Το βράδυ της Κυριακής που μας πέρασε, ολοκληρώθηκε στη Γερμανία το λυκόφως του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, ίσως και της ίδιας της σοσιαλδημοκρατίας. Η άρνηση εκσυγχρονισμού κι τη συμπόρευση με τις αναγκαιότητες της σύγχρονης εποχής έφερε την ηχηρή πτώση. Σιγά σιγά, οι επιρροές της Αριστεράς, βρίσκουν όλο και λιγότερους οπαδούς, με ότι αυτό συνεπάγεται. Κι η μελαγχολική σιωπή που σκέπαζε τα γραφεία του SPD το βράδυ της Κυριακής, ήταν μια ακόμη ένδειξη της παρακμής του παλαιότερου κόμματος της Γερμανίας και της Κεντρικής Ευρώπης.
Ένα κόμμα που άντεξε θύελλες, πολέμους, τον ναζισμό και τελικά έπαιξε κι εκείνο σημαντικό ρόλο στην αναγέννηση της Γερμανίας μεταπολεμικά και στην ανάδειξή της ως κορυφαίας οικονομίας της Γηραιάς Ηπείρου. Η ατμομηχανή της ευρωπαϊκής οικονομίας.
Οι σοσιαλδημοκράτες λοιπόν, αρνούμενοι να προσαρμοστούν στις απαιτήσεις των καιρών και με σημαντικές πολιτικές εμμονές, έλαβαν 16,5%, τη χειρότερη επίδοσή τους στην ιστορία. Μιλάμε για κορυφαία κρίση, υπαρξιακή κρίση, για Κεντροαριστερά σε αποδόμηση. Μια κρίση κι αποδόμηση που ουσιαστικά ξεκίνησε επί Σρέντερ (2003), με τον περιορισμό των δαπανών για την Υγεία, τα επιδόματα των ανέργων και γενικά τη μείωση της σπατάλης. Αυτό ταρακούνησε τους σοσιαλδημοοκράτες και τους κρατιστές οπαδούς τους, ανεξαρτήτως που έτσι σώθηκε η γερμανική οικονομία και μπήκε σε σοβαρούς κι υγιείς ρυθμούς ανάπτυξης.
Η μεγάλη αντίφαση ήταν ότι οι σοσιαλδημοκράτες άσκησαν πολιτικές κεντροδεξιές αναφορικά με την ανάπτυξη και την οικονομία, ενώ αργότερα στους μεγάλους κυβερνητικούς συνασπισμούς κεντροδεξιών και σοσιαλδημοκρατών, οι χριστοανοδημοκράτες (Μέρκελ), ουσιαστικά άσκησαν κοινωνικές πολιτικές, με ιδιοποίηση κοινωνικών δεδομένων των σοσιαλδημοκρατών…
Από την άλλη πλευρά, πέραν της αδυναμίας των σοσιαλδημοκρατών στη Γερμανία (αυτό συμβαίνει παντού, ακόμη και στη χώρα μας) να προσαρμοστούν στους νέους καιρούς και στην εξέλιξη, σημαντικό ρόλο στην κατάρρευσή τους, έπαιξε και παίζει κι η συστηματική έλλειψη ηγεσιών. Το SPD, που άλλοτε διέθετε στη ηγεσία του κορυφαίες προσωπικότητες, στα τελευταία χρόνια βολοδέρνει, με ηγέτες που προκαλούν οίκτο!
Για σκεφτείτε ποιοι πέρασαν από το SPD:
Βίλυ Μπράντ: Ο καγκελάριος που γονάτισε συντετριμμένος μπροστά στο ηρώο των θυμάτων του ναζισμού στο γκέτο της Βαρσοβίας, ζητώντας τη γερμανική συγγνώμη. Και κυβέρνησε με σύνεση, οδηγώντας σε ανάπτυξη.
Χέλμουτ Σμιτ: Ο ρεαλιστής που έδινε συμβουλές στους… οραματτιστές (αρλουμπολόγους) Αριστερούς ή Κεντροαριστερούς… να πάνε στον γιατρό! Κι ύστερα, με απίστευτο νοικοκυριό και σύνεση έδωσε μάχες εναντίον των πληθωριστικών φαινομένων στη χώρα του και μείωσε τα ποσοστά ανεργίας. Συνάμα νίκησε την τρομοκρατία της «κόκκινης» RAF, ενώ με την αποδοχή της εγκατάστασης αμερικανικών πυραύλων στη Γερμανία, έγινε ουσιαστικά ο πρώτος Ευρωπαίος ηγέτης που σηματοδότησε την αρχή του τέλους του ψυχρού πολέμου!
Όσο για τον Σρέντερ, αναφερθήκαμε προηγουμένως. Ο δε Σολτς, μικρός και άβουλος, έχασε παταγωδώς.
Η ουσία πάντως, είναι ότι οι σοσιαλδημοκράτες στη Γερμανία, γίνονται αργά και συστηματικά μικρομεσαίο κόμμα. ‘Ένα κόμμα που θα μετέχει σχεδόν πάντα στις γερμανικές κυβερνήσεις, με δεύτερο ρόλο. Όμως, με τον σπουδαίο ρόλο απέναντι στην ιστορία, ότι αποτελεί ανάχωμα (εννοείται μαζί με τους χριστιανοδημοκράτες) στην οποιαδήποτε προσέγγιση της Ακροδεξιάς στην κυβερνητική εξουσία.
