Θυμηθείτε αυτές τις λέξεις λίγο καιρό μετά. Στην Κουμουνδούρου ετοιμάζονται να δώσουν στους δρόμους τον υπέρ πάντων αγώνα τους, ως αντίδραση στο νόμο Χατζηδάκη για τα εργασιακά. Μάλιστα, ο Αλέξης Τσίπρας χαρακτήρισε τις αντιδράσεις του κόμματός του ως… «μητέρα των μαχών»!
Ο ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζει ότι στα συνδικάτα και στις συνδικαλιστικές οργανώσεις δεν έχει παρά ελάχιστη δύναμη. Εμπιστεύεται όμως τις αντιδράσεις του εργατοπατερισμού που είναι βέβαιο ότι θα χιμήξει στην μεταρρύθμιση Χατζηδάκη. Είναι γνωστό άλλωστε ότι η Αριστερά και μεγάλο τμήμα της κυβερνώσας Λαϊκής Δεξιάς ΔΕΝ είναι υπέρ των αλλαγών και του ξεβολέματός τους.
Τι θα ζητήσει ο ΣΥΡΙΖΑ; Σε τι θα δώσει τη «μητέρα των μαχών»;
Προσέξτε: Θα ζητήσει να μην αλλάξει ο περιβόητος νόμος του Απόστολου Κακλαμάνη που έχει ισχύ εδώ και… 40 χρόνια! Από το 1982, έχοντας τίτλο «εκδημοκρατισμός του συνδικαλιστικού κινήματος και κατοχύρωση των συνδικαλιστικών ελευθεριών των εργαζομένων». Όλοι ξέρουμε, τι δεινά επέφερε αυτός ο περιβόητος νόμος και σε τι ασυδοσία οδήγησε τους συνδικαλιστές.
Προσέξτε κι αυτό: Τότε που ο Απόστολος Κακλαμάνης έφτιαξε αυτόν το νόμο (1264/82), ήταν 46 ετών. Σήμερα είναι (ζωή νάχει ο άνθρωπος), 85! Τότε, υπήρχαν ΜΟΝΟ τα κρατικά κανάλια στη ζωή μας κι οι τηλεοράσεις ήταν κάτι μπαούλα που τις άνοιγες και λειτουργούσαν μετά πέντε λεπτά. Τότε, ότι είχαν κυκλοφορήσει τα βίντεο κι οι τιμές τους ήταν κοντά στις 200 χιλιάδες δραχμές, ήτοι μισθοί περίπου 12-14 μηνών! Τότε έκανες να πας από την Αθήνα στα Γιάννινα σχεδόν 8-9 ώρες και ειδοποιούσες ότι φτάνεις από το τηλέφωνο του βενζινάδικου! Χώρια που πολλοί πήγαιναν να τηλεφωνήσουν από την κόκκινη τηλεφωνική συσκευή του περιπτέρου. Τότε δεν είχε μπει καν στη ζωή του Ανδρέα Παπανδρέου η Δήμητρα, ενώ στη Νέα Δημοκρατία είχαν αρχίσει να λειτουργούν τα υπόγεια ρεύματα ανάμεσα στους αντικαταστάτες του Αβέρωφ. Φυσικά, ούτε σκέψη για κινητή τηλεφωνία, ιδιωτική τηλεόραση και ραδιόφωνο, ιδιωτικά λιμάνια και γέφυρα Ρίου – Αντιρρίου που συντόμεψε κατά πολλές ώρες τη διαδρομή για Γιάννινα… Επίσης, ουδείς μπορούσε να διανοηθεί την πώληση του ΟΤΕ, την ιδιωτικοποίηση των λιμανιών ή την τηλεργασία. Ουδείς μπορούσε να διανοηθεί ότι μπορεί κάποιος να διαμένει στην Ελλάδα και να εργάζεται για μια εταιρεία στις Φιλιππίνες ή στην Ολλανδία… Ουδείς μπορούσε να διανοηθεί ότι ο Νοτιοαφρικανός θα είναι ανταγωνιστής του Έλληνα εργαζόμενου.
Θέλω να πω λοιπόν, ότι δεν είναι δυνατόν να ζούμε στα 2021 και να δρούμε με εργατικούς και συνδικαλιστικούς νόμους του 1982. Ούτε μπορούμε να κραδαίνουμε σφυροδρέπανα ή επαναστατικές σημαίες σαν εκείνες που κρατούσαν ο Απόστολος Κακλαμάνης, ο Χαρίλαος Φλωράκης ή ο ημιπιτσιρικάς (τότε) Νίκος Βούτσης.
Όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ κι εν συνόλω η Αριστερά γνωρίζουμε ότι αδυνατούν να προσαρμοστούν στην πραγματικότητα. Εξ ου και ετοιμάζονται να δώσουν αυτή τη μάχη που αποκαλούν… «μητέρα»…
Ποιος ξέρει; Μπορεί να νομίζουν ότι θ’ αναβιώσουν και την εξέγερση στο Κιλελέρ…
