Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ επιχειρούν εδώ και καιρό για να πείσουν την ελληνική μα και διεθνή κοινή γνώμη ότι … ο Μητσοτάκης …πλήττει τη δημοκρατία, την… ελευθερία της έκφρασης, ότι τα ΜΜΕ είναι… πετσωμένα, ενώ τον παρομοιάζουν με τον… Όρμπαν!
Φυσικά, αυτά βρίσκονται μόνο στη φαντασία τους, πολύ περισσότερο όταν δεν υπάρχει σώφρων άνθρωπος που να μην αντιλαμβάνεται ότι στην Ελλάδα που οι πάντες έχουν λόγο ασυδοσίας, δεν υπάρχουν περιορισμοί οιασδήποτε ελευθερίας. Αν υπήρχε, η Ελλάδα θα ήταν κατάπτυστη σε όλη την υφήλιο ή έστω θα ήταν υπό συνεχή λογοδοσία, όπως χώρες με αυταρχικούς ηγέτες. Αυτό, δεν συμβαίνει, έτσι; Κι ας προσπαθούν να μας πείσουν περί του αντιθέτου οι ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, όλη η Κουμουνδούρου και μέρος του ΚΙΝΑΛ.
Έρχεται λοιπόν στην Ελλάδα ο Γερμανός καγκελάριος Όλαφ Σολτς. Ίσως ο ισχυρότερος, εκ θέσεως, πολιτικός της Ευρώπης. Σοσιαλδημοκράτης είναι ο άνθρωπος, πιο κοντά σε Τσίπρα – Ανδρουλάκη παρά στον Μητσοτάκη. Και τι λέει; «Η δημοκρατία και η ελευθερία έκφρασης είναι αξίες για τις οποίες η Γερμανία και η Ελλάδα συνεργάζονται σήμερα».
Χαστούκι ή έστω άδειασμα σε Τσίπρα και Ανδρουλάκη. Κι είναι απορίας άξιο, μα δεν θα μάθουμε ποτέ, πώς αισθάνθηκαν οι δυο τους στο άκουσμα αυτής της τοποθέτησης του Σολτς. Πώς κατάπιαν το άδειασμα;
Απορίας άξιο είναι και γιατί ο Τσίπρας δεν του φώναξε…. Go home mr Solts…
Είναι κι άλλο. Ο Γερμανός καγκελάριος – σοσιαλδημοκράτης- είναι ο πρώτος εδώ και πολλά χρόνια που ήρθε στη χώρα χωρίς να μας κουνάει το δάκτυλο. Που επιδοκίμασε την ελληνική οικονομία και μίλησε για μια «νέα Ελλάδα». Την οποία βλέπουν οι πάντες εκτός από τον Τσίπρα και τον Ανδρουλάκη. Πώς να τους φάνηκε άραγε κι αυτό το άδειασμα;
Η απάντηση ξέρετε ποια είναι; Πάλι λάθος διάβασαν. Εκτίμησαν ότι ο Σολτς την ώρα που εκθείασε την οικονομία και μίλησε για «νέα Ελλάδα»… δεν είπε τίποτα ουσιαστικό. Δηλαδή τι άλλο έπρεπε να πει;
Είναι κατανοητό ότι Τσίπρας και Ανδρουλάκης ήρθαν σε δύσκολη θέση. Ο πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ είναι ομοϊδεάτης του Σολτς κι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ παρατηρητής στο Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα. Έρχεται λοιπόν ο Γερμανός καγκελάριος και μέσα στη χώρα τους εκθειάζει τον πολιτικό τους αντίπαλο και τα επιτεύγματά του στην Οικονομία, στη νέα Ελλάδα που δημιουργείται και δίνει εύσημα για την ελευθερία έκφρασης στη χώρα. Δεν χωνεύονται εύκολα όλα αυτά.
Εξ ου κι η αντιπολιτευτική μιζέρια σε μια χώρα φεύγει μπροστά.
Κι αυτό η κοινωνία το αντιλαμβάνεται. Οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες. Δεν αποτυπώνονται μόνο στις έρευνες κοινής γνώμης, αλλά κυρίως στο θυμικό των Ελλήνων.
Συγκρίσεις τόσο σε επίπεδο διακυβέρνησης, όσο και αντανακλαστικών και εφαρμοσμένων πολιτικών. Χώρια οι συγκρίσεις σε προσωπικό επίπεδο…
