Άκουσα στο ραδιόφωνο αποσπάσματα από μιά παλιά συνέντευξη του Νίκου Παπάζογλου στον δημοσιογράφο Ηλία Γκρή για το πως εμπνεύστηκε τους στίχους του τραγουδιού ”Αύγουστος”.
Έλεγε λοιπόν ότι συνάντησε την γυναίκα της ζωής του – την οποία αργότερα παντρεύτηκε – την ερωτεύτηκε πολύ γρήγορα και παρ’ όλα αυτά την εγκατέλειψε – ευτυχώς για λίγο – γιατί φοβήθηκε τον έρωτα. ”Φοβήθηκα να αγαπήσω” είπε..
Και σκέφτομαι:
Πόσοι άνθρωποι συναντάμε τον έρωτα και τον αφήνουμε να φύγει?
Πόσοι φοβόμαστε να ερωτευθούμε?
Πόσοι φοβόμαστε πρώτα απ’ όλα τον εαυτό μας?
Τι άραγε φοβόμαστε? Μην τελειώσει? Μα μπορεί και να συμβεί.
Μη μας πληγώσει? Μπορεί και να συμβεί.
Μην πέσουμε έξω στις προβλέψεις μας? Μα μπορεί και να συμβεί.
Μη δεν είναι αυτό που έδειχνε?
Μή μας αφήσει πληγές?
Μη δεν αρέσει στους φίλους μας ή στη μαμά μας?
Μην απογοητευτούμε?
Μην αργήσουμε να ορθοποδήσουμε?
Όλα μπορεί να συμβούν.
Η ζωή σου δίνει και σου παίρνει.
Είναι όμως λόγοι αυτοί γιά να μην επιτρέψουμε να νιώσουμε τις ασύλληπτες δονήσεις του έρωτα? Να μην επιτρέψουμε να συγκλονιστούμε?
Να μην επιτρέψουμε για μία φορά έστω (ή και για δεύτερη ή και τρίτη) να φτάσουμε στην στρατόσφαιρα?
Γιατί? Για να προφυλάξουμε τι?
Για να συνεναίσουμε στη μοναξιά μας? Στην αποστειρωμένη ζωή μας? Στη μιζέρια μας? Στην βαρεμάρα της καθημερινότητας?
Ας αφήσουμε ανοιχτή την καρδιά μας. Αυτή ξέρει τι πρέπει να κάνει.
Από μια χαραμάδα, μπαίνει κάθε φορά μια ηλιαχτίδα και λιώνει τους πάγους της ρουτίνας και απογειώνει τη ζωή μας..
Για όσο κρατήσει…
Τη σημασία έχει ο χρόνος?
”Θα πάω, κι’ ας μου βγει και σε κακό” (στίχοι Νίκος Παπάζογλου)
