Κάπου διάβασα:
”Να χρησιμοποιείς και το μυαλό σου και την καρδιά σου. Εσύ θα βρεις πότε το ένα και πότε το άλλο”.
Μ’ έβαλε σε σκέψεις.
Εγώ θα βρω τη δοσολογία?
Τι είναι καλύτερο να ισχύει?
Το 50 – 50 ή το 40 – 60?
Και το 60% που θα ”κάτσει”?
Στο μυαλό ή στην καρδιά?
Και αφού ξέρω ότι συνήθως είμαι έρμαιο της καρδιάς?
Θα την αφήνω να αλωνίζει και όπου βγει?
Επειδή το βασάνισα πολύ το πράγμα, επειδή αυτά δεν μπαίνουν σε καλούπι, επειδή η ζωή είναι απρόβλεπτη και κυρίως μικρή, επειδή όσες φορές και αν αναρωτηθώ, λάθος απάντηση θα δώσω, αφήνω ένα άλλο μέρος μου να αποφασίζει κατά περίπτωση:
Την ψυχή μου.
Αυτή ξέρω πως δεν λαθεύει.
Ξέρω επίσης πως και λάθος να κάνει, θα είναι ένα σωστό λάθος (ένα λάθος που είχε τον λόγο του που έγινε, γιατί ήθελε κάτι να με μάθει).
Ξέρω πως η ψυχή είναι το πιο αγνό μας κομμάτι και όπου και να μας ταξιδέψει είναι χώρος ιερός.
Ας της επιτρέψουμε να κάνει αυτό που ξέρει καλά.
