Μου έτυχε για άλλη μια φορά να χωρίζει ένα φιλικό μου ζευγάρι και για άλλη μια φορά να κατηγορηθώ ότι το να κρατάς μια απόσταση και από τις δύο πλευρές και να αναλύεις τον καθένα χωριστά, δεν είναι δόκιμο.
Δεν ξέρω αν είναι ή δεν είναι δόκιμο, αλλά σίγουρα είναι άποψη και τρόπος συμπεριφοράς.
Δεν είμαι του ΝΑΙ ή του ΟΧΙ, του ΟΛΑ ή ΤΙΠΟΤΑ, του ”αν δεν είσαι μαζί μου, είσαι εναντίον μου”. Γενικά δεν είμαι του μονομερούς και του απόλυτου.
Συνήθως ακούω και τις δύο πλευρές με την ίδια προσοχή και συνήθως βρίσκω κάποια σωστά και κάποια λάθη και στους δύο και επίσης συνήθως, ήταν και είναι και θα παραμείνουν και οι δύο φίλοι μου, είτε είναι μαζί είτε είναι με άλλο ταίρι.
Άλλωστε ποιός ορίζει ότι εγώ έχω σωστή άποψη και μου τη ζητούν?
Ούτε ψυχολόγος είμαι, ούτε σύμβουλος γάμου.
Η ανάρμοστη συμπεριφορά των φίλων μου με αφορά σε ότι προσβάλει το κοινό αίσθημα, την ηθική, την προσωπικότητα και το σεβασμό του άλλου.
Τα ιδιαίτερά τους τα ξέρουν, με πάσα αλήθεια, μόνο μεταξύ τους και μόνο οι ίδιοι θα αποφασίσουν αν θα ”ρίξουν γέφυρες” ή όχι στη σχέση.
Οι παραινέσεις μου, τα σχόλιά μου, η κριτική μου, μόνο κακό θα τους κάνουν πιστεύω.
Τελικά και ξεκάθαρα, είμαι με όσους, ακόμη και στον χωρισμό, σέβονται τη προσωπικότητα του πρώην συνοδοιπόρου τους, κι’ ας χώρισαν.
Γιατί έτσι σέβονται και την επιλογή που έκαναν κάποτε, μια και ήταν ενήλικοι.
