Κάποια γεγονότα κοινωνικά (οργιάζουν οι διαφορετικές απόψεις στο FB πότε για το ένα και πότε για το άλλο θέμα) αλλά και κάποια γεγονότα στον στενότερο κύκλο μου, με έκαναν να επαναπροσδιορίσω κάποιες – γνωστές αλλά λίγο ξεχασμένες – αρχές:
– Τίποτα δεν είναι αναμενόμενο ή προσμενόμενο ή δεδομένο, έως ότου να αποδειχθεί ρεαλιστικά δεδομένο.
– Ο ωχαδελφισμός δεν εμφιλοχωρεί μόνο στους άντρες ή μόνο στις γυναίκες, μόνο στους μεγάλους ή μόνο στους νέους. Αποδεικνύεται καθημερινά ότι απλά είναι ίδιον του Έλληνα. Όχι όλων, αλλά μεγάλου ποσοστού. Και χαλάει την ποιότητα ζωής.
– Ο θυμός είναι κακός σύμβουλος όταν πρόκειται να κρίνεις κάποιον ή όταν πρόκειται να έχεις μια συζήτηση που θα κρίνει το μέλλον μιάς σχέσης. Κάτω από συνθήκες θυμού δεν μπορεί παρά να πέσει στον γκρεμό η κουβέντα. Ή να ξεφύγεις σε πράξεις που τις χαρακτηρίζει η αμετροέπεια. Και κάποτε ίσως μετανιώσεις.
– Για παν ενδεχόμενο, όταν ένα πράγμα αρχίζει να μην στέκει στα πόδια του και αντί να υπομείνεις, το εξωθείς, καλό είναι να έχεις έτοιμο ένα στρατηγικό σχέδιο που θα σε βοηθήσει στα επόμενα βήματά σου.
– Από το να νιώθεις ότι πνίγεσαι και πεθαίνεις, καλύτερα να δημιουργείς σε όποιον τομέα αγαπάς και να ξεδίνεις.
– Όταν δεν έχεις άλλη λύση, πρέπει να οπλιστείς με υπομονή, αλλά μέχρι εκεί που σου επιτρέπει η αξιοπρέπειά σου.
Τελικά οι κανόνες του παιχνιδιού μένουν ίδιοι, όσο και αν αλλάξουν οι γενιές, οι νοοτροπίες, η μόρφωση.
