Τις τελευταίες ημέρες με αφορμή τη βρόμικη ιστορία με τον ΟΠΕΚΕΠΕ, είναι ορατή μια διαχεόμενη εχθρότητα εναντίον των αγροτών και των κτηνοτρόφων. Κι αυτό είναι άδικο, ισοπεδωτικό, ίσως και ντροπιαστικό για χιλιάδες ανθρώπους. Είναι ανθρωποφαγία. Κι οφείλουμε να μην επιτρέψουμε να εξελιχθεί και κορυφωθεί.
Η συντριπτική πλειοψηφία των αγροτών δεν κυκλοφορεί σε πολιτικά γραφεία με το χέρι απλωμένο για επιδοτήσεις με αντάλλαγμα ψηφαλάκια. Δεν υποβάλλουν παραμυθένιες δηλώσεις για καλλιέργειες ακόμη και μέσα σε χώρους αεροδρομίων! Δεν δηλώνουν από την Κρήτη ότι βόσκουν τα πρόβατα στον Έβρο! Ούτε μαζεύονται καμιά εικοσαριά, νοικιάζουν και φορτώνουν μια νταλίκα ντομάτες κι αυτή περνά και ζυγίζεται … είκοσι φορές στους ελεγκτές, αλλά με διαφορετικά ονόματα… Δεν είναι ο κανόνας αυτός.
Ο κανονικός αγρότης «φτύνει» αίμα. Ξυπνάει χαράματα κι έχει γραφείο του το χωράφι κι όχι το βουλευτικό αντίστοιχο. Ζει με την αγωνία ενός χιονιού, μιας καταιγίδας ή ενός καύσωνα που θα αφήσει τα παιδιά του χωρίς ψωμί. Κοιμάται και ξυπνάει με την αγωνία αν θα πιάσει καλή τιμή για τη σοδειά. Τα ίδια και χειρότερα ο κτηνοτρόφος. Δουλεύει 365 ημέρες τον χρόνο! Χωρίς άδεια, χωρίς διακοπές. Πρέπει να ταΐσει τα ζώα, να τα ποτίσει, να αρμέξει, να ξεσκατίσει, ενίοτε συν γυναιξί και τέκνοις…
Είναι εύκολο να γενικεύουμε. Ειδικά όσοι δουλεύουμε υπό την δροσιά του air-condition, με τον καφέ μας δίπλα. Μα η πλειοψηφία είναι έντιμοι άνθρωποι, δεν είναι απατεώνες, λαμόγια ή τεμπέληδες. Κι αυτοί οι αγρότες πρέπει να νιώσουν όλους εμάς δίπλα τους.
Ναι, να πάνε φυλακή οι κλέφτες, να πάνε στο διάβολο κι όσοι υπέθαλψαν την κλεφτουριά. Μα οι κανονικοί αγρότες, μακριά από τους …συνδικαλιστές και τους άλλους του τίποτα, είναι εκείνοι που στέλνουν ψωμί και τρόφιμα στο τραπέζι μας, γάλα στα ποτήρια των παιδιών μας.
Ξαναλέω, είναι άδικο για τους πολλούς να τους τσουβαλιάζουμε με τα διαχρονικά λαμόγια… Κι αυτή η αδικία μας προσβάλλει όλους. Η ηθική και το μέλλον άλλωστε, δεν κτίζονται με λάσπη στους αξιοπρεπείς και στους τίμιους.
