Θα συνεχίσω να αναφέρομαι στα προαπαιτούμενα μιας μακροχρόνιας σχέσης που εκφράζει τη διάθεση να κρατήσει ζωντανή τη φλόγα της.
Μετά από όσα είπαμε, ένα άλλο σοβαρό θέμα που προκαλεί κλυδωνισμούς, είναι η συχνή διάθεση κριτικής του ενός προς τον άλλον.
Και μέσα από αυτή τη κριτική, η διάθεση να αλλάξει ο ένας τον άλλον.
Εμείς, θέλουμε να μας αγαπούν γι’ αυτό που είμαστε.
Δεν επιτρέπουμε όμως το ίδιο στο σύντροφό μας.
Τον οποίον μάλιστα κάποτε αγαπήσαμε ακριβώς γι’ αυτό που είναι και μετά θέλουμε, όπως συχνά ακούω να λένε, να τον ”φέρουμε στα νερά μας”.
Θέλουμε τον θαυμασμό και την αποδοχή του άλλου γι’ αυτό που είμαστε, αλλά δεν του χαρίζουμε τον δικό μας θαυμασμό, την επιβράβευση για κάτι – ίσως και απλό -,
αλλά τον ταράζουμε στη κριτική.
Όχι, δεν είναι τίμια και ισότιμη σχέση αυτή.
Άλλωστε, χωρίς θαυμασμό εκατέρωθεν, δεν διατηρείται η φλόγα στη σχέση.
Αν εσύ ο ίδιος δεν πιστεύεις ότι έχεις ένα ξεχωριστό άνθρωπο δίπλα σου, πως θέλεις να διατηρηθεί ο θαυμασμός και ως εκ τούτου η εκτίμηση, που καταλήγει σε σεβασμό και δίπλα σε όλα αυτά η φλόγα του έρωτα να σιγοκαίει?
Άρα για να περνάμε εμείς καλύτερα, ας αποδεχτούμε τον σύντροφό μας έτσι όπως είναι και αν έχουμε κάτι να του πούμε κάποια στιγμή, ας το πούμε με χιούμορ, χωρίς θυμό, με καλή διάθεση και επισφραγίζοντας τα λόγια μας μ’ ένα φιλί στο τέλος, που θα σημαίνει πολλά…
