Οι μετακινήσεις πολιτικών ή μη προσώπων μεταξύ των κομμάτων, δεν αποτελεί νέο φαινόμενο στην πολιτική μας σκηνή. Όλο τον περασμένο αιώνα -ουσιαστικά τον πρώτο με καθορισμένα κομματικά χαρακτηριστικά στη σύγχρονη πολιτική μας ιστορία- οι μετακινήσεις προσώπων ήταν στην ημερησία διάταξη. Προσχωρήσεις σε κόμματα, αποχωρήσεις από κόμματα, γίνονταν εργαλεία άσκησης πολιτικής, παρ’ ότι η πόλωση κυριαρχούσε, όπως κι ο άξονας Δεξιάς- Αριστεράς, ειδικά μετά τον καταστροφικό εμφύλιο που προκάλεσε το κομμουνιστικό κόμμα!
Η ουσία είναι ότι οι μετακινήσεις προσώπων ή και ολόκληρων ιδεολογικών/κοινωνικών τάσεων, έχουν και σήμερα τα ίδια ιστορικά χαρακτηριστικά.
Η αλήθεια είναι, ότι μετά την μεταπολίτευση, τα δυο νέα κόμματα εξουσίας απορρόφησαν αρχικά την …παλιά Ένωση Κέντρου. Οι ισχυρές δυνάμεις προσχώρησαν στη ΝΔ του Κωνσταντίνου Καραμανλή -ίσως και από την ανάγκη του να συγκεντρώσει ψήφους για να μεταπηδήσει αργότερα στην προεδρία της Δημοκρατίας- ενώ οι πιο αδύνατες μαζί με την πλειοψηφία μελών και ψηφοφόρων, μεταπήδησαν στο ΠαΣοΚ του Ανδρέα Παπανδρέου.
Ιστορικά οι μετακινήσεις συνεχίστηκαν, άλλοτε με πολιτικό «θόρυβο» κι άλλοτε σιωπηρά. Στο διάβα της ζωής ηχηρές ήταν οι μετακινήσεις Στέφανου Μάνου και Ανδρέα Ανδριανόπουλου προς το ΠαΣοΚ κι έκτοτε η Κεντροδεξιά του Μητσοτάκη ενσωματώνει κορυφαία ή μη στελέχη του μεταρρυθμιστικού ΠαΣοΚ και προσεγγίζει μετριοπαθή ακροατήρια.
Αυτές οι προσχωρήσεις δημιούργησαν το κίνημα «των Κυριακίστας» και το σημαντικό είναι ότι οι περισσότεροι έγιναν αποδεκτοί από τους ψηφοφόρους της ΝΔ, με συντριπτικά ποσοστά. Δηλαδή, ενσωματώθηκαν πλήρως και με τη βούλα του κόσμου. Κυριάκος Πιερρακάκης, Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, Τάκης Θεοδωρικάκος, απέσπασαν δεκάδες χιλιάδες ψήφους. Ενώ η Λίνα Μενδώνη, ο Άκης Σκέρτσος κι ο Θοδωρής Λιβάνιος έχουν κι εκείνοι καθιερωθεί πλήρως στις συνειδήσεις της κομματικής κοινωνίας της ΝΔ. Πολύ περισσότερο δε ο Γιώργος Φλωρίδης, με τις συνεχείς πολιτικές του μάχες στη Βουλή και στη Δικαιοσύνη.
Ο Μητσοτάκης λοιπόν, συνεχίζει την πολιτική ενσωμάτωσης «κεντρογενών» πολιτικών δυνάμεων, πολύ περισσότερο αν αναλογιστεί κάποιος ότι η ΝΔ από μόνη της δεν μπορεί να κερδίσει την εξουσία. Άλλωστε, το «Κέντρο» κι οι μετριοπαθείς ψηφοφόροι παραδοσιακά δείχνουν τον δρόμο του Μεγάρου Μαξίμου. Κι είναι σαφές ότι ένα κόμμα σαν τη ΝΔ, δεν μπορεί να στηρίζεται στη Δεξιά της βάση. Ας μη ξεχνάμε ότι η Δεξιά της βάση ήταν εκείνη που «γκρέμισε» την κυβέρνηση Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, αλλά κι εκείνη που συνεργάστηκε με τον ΣΥΡΙΖΑ, δημιουργώντας τη Δεξιά συνιστώσα του και τον Καμμένο αντιπρόεδρο κυβέρνησης Αριστεράς!!
Ένα κόμμα σαν την πολυσυλλεκτική ΝΔ, δύσκολα φτάνει στην εξουσία, αν δεν εισχωρήσει στο Κέντρο. Κι αυτή είναι η μέγιστη, η κορυφαία αλήθεια. Όσες φορές είχε πρόεδρο από τη Δεξιά της πτέρυγα, δεν κατάφερε να νικήσει σε εκλογές. Ούτε με Γεώργιο Ράλλη, ούτε με Ευάγγελο Αβέρωφ, ούτε με Μιλτιάδη Έβερτ. Μοναδική εξαίρεση ο Κώστας Καραμανλής. Ο οποίος έκανε διεύρυνση προς τη Δεξιά (Καρατζαφέρης) ενώ μιλούσε για … Μεσαίο χώρο. Τελικά η κυβέρνησή του οδήγησε στη χρεοκοπία.
Θα μπορούσε να πει κάποιος, ότι κι ο Σαμαράς από τα Δεξιά, ήταν εξαίρεση, νικώντας σε εκλογές. Μα δεν ισχύει αυτό, αφού για να σχηματίσει κυβέρνηση συνεργάστηκε και με το ΠαΣοΚ και με τη ΔΗΜΑΡ.
Εκείνο που πρέπει να βάλουμε στη συζήτηση, είναι οι αντιδράσεις -ισχυρές ή όχι- της «παλιάς φρουράς» της Λαϊκής Δεξιάς, στις προσχωρήσεις στελεχών του ΠαΣοΚ, όπως η τελευταία του Λοβέρδου. Η ανησυχία τους ότι αλλοιώνεται ο ιδεολογικός πυρήνας του κόμματός τους, είναι υπερβολικός. Υψώνουν τείχη στην…εκκλησία, στην οποία όλοι είναι ευπρόσδεκτοι. Όμως, οι προσχωρούντες ΜΟΝΟΙ τους πέρασαν τις πόρτες της ΝΔ, άρα αποδέχτηκαν τις αρχές της.
Ναι, είναι κατανοητό ότι οι χθεσινοί αντίπαλοι δεν είναι εύκολα αποδεκτοί. Χώρια ότι μπορεί να καταλάβουν και κάποιες έδρες… Μα δεν είναι το ζητούμενο ποιος θα καταλάβει ποια έδρα, αλλά η διεύρυνση, το μεγάλωμα του κόμματος και το όφελος του. Κυρίως όμως, το όφελος της κοινωνίας.
Άρα, είναι σαφές ότι στη ΝΔ χωράει ακόμη μεγαλύτερη διεύρυνση, αφού αυτή αποτελεί προστιθέμενη αξία. Ειδικά αν μπει στο τραπέζι η ποιότητα όσων προσχωρούν.
Όπως και νάναι, η διεύρυνση προς το «Κέντρο» δεν είναι πολυτέλεια για τη ΝΔ, αλλά όρος πολιτικής επιβίωσης. Όσο οι πόρτες είναι ανοικτές, παραμένει και βιώσιμη δύναμη εξουσίας…
