Άκουσα τον πρωθυπουργό στη Θεσσαλονίκη να λέει ουσιαστικά ότι δεν τον απασχολούν οι αγορές. Το ίδιο, περίπου, άκουσα να λέει ως καλεσμένος στην εκπομπή μου στο ραδιόφωνο (X 94,3 FM) ο πρώην υπουργός της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ, Θοδωρής Δρίτσας, όταν τον ρώτησα τι θα συμβεί αν καταναλωθεί το μαξιλάρι των 30 δις που έχουμε συγκεντρώσει, αφού με τα σημερινά επιτόκια των δεκαετών ομολόγων δεν μπορούμε να δανειστούμε. Ουσιαστικά απάντησε … «θα δούμε», επικαλούμενος εξωγενείς παράγοντες που λειτούργησαν αρνητικά. Όπως η κρίση στην Ιταλία και στην Τουρκία. Όμως, αυτές οι κρίσεις επ’ ουδενί δικαιολογούν το ύψος του ελληνικού επιτοκίου. Χώρια που πάντα κάπου θα υπάρχει μια κρίση…
Προσέξτε:
Α. Στις αγορές το επιτόκιο των 10ετών ομολόγων βρίσκεται στο 4,1% και δη μετά την τυπική έξοδο από τα μνημόνια που επικαλείται η κυβέρνηση. Άρα η έξοδος στις αγορές είναι ανέφικτη, αφού αυτές κρατάνε τα νταούλια.
Β. Το ελληνικό χρηματιστήριο βρίσκεται στην απόλυτη κατάρρευση.
Γ. Οι τράπεζες βρίσκονται σε πλήρη απαξία με συνολική κεφαλαιακή αποτίμηση 6,3 δις ευρώ.
Που πάμε λοιπόν μ’ αυτά τα’ αγκάθια;
Θεωρώ ακατανόητα ελαφριά την προσέγγιση της Αριστεράς στο θέμα αυτό και τους ισχυρισμούς ότι το… μαξιλάρι να είναι καλά.
Κι όταν τελειώσει το μαξιλάρι; Όταν το δημόσιο καταναλώσει όσα μαζεύτηκαν με το αίμα των φορολογουμένων; Θα έχουμε πάλι νέες περιπέτειες; Πάλι θα βρεθούμε στο πέλαγος με βάρκα την ελπίδα; Θα χρεοκοπήσουμε οριστικά κι αμετάκλητα ή θα ψάχνουμε νέο μνημόνιο και δη πολύ χειρότερο από τα προηγούμενα; Και ποιος θα μας δανείσει τότε, αφού ουδείς θα το κάνει;
Κι όλα αυτά από την εμμονή της κυβέρνησης να μη ζητήσει την προληπτική γραμμή στήριξης για να φτιάξει το δικό του αφήγημα ο πρωθυπουργός και να ισχυρίζεται ότι … βγήκαμε από τα μνημόνια!
Όμως, είναι ξεκάθαρο και σαφές πως όταν τα επιτόκια δανεισμού της χώρας είναι υψηλά, παραμένουν υψηλά και τα επιτόκια δανεισμού των επιχειρήσεων. Κι αυτό σταματά κάθε σκέψη για αναπτυξιακά τους σχέδια που θα συμβάλλουν στην αύξηση θέσεων εργασίας. Χώρια που τα επιτόκια δανεισμού καταδεικνύουν τον δείκτη αξιοπιστίας τους. Επιπλέον, το μαξιλάρι των 30 δις παρέχει ασφάλεια ΜΟΝΟ όταν δεν χρησιμοποιείται. Όταν αρχίσει να χρησιμοποιείται για να καλύπτει τρύπες του κράτους που θα καλύπτονταν αν μπορούσαμε να βγούμε στις αγορές, τόσο περισσότερο θα μεγεθύνεται η καχυποψία των αγορών και των επενδυτών. Μα αυτά δεν θέλει ή δεν μπορεί να τα κατανοήσει ο πρωθυπουργός κι η Αριστερά.
Όμως, για σταθείτε. Μήπως τελικά δεν είναι ανικανότητα του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης η επώδυνη διαδικασία που βάζουν πάλι την ελληνική οικονομία με τα χρήματα που μάζεψαν από τις φοροεπιδρομές; Μήπως τελικά η ίδια η ιδεολογία κι οι πεποιθήσεις τους αρνούνται την αξιοποίηση της οικονομίας της ελεύθερης αγοράς; Κι αντί να επιτρέψουν και να διευκολύνουν την κοινωνία να δημιουργήσει και να παράξει πλούτο, προτιμούν τις πολιτικές των επιδομάτων και την εξαθλίωση των φόρων που τελικά φτωχοποιεί σχεδόν τους πάντες;
Ομολογώ ότι τείνω πια να πιστέψω ότι δεν είναι μόνο ανίκανοι μα είναι και προκλητικά ιδεοληπτικοί… Δεν τους αρέσει η επιτυχία εκείνου του μέρους της κοινωνίας που δεν εξαρτάται από τον δημόσιο κορβανά κι επιθυμεί να δημιουργήσει και να κερδίσει. Μισούν το κέρδος. Μισούν τον πολιτικό ρεαλισμό και το αυτονόητο.
Εξ ου και από τη Θεσσαλονίκη δεν ακούσαμε κανένα μα κανένα χαρακτηριστικό στοιχείο περί της ανάπτυξης του τόπου και των εθνικών προτεραιοτήτων, δεν μάθαμε ποιες δραστηριότητες θα μεγεθύνουν το ΑΕΠ της χώρας, πώς θα επανέλθει η εμπιστοσύνη κι η εξωστρέφεια στην κοινωνία ή με ποιον τρόπο οι νέοι άνθρωποι κι όσοι επιθυμούν να δημιουργήσουν και να καινοτομήσουν θα το πράξουν… Δεν ακούσαμε το παραμικρό περί της απαραίτητης κι αναγκαίας αξιολόγησης στο δημόσιο, δεν ακούσαμε το παραμικρό για τη μείωση της γραφειοκρατίας. Ή για την απαραίτητη γκιλοτίνα που πρέπει να επιπέσει στο κεφάλι της πολυνομίας. Μόνο μια διαπίστωση του Αλέξη Τσίπρα ότι πράγματι η γραφειοκρατία εμποδίζει τις επενδύσεις.
Είπαμε όμως. Το μαξιλάρι να είναι καλά…
Κι όταν αυτό αναγκαστικά φαγωθεί από το δημόσιο, ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα είναι πρωθυπουργός. Εμείς, όμως, θα τρέχουμε και δεν θα φτάνουμε…
