Την ιστορία φαντάζομαι την ξέρετε. Κάποιοι μαθητές στην Κρήτη, εθισμένοι στην ανομία, έκαναν κατάληψη στο σχολείο τους. Κι ο διευθυντής του σχολείου εφαρμόζοντας τον νόμο, κάλεσε την αστυνομία κι οι μαθητές πήραν την άγουσα στη Δικαιοσύνη. Αυτή τους τιμώρησε με κοινωνική εργασία.
Τι ποιο λογικό; Να μάθει ο μαθητής ότι δεν μπορεί να παραβαίνει τον νόμο. Να κατανοήσει ότι το σχολείο και ο δημόσιος χώρος δεν είναι τσιφλίκι κανενός να το καταλαμβάνει, ακόμη κι όταν δεν προβαίνει σε καταστροφές όπως συνήθως γίνεται.
Τι ήταν να γίνει αυτό; Τι ήταν να εφαρμοστεί- επιτέλους- ο νόμος; Ξεσηκώθηκε αχός. Τηλεοράσεις, ραδιόφωνα, εφημερίδες, βουλευτές, τρεχάμενοι και παρατρεχάμενοι. Μέχρι κι ο υπουργός Παιδείας! Που χαρακτήρισε απαράδεκτη την ενέργεια του γυμνασιάρχη να ζητήσει την εφαρμογή του νόμου! Τι να πεις κάποιος; Το μόνο ελαφρυντικό που μπορεί να βρει στον υπουργό Παιδείας (Γαβρόγλου με τ’ όνομα) είναι ότι έχει καθημερινά στα πόδια του τον Ζουράρι και προσπαθεί να τον ξεπεράσει σε πολιτική ανοησία…
Η δε εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, ζήτησε την άρση ή τη μετατροπή της ποινής που επιβλήθηκε στους τρεις μαθητές!!!
Τι είχαμε δηλαδή; Εκτός όλων των άλλων, τον αρμόδιο υπουργό και την εισαγγελέα του Αρείου Πάγου να ζητούν να μη εφαρμοστεί ο νόμος!
Νιώθω ντροπή! Με όση καλή διάθεση μπορεί κάποιος να δει 16χρονα παιδιά, με όσα ελαφρυντικά μπορεί να τα αντιμετωπίσει, η ουσία είναι ότι παρανόμησαν. Και τιμωρήθηκαν με αυτό που προβλέπει το άρθρο 122 του Ποινικού κώδικα.
Κι από την άλλη πλευρά, αναλογίζομαι ότι αυτό που έκανε ο γυμνασιάρχης του Ρεθύμνου, ΔΕΝ το έκανε ποτέ ο γυμνασιάρχης του Τσίπρα. Δεν το έκαναν άλλοι εκπαιδευτικοί και μάλιστα παρανομώντας. Δεν το έκαναν και δεν το κάνουν καθηγητές στα Πανεπιστήμια που κάθονται κι ανέχονται ακόμη και να τους κτίζουν μέσα στα γραφεία τους!
Αναλογίζομαι και κάτι ακόμη. Με αυτά και με τέτοια, δίνουμε το παράδειγμα στα παιδιά μας για να γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους και νόμους του κράτους και αρχές της δημοκρατίας.
Άκουγα διάφορους σχολιαστές στις τηλεοράσεις να ισχυρίζονται ότι κάτι τέτοιο δεν έχει γίνει ποτέ.
Κι αστραπιαία πέρασε από το μυαλό μου μια διαπίστωση: Είμαστε μια χώρα στην οποία εντυπωσιάζει κάποιος άνθρωπος που τόλμησε να ζητήσει εφαρμογή του νόμου. Και δεν μας εντυπωσιάζει η ανομία! Πόσο μέλλον μπορούμε να έχουμε; Πόσο; Και μάλιστα με τέτοια Αριστερής κουλτούρας πολιτική κι ηθική ηγεμονία;
Αντί να επιβραβεύσουμε τον πρώτο Διευθυντή Σχολείου που στάθηκε όρθιος απέναντι στην γενική Ανομία και βοήθησε τους μαθητές του να κατανοήσουν ένα σπουδαίο μάθημα ζωής (ότι η παραβίαση των νόμων έχει συνέπειες), οι αρχές της χώρας κι η περιρρέουσα ατμόσφαιρα τον «κάθισαν» στο σκαμνί του κατηγορουμένου.
Και να σας πω και κάτι;
Ναι, θα ήθελα μια Ελλάδα με εκπαιδευτικούς σαν τον Γυμνασιάρχη του Ρεθύμνου.
Κι όχι σαν εκείνους που φτιάχνουν πολίτες για μια χώρα στην οποία θα βασιλεύει η ασυδοσία κι η ανομία…
