωταγωνίστησε η ορχήστρα, σ’ αυτό συμμετείχε η Μόρφη. Αυτό εισπράξαμε ως τηλεθεατές, αφού γίναμε όλοι μια παρέα. Το Μουσικό κουτί ήταν μια τηλεοπτική μουσική εκπομπή των ημερών μας, σαν εκείνες που κάποιοι «χτίζαμε» στα μουσικά ή μη ραδιόφωνα πριν από πολλά χρόνια. Σε μουσικά ραδιόφωνα όπως ο «Μελωδία», ο «Αιγαίο FM» ή κι ο «Ελλάδα», του μακαρίτη Κατσανέβα.
Ναι, το Μουσικό κουτί ήταν η καλύτερη μουσική εκπομπή που παρουσιάστηκε στην ελληνική τηλεόραση. Ακόμη καλύτερη κι από το «Ζήτω το ελληνικό τραγούδι», του Σαββόπουλου.
Ναι, δεν ήθελα να σταματήσει. Προσωπικά δάκρυσα στο τελευταίο επεισόδιο , μαζί με τα παιδιά της ορχήστρας. Το ίδιο έκαναν και πολλοί φίλοι, απ’ όσα συζητήσαμε.
Μα σταμάτησε όταν ήταν στην κορυφή. Ο Πορτοκάλογλου είναι σαφές ότι κατάλαβε πως ο κύκλος έκλεισε. Και πριν αρχίσει η φθορά, έβαλε το τέλος.
Μακάρι να βρεθούν γρήγορα συνεχιστές. Μακάρι.
