Κάπου διάβασα μια φορά ”Μην υπόσχεσαι όταν είσαι χαρούμενος”.
Τότε που το διάβασα, μου είχε κάνει εντύπωση.
Τι μπορεί να υποσχεθείς, που να πρέπει να αναιρεθεί αργότερα?
Κι’ όταν κάποια στιγμή βρέθηκα ευτυχισμένη, είδα ότι άρχισα να υπόσχομαι πρώτα πρώτα στον εαυτό μου:
Θα σε πάω εκεί, θα σου πάρω αυτό, θα σε μάθω εκείνο κλπ.
Αμέσως μετά άρχισα να υπόσχομαι στους άλλους.
Το ”ποτέ” και το ”πάντα” κάναν συχνά βόλτες στο μυαλό μου, σε ότι είχε σχέση με θέσεις ζωής και συναισθημάτων.
Ένας φίλος μου, πάνω στις επιτυχίες του, υποσχόταν σε φίλους του δουλειά, χρήματα, θέσεις.
Έδινε ελπίδες που αποδείχτηκαν φρούδες.
Γιατί οι επιτυχίες κράτησαν λίγο.
Σίγουρα, δεν το έκανε επίτηδες.
Και πάνω που σκεπτόμουν αυτά, άρχισαν να μπαίνουν στη ζωή μου οι ανάποδες μέρες.
Το ”ποτέ δεν θα φύγεις απ’ τη σκέψη μου”, το ”πάντα θα είμαι μαζί σου όπου πας”, και άλλα παρόμοια, το ”θα σε πάω στην Ανδαλουσία” που είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου,έπρεπε αυτομάτως να αναθεωρηθούν.
Άρχισα από το ”ποτέ” και το πάντα” που τα έβγαλα από το λεξιλόγιό μου, οριστικά και αμετάκλητα.
Επειδή όμως όλα είναι ένα μάθημα που πρέπει να πάρεις, έμαθα΄ότι όταν είσαι χαρούμενος, το μόνο που χρειάζεται είναι να χαλαρώσεις και να απολαύσεις τις στιγμές.
Επίσης έμαθα ότι τις υποσχέσεις στον εαυτό μου, είναι καλύτερα να τις επαναπροσδιορίζω κάτω από τις αντίξοες συνθήκες και να δω αν αντέχουν ακόμη.
Ξέρει η ζωή τι κάνει.
Και οι ανάποδες μέρες έχουν τον λόγο τους που έρχονται.
Πολλές φορές ωφελούν.
Γιατί σε εκπαιδεύουν.
