Πόσοι μπορούν να κατανοήσουν ότι θέλω να διαχειρίζομαι τον χρόνο μου, εγώ με τον εαυτό μου, όπως νομίζω, χωρίς να με κρίνουν?
Πόσοι άραγε μπορούν να καταλάβουν ότι μερικοί άνθρωποι το έχουμε ανάγκη?
Δεν έχει σημασία πόσο κοινωνικός είσαι, πόσες παρέες έχεις, πόσους φίλους έχεις, πόσο ερωτευμένος είσαι.
Κάποιες φορές θέλεις να είσαι εσύ και ο εαυτός σου.
Ο καλός, ο κακός, ο περίεργος, ο δικός σου ο καταδικός σου εαυτός.
Να του μιλήσεις για όσα σε γεμίζουν, για όσα σε ενοχλούν, να συζητήσετε για τα πράγματα που πρέπει να αλλάξετε για να γίνεις καλύτερος άνθρωπός ή για να περνάς καλύτερα, για τις συμπεριφορές που πρέπει να δουλέψετε για να έχετε καλύτερη σχέση μεταξύ σας και με τους άλλους.
Να βάλεις τη μουσική που σου αρέσει, στην ένταση που σου αρέσει, να γράψεις, να ξενυχτήσεις διαβάζοντας, να χαζέψεις, να πας μια βόλτα, να μείνεις λίγο με σένα.
Να είσαι αληθινός μαζί του, να του ανήκεις για λίγο αποκλειστικά και κυρίως να του κάνεις τα χατίρια.
Δεν συμβαίνει κάτι τραγικό όταν κάποιες φορές επιλέγουμε τη μοναχικότητα, ένα διάλειμμα, μια ”κοινωνική” ξεκούραση, μια αγκαλιά με τον εαυτό μας.
Δεν είμαστε καταθλιπτικοί, δεν ενοχλούμε κανέναν και θέλουμε να το
απολαμβάνουμε χωρίς να μας κρίνουν.
Θα μας το επιτρέψετε?
