Θα συνεχίσω με τα προαπαιτούμενα μιας μακροχρόνιας σχέσης που θελει να κρατήσει την φλόγα αναμμένη.
Σήμερα θα αναφερθώ σε κάτι βασικότατο.
Δύο φιλικά μου ζευγάρια χώρισαν από αυτό τον λόγο γιατί δεν κατάλαβαν τη σημαντικότητα του προβλήματος.
Το θέμα μας είναι να δίνει ο καθένας χώρο στον άλλον για τις προσωπικές του ανάγκες.
Γιατί οι ανάγκες του ενός, δεν είναι απαραίτητο να είναι και ανάγκες του άλλου.
Όμως, αυτό που ζητάει η ψυχή του, πρέπει να νοιώσει ελεύθερος να το πραγματοποιήσει, εφ’ όσον δεν προσβάλει το ταίρι του.
Στην εξέλιξη μιάς ερωτικής ιστορίας ή ενός γάμου, πρέπει ο καθένας να διεκδικήσει να έχει τον χώρο του και τον χρόνο του, χωρίς να ενοχλείται και να γκρινιάζει ο άλλος.
Δεν είναι κακό να θέλει να παρακολουθήσει ένα ποδοσφαιρικό αγώνα με τους φίλους του εκείνος, ή να πάει σε ένα reunion με τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριες, χωρίς τη γυναίκα του.
Δεν είναι κακό να πάει σε ένα θέατρο με τις φίλες της η κοπέλα.
Δεν είναι αναγκαστικό να συμπίπτουν οι διαθέσεις τους σε όλα.
Δεν χρειάζεται να αγωνιούμε αν δεν θέλουμε τα ίδια πράγματα την ίδια ώρα, ούτε αναιρείται η αγάπη μας, αν εκφράσουμε την επιθυμία μας για κάτι διαφορετικό.
Ίσα ίσα κινδυνεύει η αγάπη μας, αν δεν δεχθούμε τη διαφορετικότητά μας.
Κινδυνεύει και σοβαρότατα ο δεσμός αν δεν προσφέρουμε στον σύντροφό μας την ανάσα που θέλει να πάρει για λίγο, χωρίς εμάς.
Τα ”αυτοκολλητάκια” δείχνουν ότι δεν έχουν προσωπικότητα και παράλληλα δείχνουν ότι έχουν εξάρτηση.
Αυτό βαραίνει και κουράζει τον άλλον.
Το ”μαζί” ενισχύεται όταν ο άλλος σου λείπει και λίγο και τον αποζητάς.
