Θυμάμαι την αείμνηστη Μαλβίνα Κάραλη πόσα του έσουρνε κάθε μέρα από την τηλεοπτική της εκπομπή. Την είχα ρωτήσει κάποια στιγμή τι «κόλλημα είχε φάει με τον Σημίτη» κι η απάντησή της ήταν αποστομωτική, με το χαρακτηριστικό της ύφος: «Δεν θέλω να με κυβερνάνε τα ρομπότ, αγάπη μου»! Συνέχισε μάλιστα: «Δεν τον βλέπεις πώς χαιρετάει τον κόσμο, σαν να καθαρίζει τα τζάμια»!!!
Ναι, ο Σημίτης δεν ήταν το πρότυπο του ηγέτη που ήξεραν οι Έλληνες μέχρι να γίνει πρόεδρος του ΠαΣοΚ και πρωθυπουργός. Ναι, δεν ήταν μπαλκονάτος, δεν ήξερε και δεν μπορούσε να κάνει τα πλήθη να παραληρούν. Ναι, δεν μπορούσε να αναμασήσει τις κοτρόνες του παλαιοκομματισμού, δεν μπορούσε να συμφιλιωθεί με τον λαϊκισμό.
Κι όμως, αυτός που τον αποκαλούσαν «λογιστή με το μπλοκάκι», ήταν εκ του αποτελέσματος, ο πιο αποτελεσματικός πρωθυπουργός που γνώρισε ο τόπος. Έβαλε κι ολοκλήρωσε όλους τους εθνικούς στόχους.
Προσέξτε: Είσοδος της Ελλάδας στην ΟΝΕ, είσοδος της Κύπρου στην ΕΕ την ώρα που ήταν υπό κατοχή ο μισός της κορμός. Προετοιμασία Ολυμπιακών αγώνων, Μετρό Αθήνας, αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος», Αττική οδός, γέφυρά Ρίου -Αντιρίου, Εγνατία οδός. Και τόσα άλλα.
Κι αυτά με ένα κόμμα που στη μεγάλη του πλειοψηφία δεν τον ήθελε και τον έλεγε «Δεξιό», ενώ προτιμούσε τον Άκη Τσοχατζόπουλο. Κι όλα αυτά με ένα Καραμανλή (τον μικρό) που ενώ θεωρούσε ότι φέρνει το νέο, ήταν πιο παλιός κι απ’ τους παλιούς και έτρεχε πίσω από τους παπάδες για να μη καταργηθεί η… μεσαιωνική αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες. Που τον κατηγορούσε ότι τα έργα του ήταν μακέτες και τον ανάγκασε θυμωμένος να κάνει ένα από το πιο γνωστά του σαρδάμ: «Είναι μακέτο τούτο το έργο»;
Η αλήθεια είναι ότι για τον Σημίτη θα γραφούν πολλά και τα περισσότερα θα είναι αντιφατικά. Άλλωστε αντιφατική σε πολλά και σημαντικά ήταν η ίδια η μεταπολίτευση. Κάποιοι του χρεώνουν ότι επί των ημερών του μεγάλωσε κι έσκασε η φούσκα του χρηματιστηρίου. Ότι τις ημέρες που έγινε πρωθυπουργός, «έσκασαν» τα Ίμια. Ότι, επί ημερών του αλώνιζαν οι πράκτορες κι είχαμε την ιστορία του Οτσαλάν. Ότι έγιναν φαραωνικά έργα για τους Ολυμπιακούς αγώνες, ίσως κι υπερτιμημένα. Ότι η διαφθορά βασίλευε ακόμη και πέριξ του, με χαρακτηριστική απόδειξη τον υπουργό του Τσοχατζόπουλο. Ότι δεν αντιμετώπισε τον ασφαλιστικό, που τελικά μας χρεοκόπησε (μαζί με άλλα φυσικά), λησμονώντας ότι τον περίφημο νόμο Γιαννίτση τον τορπίλησε το κόμμα του, μαζί με τη ΝΔ, το ΚΚΕ και τις λοιπές… δημοκρατικές δυνάμεις…
Κι από την άλλη, τα έργα και τα επιτεύγματα. Κι η σύγκριση αναφορικά με το πώς ήταν η Ελλάδα πριν και μετά την οκταετία Σημίτη. Πώς ήταν ή χώρα στο «παπανδρεϊκό» ΠαΣοΚ των…ωραίων χρόνων , της Μιμής και των λεφτόδεντρων και πώς ήταν όταν την παρέδωσε στο δίδυμο Καραμανλή -Παυλόπουλου…
Πρέπει να πούμε κι αυτό: Ο Σημίτης ήταν συνειδητά οπαδός της Ευρώπης και της ΕΕ και μάλιστα σε εποχές που αυτό ήταν σχεδόν «κακούργημα» ακόμη και μέσα στο κόμμα του. Ήθελε ψυχή και μυαλό αυτό…
Είτε αρέσει λοιπόν σε κάποιους είτε όχι, η αλήθεια είναι ότι η σημερινή Ελλάδα είναι χώρα Σημίτη. Η εκσυγχρονισμένη χώρα στις υποδομές αλλά και στον τρόπο λειτουργίας της Οικονομίας. Κι ας επιχείρησαν οι διάδοχοί του να αλλάξουν τα πράγματα και τελικά μας χρεοκοπήσαν.
Ο Σημίτης ήταν και κάτι ακόμη: Ο πολιτικός της αποκλιμάκωσης των εντάσεων που προσπάθησε να επιβάλλει -εν μέρει το κατάφερε- τη μετριοπάθεια και την πολιτική σοβαρότητα, ανεξαρτήτως αν οι δικοί του αλλά κι οι αντίπαλοί του δεν ακολουθούσαν. Χώρια που κατάφερε να διευρύνει τα εκλογικά ποσοστά του κόμματός του ενώ κυβερνούσε, κάτι που ΜΟΝΟ ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατάφερε να επαναλάβει.
Στις ημέρες του η Ελλάδα κι εν συνόλω ο ελληνισμός προχώρησαν. Μόνος του, στάθηκε όρθιος απέναντι στην τοξικότητα (εντός κι εκτός του κόμματός του) έστω κι αν είχε τη γκρίζα σελίδα με την ασυδοσία των τσοχανταραίων δίπλα του. Μα αυτή θα είναι απλή σκόνη μπροστά στα άλλα, όταν η ιστορία θα γράφεται.
Ναι, το πιθανότερο είναι ότι η ιστορία θα του συμπεριφερθεί με γενναιότητα και με μεγάλη ευγένεια.
